Een Arabische nacht met Tamino in Casablanca: “De wereld wordt steeds kleiner”

Tamino trok dit jaar van kust naar kust in Noord-Amerika, ging kriskras door Europa en dit najaar vlogen zijn liedjes met hem mee voor zijn eerste tournee in Noord-Afrika en het Midden-Oosten. De laatste stop was in Casablanca, waar The Daily Indie de Vlaamse muzikant volgde die alle continenten verovert en werelden verbindt.

Tekst Ricardo Jupijn
Foto’s Kamil Tahiri

De lokale organisator Chama Tahiri heeft een SUV voor laten rijden die ons naar de concerthal brengt. In de auto suizen we door het krioelende verkeer over de boulevards. De stad glijdt aan ons voorbij met zijn waaierende straten vol winkeltjes en koffiehuizen, palmbomen, pompstationnetjes, straatkatten, felgekleurde bloemen en langgerekte wijken waar bewakers in houten huisjes de wacht houden voor ommuurde stadsvilla’s. Als in een luchtspiegeling verschijnt het strakke en glazen kunstcentrum Le Studio Des Arts Vivants.

Het was een bijzonder druk jaar voor de zanger en hij moet goed op zijn gezondheid en zijn stem letten. De eerste show in Casablanca ging eind oktober dan ook niet door wegens stemproblemen: “Iemand vergeleek het laatst als altijd zwanger zijn. Niet roken, niet drinken, niet uitgaan, rustig aan doen.”

De wereld wordt steeds kleiner
Alles om Tamino heen lijkt te resoneren als hij uit de auto stapt. Zijn lange en smalle figuur slaat een dromerig akkoord aan dat echoot in de drukte van het toeterende verkeer, het sierlijke Arabische schrift op de witte gebouwen en kruidige etensgeuren die opstijgen in de ruisende zeewind. We worden ontvangen met zelfgemaakte hapjes, er wordt gesoundcheckt en Tamino doet nog even een dutje in de backstage. Het is alweer zijn zesde show in een week tijd, met onder meer de Lotto Arena en L’Olympia in Parijs. Er wordt gegeten als hij weer wakker is, wat op telefoons gescrold, over restaurantjes en vakantiebestemmingen gepraat, een idee voor een nieuw liedje geanalyseerd en is het een komen en gaan van inside jokes.

Boven de artiest warmt het zachtrode pluche van het uitverkochte theater zich inmiddels aan bijna zeshonderd bezoekers. Er hangt een opgewonden stemming, er wordt gezwaaid, geknuffeld en gekust. Uit heel Marokko zijn er fans gekomen: van studenten met hippe, grote brillen die selfies maken tot verfijnd geklede middenklasse-echtparen met kinderen die in spanning zitten te wachten op hun Belgische held. Terwijl een omroeper iedereen verzoekt te gaan zitten, geen foto’s met flits te nemen, telefoons uit te schakelen en in stilte te luisteren, zwiept hij het publiek als een stadionspeaker nog een paar keer op voor de komst van de zanger.

Lokale organisatoren
“Deze tour is fantastisch”, vertelt Tamino-Amir Moharam Fouad eerder die dag in zijn hotelsuite op de 23^ste etage, waar de muzikant met Egyptische en Libanese wortels ons ontvangt. “Overal waar we komen zijn de mensen zo lief, warm en gepassioneerd. Dat tonen ze ook tijdens de shows, je voelt dat mensen er lang naar uit hebben gekeken. Er spelen hier niet vaak westerse artiesten, dus het is een groter event dan bij ons, waar we een overaanbod hebben aan concerten en festivals”, vertelt de zanger, met achter hem de hypnotiserende stad die met kroontjespennen lijkt te zijn getekend en zich tot aan de horizon strekt. “Ik vind het soms raar dat er niet meer artiesten deze kant op komen. Ik snap het wel, hoor. Je moet er meer moeite voor doen, het is allemaal iets minder gestroomlijnd, maar er wonen hier net zo goed mensen die naar muziek luisteren en naar optredens willen gaan.”

