Interview Perfume Genius: “Juist die emotionele chaos is voor mij zo bevrijdend”

Mike Hadreas, a.k.a Perfume Genius, is gelukkig en verdrietig en alles door elkaar. Een beetje boos op de wereld, maar eigenlijk ook gewoon blij met hoe het leven loopt, op Twitter grapjes over kots en honden en op zijn plaat een serieuze toon over zijn persoonlijke ervaring als homoseksuele outsider. Niet het een of het ander, maar een combinatie van alles en een beetje. Dat is typerend voor zijn nieuwe album met de toepasselijke naam No Shape.  

Na drie jaar is de 35-jarige artiest uit Tacoma, Washington, terug met alweer zijn vierde album No Shape. “Opnieuw helemaal anders”, zegt Hadreas zelf. Een paar zinnen in het gesprek begint hij al enthousiast te vertellen over zijn gevoel bij het nieuwe album. “Het album gaat over mijn zoektocht naar rust en geluk, maar het niet helemaal kunnen vinden. Soms zijn er momenten dat je het wel hebt, maar dat de wereld om je heen het niet toestaat. Dan heb je het gevoel dat het fout is om je gelukkig te voelen, omdat alles om je heen zo vreselijk is. Dat je je deels zelfverzekerd en oké voelt, maar deels ook niet. Het klopt nooit volledig.”

 

“Mijn vorige album was vooral een fuck you naar bepaalde mensen. Ik wijs nu niet meer met het vingertje.”

 

De invloed ligt hem in de manier waarop je naar alles kijkt, is de gedachte. Dat is niet alleen te horen, maar ook te zien. “Mijn albumcover is een beeld van mijzelf uitkijkend over een prachtig utopisch landschap, maar het is surrogaat. Het is heel duidelijk te zien, maar ondanks dat je weet dat het een illusie is, blijft het heel mooi”, vertelt Hadreas. Daarnaast kwam 21 maart al de eerste single Slip Away uit met, zoals we van Perfume Genius gewend zijn, een extravagante videoclip: een soort hallucinerend, ongepolijst sprookje met als een belangrijk personage een dikke man met een wel heel bekend blond kapsel. “Het is een soort grote duivelse Trump-baby. Het is niet per se hemzelf, hij moet de oppressie voorstellen. De oude witte mensen, haha”, zegt hij half-serieus. Daar voegt hij wel direct aan toe dat hij niemand aanvalt. “Mijn vorige album was vooral een fuck you naar bepaalde mensen. Ik wijs nu niet meer met het vingertje. Dit album is meer vóór de mensen.”

 

 

Liefdevol provoceren
Dat betekent niet dat Hadreas is gestopt met provoceren. De zin ‘no family is safe when I sashay’ uit het indiehitje Queen vat goed samen wat de toon was van het vorige album Too Bright uit 2014. “Ik doe dat nog steeds, maar juist op een tegenovergestelde manier. Het was altijd positief bedoeld, maar eerder was ik wat meer duister en disturbing. Nu, met No Shape, wil ik juist extreem gepassioneerd en vol liefde zijn. Ook dat vinden mensen eng, haha.”

Hadreas pakt het aan met liefde, maar nog steeds staat het sentiment van de outsider centraal. Als we het hebben over de inspiraties voor zijn album, legt hij uit dat hij graag gebruik maakt van de muziek waar hij nooit bij hoorde. Het nummer Choirs doet bijvoorbeeld erg religieus aan. “Ik heb altijd van hymnes en kerkkoren gehouden, maar het voelde altijd alsof het niet voor mij bestemd was. Het voelde alsof ik er buiten stond. Nu kan ik dat gebruiken en nummers schrijven die niet alleen mijzelf, maar iedereen meetellen. Zelfs de mensen die mij buitensloten mogen er naar luisteren, ik zal ze niet wegsturen.” Hij schiet hardop in de lach. “Of nee, misschien toch wel”.

