REVIEW: Damien Jurado – Brothers and Sisters of the Eternal Son
5 februari 2014
Zilver is een zeldzaam metaal op planeet Aarde. Dat het in de helft van de liedtitels van Damien Jurado’s kersverse ‘Brothers and Sisters of the Eternal Son’ opduikt, is veelzeggend. Deze plaat is te vertrouwd om van een andere planeet te zijn en te vreemdsoortig om te wortelen in onze aarde.
Lugubere liefde
Niet voor het eerst werkt Jurado samen met Richard Swift: een combi die meer oplevert dan de som der delen. Wat dan? Welnu, de liedjes staan als een dorp, maar de reuring die de heren aldaar veroorzaken is subtiel en kleurrijk. Vaak grootse instrumentatie, ijle koortjes en mooi gedoseerde dub. Jurado vertelt een verhaal dat mooier wordt door de mal waarin het gegoten is. Die vertelling sluit aan op de mysterieuze plek die albumtitel werd van zijn vorige langspeler: ‘Maraqopa’. In een droom leerde hij dit dorp kennen. Het is toneel voor personages die zowel geplaagd als verlost worden door hun religie. Of dat een geloof is in lugubere liefde, organische science fiction of de diepten van de Allerhoogste, vertelt het verhaal niet.
Beeldschoon is Silver Katherine, een liefdesliedje waarin buikvlinders zich in het arrangement langzaam vermenigvuldigen. Bezwerend is de gelaagdheid van Magic Number, verslavend de kopstemkreet in Jericho Road en verfrissend catchy de synth in Suns In Our Mind. Alles schuurt en ronkt psychedelisch.
Thuiskomen
Van metaalbewerker werd Damien Jurado edelsmid. Zijn beheersing van het ambacht eindigt voorlopig in de pure verfijning van ‘Brother and Sisters of the Eternal Son’. Een meesterwerk dat je laat verdwalen met het voortdurende gevoel van thuiskomen.
Admiraal Oosterbroek