REVIEW: Howler – World of Joy

 

Debuutalbum ‘America Give Up’ is de ideale ‘zon, ramen open, zonnebril, korte broek, aan het strand liggen, good vibes, vlees scheuren en bier drinken’-soundtrack van 2012. Eén van die weinige platen die alleen als je eraan denkt al een goed gevoel geeft en heerlijke herinneringen oproept. Dan is het toch wel even spannend als ‘World Of Joy’ ineens door de brievenbus komt zeilen. Een nieuwe Howler?! Uh-oh…

 

Bijna op mijn blote knieën raap ik de envelop op en laat het promo-cd’tje drie keer vallen voordat ik deze eindelijk in de cd-speler krijg. Wetende: dit kan twee kanten op… Het begint met een flink aantal tikken op de cowbell en dan zijn we onderweg met Al’s Corral. En ja hoor, al na 24 seconden kickt het refrein in met rechtoe-rechtaan gitaarpartijen die catchy af worden gemaakt met jaren ‘80-plingelpartijtjes en heerlijk hoge tweede stemmetjes. Godzijdank: Howler is terug! Gelijk wordt het stokje overgedragen aan het chaotische en raggende Drip.

 

 

 

 

De band is ontketend en die typerende, dikke sound slaat je van alle kanten voor je smoel. Iedereen wakker? OK, mooi! Via de galmende single Don’t Wanna pakt de band een lekker tempo op, dat met Yacht Boys trippend en puntig beetgehouden wordt. Titelsong World Of Joy trekt het geheel weer wat richting de spannende, donkere kant van de band. Bij Louise is het ouderwets galmen en swingen met de gitaarlicks. Dat doorgaat tot het met oohtjes en aahtjes gevulde Indictment en Aphorismic Wasteland Blues, waar waarschijnlijk wel een betere demo voor uitgewerkt had kunnen worden.

 

Of er een klassieker als Back Of Your Neck opstaat, valt te bezien. Maar het is wel een ‘ouderwetse’ knaller van de band uit Minneapolis. Met dezelfde ‘fuck you- en the-world-is-ours-vibe’. En dat kunnen we deze zomer wel gebruiken, ik kijk door deze plaat alweer uit naar een zon-, bier-, road trips- en vol slechte grappen geladen zomer.
Ricardo Jupijn