 

 

“Doe wat de fuck je maar wilt”
De invloed van grootse kerkmuziek is maar één van de redenen waarom Hadreas het album niet meer alleen achter zijn piano opneemt. Samen met producer Blake Mills en muzikanten, waaronder zijn eigen vriend, dook hij de studio in. “Ik wilde dat het wild zou worden, dus ik moest geen enkele muzikant limiteren in zijn of haar ideeën. Ik had de akkoorden, de melodie, de tekst, maar ik wilde dat iedereen bijdroeg op hun manier.” Een hele nieuwe insteek voor Hadreas, zegt hij eerlijk. “Eerder was ik hier heel paranoïde over. Ik zou steeds heel voorzichtig iets toevoegen, niet meer dan twee zachte tonen op een kleine fluit, haha. Nu wilde ik juist dat iedereen helemaal zou uitpakken.”

Een interessante samenwerking op het album is die met artiest Weyes Blood, a.k.a. Natalie Mering, in het nummer Sides. “Ik raak altijd geobsedeerd door bepaalde albums. Met Natalie’s album had ik dat heel erg, dus ik heb haar gewoon gevraagd of ze op mijn album wilde zingen — omdat ik een fan was. Het maken van het nummer ging eigenlijk heel raar. Ik schreef mijn deel, toen schreef Blake dat funky slap-bass ding aan het einde en schreef Natalie haar eigen melodie en lyrics. Het werd een soort gesprek. Eerst was het nummer heel persoonlijk, maar het werd meer dit fictieve, algemeen geldende ding. En daar komt bij dat haar stem lager is dan de mijne. Totaal geen traditioneel man-vrouw-duetje met mijn hoge stem dus. Ik was bang dat mensen het maar raar zouden vinden, haha.”

 

 

De Amerikaanse zanger legt uit dat het loslaten tijdens het opnameproces enorm leerzaam is geweest. “Ik dacht altijd dat ik alleen goed was in dat folky ding dat ik deed, maar nu voel ik dat het allemaal wat meer open staat. Je kunt echt overal je inspiratie vandaan halen. Doe wat de fuck je maar wilt.”

Die vrijheid klinkt ook in de tekst. Als ik hem vraag naar de titel van het album en het woord ‘shape’ dat door heel het album terugkomt, zegt hij eerlijk dat hij het ook niet zo goed weet. “Ik heb obsessies met bepaalde woorden. Ik vind het zo fijn dat het zoveel verschillende dingen tegelijkertijd kan betekenen. Dat het alles kan zijn is eigenlijk ook waar het vooral voor staat. Er is geen ‘regel’, er is geen shape waar je in hoort te passen.”

 

 

Alle emoties op een hoop
We hebben het over de sfeer van zijn album en terwijl ik tevergeefs probeer te verwoorden waar de muziek me aan doet denken, legt Hadreas uit dat hij het juist niet te duidelijk wil laten zijn. “Ik vind het zo mooi als muziek je terugbrengt naar een eerder gevoel, een eerder moment. Ik wil muziek maken met zo’n sterke mood dat je direct terugkomt in dat moment. De soundtrack van Angelo Badalamenti voor de serie Twin Peaks doet dat perfect. Elke keer als je dat hoort, keer je terug in een dat ene gevoel.”

 

 

Inspiratie uit art-house is voor de artiest ook doorslaggevend in de wirwar van emoties in het albums. “Sommige Franse films zijn een inspiratie voor de sfeer van No Shape. In veel Amerikaanse films is het zoals het is. Het zijn pakketjes: deze film gaat over liefde, deze film gaat over geluk. Maar in Franse films is het niet het een of het ander. Het is een conflict van geluk en verdriet, liefde en haat. Die films blijven mij het meest bij. Het blijft vaag, alle emoties op een hoop. Soms háát ik dat, dat je aan het eind van de film alleen maar meer vragen hebt, maar het is wel heel herkenbaar. Ik denk dat er niemand is die het leven helemaal begrijpt, ik in ieder geval niet. Juist die emotionele chaos, dat is voor mij zo bevrijdend.”

 

Duik diep in ons archief met dit interview dat we ten tijde van Too Bright deden met Perfume Genius.