Peel Slowly And See biedt heerlijk veelzijdig menu voor muzikale veelvraat
24 februari 2020
De tiende editie van Peel Slowly and See was een intercontinentaal avontuur. Het festival wordt regelmatig het Le Guess Who? van Leiden genoemd. Die vergelijking is begrijpelijk, maar toch niet helemaal terecht: terwijl beide festivals het ontdekken van nieuwe muziek op sublieme wijze tot avontuur verheffen is PSAS compact, kleinschalig en daarmee bijna van een soort socialistische vrijheid. Als je wil, kun je alles zien. Tenzij je, zoals wij, je zo vergaapt aan al het talent dat je bij elke stop langer blijft plakken dan gepland. Peel Slowly and See biedt een menu waar iedere muzikale veelvraat zijn schijf van vijf meermaals bij kan invullen. Wij nemen je mee!
Tekst Arlette Hovinga
Foto’s Leni Sonck
De jonge singer-songwriter MELLE opent de tiende editie van Peel Slowly and See na een kort openingspraatje. Hij opent zijn set solo, met een poppy liefdesliedje dat ons doet denken aan verliefdheden op de middelbare school. Veel tijd om te zwijmelen krijgen we niet, want na het eerste nummer kondigt Melle ‘zijn prachtige band’ aan en vliegt ons diens optimistische indiepop om de oren. Een overtuigend debuut en een prima begin van de avond.
We steken de straat over voor Ottla, de Vlaamse jazzband waar de laatste tijd veel om te doen is. Het project van songwriter Bert Dockx (ook van Flying Horseman, Dans Dans, Strand) tapt met twee drummers (waarvan een met een gong) en twee blazers uit veel verschillende vaatjes en vertelt in een muisstille zaal verhalen zonder ook maar te fluisteren. De sfeer is meeslepend, duister, onheilspellend en aanstekelijk. Of je nu van jazz denkt te houden of niet, Ottla propt je vol met emotie.
In Scheltema begon inmiddels Kefaya & Elaha Soroor, die we eerder al op Footprints in TivoliVredenburg een overtuigende show zagen geven. Het viertal lijkt nóg beter op elkaar ingespeeld, wat ook niet zo gek is na een paar weken non-stop touren door heel Europa. Na successen van bands als My Baby zien we Kefaya en Elaha Soroor de komende zomer vast veelvuldig terug op de festivalweiden en dat is een prettig vooruitzicht.
Neighbours Burning Neighbours is de A4 afgereden vanaf Rotterdam om in Gebr de Nobel uit te komen voor een sessie vol messcherpe rock. Er wordt eerst nog even onderling geknuffeld op het podium door de bandleden, voordat de deuren van de noisekerk worden geopend en de mis van start kan gaan. Bassist Bart Kalkman zwaait de (wie)rook uit de machine met zijn wapperende haren door de zaal terwijl vocalisten Alicia Breton Ferrer en Daanie van den IJssel in hoog tempo links en rechts vocale tikken uitdelen. Met tot nu toe drie te beluisteren singles, krijgen we vanavond wat fijne previews van achter-de-schermen-werk. De band speelt onder leiding van drummer Aram Scheeve een knetterend strakke show met een intensiteit die de Kleine Zaal van het Leidse poppodium uit zijn voegen doet barsten. Ideale opwarmer voor het werk in de Grote Zaal bij Shortparis. (RJ)
Als je de afgelopen maanden ook maar een piepklein beetje opgelet hebt wat er speelt in de muziekscene, is de opkomst van het Russische Shortparis je niet ontgaan. de band verovert de wereld in rap tempo, en terecht. Met een podiumperformance waar Gord Downie jaloers op zou zijn ramt het vijftal zijn galmende postpunk vol geniale gekte het publiek in. Shortparis is hier om je omver te blazen en heeft compleet schijt aan genres, conventies en verwachtingen. Die laatste worden dan ook ruimschoots overtroffen. Met mijn nu nog beperkte Russische woordenschat heb ik in ieder geval één woord onthouden: ‘slava‘ (glorie). Toepasselijker kan bijna niet.
Niet alleen bij Shortparis was stilstaan onmogelijk. We wandelen terug naar Scheltema, waar de Rotterdamse wereldburgers van Tabanka met zijn Kaapverdische funana een feestje bouwen. De opzwepende ritmes van de in de koloniale tijd verboden muzieksoort dwingen de voetjes van de vloer. Tabanka is gekomen om liefde te brengen, naar eigen zeggen. We moeten straks door de motregen naar huis, maar heel even schijnt de zon in Scheltema. We verlaten Peel Slowly And See moe maar voldaan: onze honger is gestild tot de volgende editie.