Hij praat verder met het adembenemende uitzicht over de stad, met de zeegroene en bloemenwitte Hassan II-moskee die overal bovenuit torent. “Het zijn geweldige ervaringen: de mensen die ik ontmoet, de shows, het eten, de schitterende plekken die ik te zien krijg. Ik heb het gevoel dat de wereld steeds kleiner wordt. Dat vind ik een erg aangenaam gevoel. Na zo’n show ga ik naar huis met het gevoel: wow, er is nog een plek op aarde waar ik mijn muziek met mensen kan delen. Er is nog zoveel te ontdekken en ik wil het allemaal gezien hebben.” Zo trok Tamino dit najaar onder meer door de Arabische wereld. “Ik wilde dit album hier nog graag komen spelen en op sociale media lazen we veel berichtjes van mensen die vroegen of we hiernaartoe kwamen. Het was zeker niet eenvoudig om het allemaal te regelen, het is enkel gelukt dankzij de hulp van lokale organisatoren. Zij weten de weg en hebben contacten die wij niet hebben. Het zijn voor mij extra spannende shows. Zeker die in Egypte was bijzonder, ik voel daar de geschiedenis van mijn familie. Het is het land van mijn vader en waar mijn grootvader beroemd is. Dat optreden moest écht goed zijn. We deden die bewust later in de tour zodat we als band nog beter op elkaar ingespeeld waren.”

Van die eerste tour door het Midden-Oosten en Noord-Afrika, wat is Tamino daar het meest van bijgebleven? “De warmte en de gastvrijheid overal. Daar kunnen wij toch nog wel wat van leren in het noorden: simpelweg wat vriendelijker zijn tegen elkaar. Minder haasten, wat meer de tijd nemen”, vertelt hij. “Daarnaast wordt mijn muziek hier op andere manier ontvangen. Het is een mix van westerse en Arabische muziek, alleen worden juist de verschillen vaak uitvergroot, terwijl dat juist niet het ding is. Ik heb het idee dat de muziek voor de mensen hier iets anders betekent en meer een samensmelting is, zo vertellen de mensen het mij.”

We love you, Tamino
Terug in Le Studio Des Arts Vivants gaat het licht uit en wandelt de muzikant het podium op, hij doet zijn gitaar om die wegvalt in zijn zwarte gewaad en gaat met een rechte rug staan voor de zaal die zijn naam scandeert. Het publiek wordt stil, Tamino begint te tokkelen en hij bezweert het Marokkaanse publiek met zijn mysterieuze liedjes vol verstilde schoonheid. Op de voorste rijen wordt er met ingehouden adem gefilmd door zijn jonge fans, links en rechts schiet een cameraman voorbij van een nationale televisiezender. In een Arabische nacht lijken zijn kronkelende melodieën en de kwikzilveren kwartnoten van Tamino’s bezwerende stem wel een ijle droom. De smalle strookjes lucht glijden uit zijn keel en hij plukt de hoge en lage tonen uit de Marokkaanse avond.

Tussen de nummers worden verzoekjes en ‘we love you’s’ vanuit de zaal geroepen. Hij oogt ontspannen, maakt grapjes, haalt zijn beste Frans naar boven en laat de zaal joelen. Voor het laatste nummer vertelt Tamino hoe bijzonder deze show voor hem is en toont zijn dankbaarheid aan de organisators, die bijna anderhalf jaar bezig zijn geweest om dit te regelen. Na het concert stromen er stralende mensen naar buiten die de organisators op hun beurt liefdevol bedanken dat ze Tamino naar Casablanca hebben gehaald.

De avond wordt afgesloten met een signeersessie, waar Tamino voor iedereen de tijd neemt. Aandachtig luistert hij naar alle verhalen, bedankt voor de cadeaus die hij ontvangt en gaat met zijn fans op de foto. Verderop staan Hafsa en Rime met een glimlach van oor-tot-oor als ze Tamino gesproken hebben: “We vinden het geweldig dat hij deze kant op komt om voor ons te spelen en de tijd neemt om naar ons te luisteren. Elke dag luisteren we naar zijn muziek, hij inspireert ons op allerlei manieren: met zijn teksten, zijn avonturen, zijn melodieën. Hij doet wat hij mooi vindt en brengt mensen bij elkaar met zijn muziek.”

Waar de sessie vorige maand in Istanbul nog 2,5 uur duurde, droogt de rij na een uur op. Het is laat, de zanger is moe en de crew gaat terug naar het hotel. Hij krijgt nog een paar doosjes met koekjes mee van de organisatie, stapt in de auto en verdwijnt met zijn dromen in de donkere nacht van Casablanca.

---

Met speciale dank aan Job Smit, Chama Tahiri, Kamil Tahiri, Thomas Snoeijs & Sophie Westhiner.