Paradiso-uit, altijd lastig: we gingen met Foxlane op stap naar de Grote Prijs van Nederland

Het Nijmeegse viertal Foxlane. Plaatselijk begint de hype zich steeds meer te verspreiden en het ‘Peaky Blinders-nummertje’ Birmingham heeft inmiddels meer dan 450.000 streams doordat het nummer in een grote Peaky Blinders-playlist terecht is gekomen. Dat Foxlane steeds lekkerder gaat is duidelijk, maar Christiaan, Guus, Joris en Norman hadden van te voren nooit durven dromen van een plek in de finale van de grootste bandwedstrijd van Nederland. Maar met hard werk hebben ze een deel van hun potentie in korte tijd al weten waar te maken. Ze zijn weer een stap dichter bij het grote werk en zijn klaar om met volle strijdkracht naar de poptempel van de Lage Landen te gaan, waar acts als LCD Soundsystem tot aan eigen helden The Strokes zalen plat hebben gespeeld.

Het strijdplan is als volgt: Foxlane is goed voorbereid, ze menen een show neer te kunnen zetten die waardig is aan de grote zaal van Paradiso. Ze hebben een leger aan trouwe fans opgetrommeld en de N.E.C.-spelersbus mag zorgen dat al deze laaiend enthousiaste fans veilig aankomen in Amsterdam. Via een mooi sponsordealtje staan de koelkasten in de bus vol met Hopfather-biertjes van Nijmeegse brouwerij Oersoep en zal niemand iets te klagen hebben in de bus.

Op weg naar Amsterdam
Het is nog net geen vijf uur in de middag, zesenveertig van de zevenenveertig passagiers zijn aanwezig als de N.E.C.-spelersbus aan komt rijden. Ondanks het feit dat N.E.C, zich na een spannende strijd niet langs FC Emmen wist te voetballen en nog een jaar in de Jupiler League moet vertoeven, is de stemming niet kapot te krijgen. De horde passagiers slepen de gear en de Oersoep-biertjes met goede wil naar de bus, ze laden in en, na nog een aantal minuten te wachten op de laatste verdwaalde fan, rijden ze weg naar daar waar het zal moeten gebeuren vanavond.

Terwijl het lokale bandje Louwie door de kleine busspeakertjes blaast worden de eerste biertjes uitgedeeld. Joris, drummer van Foxlane, lijkt nog niet erg gespannen. “Ik ben niet per se zenuwachtig, nee. We hebben alles goed op orde, we zijn goed voorbereid. En Paradiso is natuurlijk heel vet”, zegt Joris voordat er weer een slokje Hopfather door zijn keelgat stroomt. De muziek wordt na een halfuur reizen zachter gedraaid zodat er een aankondiging gemaakt kan worden. Vrienden van de band en een ander veelbelovend Nijmeegs bandje genaamd Taveneer zal zorgen dat de busreis van livemuziek wordt voorzien. Via akoestische gitaren, een kleine basversterker, wat shakers en natuurlijk de stembanden, spelen ze een aantal nummers om vervolgens het smalle gangpad vrij te maken voor het Nijmeegse collectief De Naakte Waarheid, dat niet lang geleden nog tweede werd in de finale van de Roos van Nijmegen. Speelse liedjes, imperfectionistisch maar uiterst vermakelijk. De goed gevatte leden van De Naakte Waarheid zijn tekstueel erg vindingrijk, zo doen ze een ietwat satirisch Foxlane-covertje als ze met Colourful Lies aan de haal gaan, in het Nederlands natuurlijk. Met al het vermaak in de bus, is de reis naar Amsterdam zo voorbij en kan de wandeling naar Paradiso beginnen.

 

Bandjes van niveau
Foxlane en hun trouwe roadie zijn al snel gescheiden van de groep fans als ze met alle gear de kelders van Paradiso in kruipen. “Volg de rode lijn”, was de instructie die ze meekregen. En zowaar, door de smalle, lage gangpaden komen ze uit bij de kleedkamer. De finale kent zes deelnemers, zes bandjes. Deze moeten verdeeld worden over twee vrij krappe kleedkamers. Die zitten dan ook bomvol gitaartassen, bandleden en verdwaalde superfans die de band achter de schermen wil hebben. Terwijl de eerste blikjes Heineken over worden gegoten in plastic bekertjes, vraag ik Christiaan hoe hij denkt over de concurrentie. “Out of Skin heeft twee voorrondes gewonnen, net als Amartey. Mexican Surf heeft er ook eentje gewonnen.” Een vrij objectieve blik op de tegenstanders van de avond, maar de boomlange gitarist van Foxlane verzekert voorafgaand aan de eerste band van de avond al dat het bandjes van niveau zijn.

Out of Skin mag deze avond openen, een flinke spot schijnt in het midden van de zaal. Een helder, bijna magisch geluid vult de zaal. Daar in het licht staat lid één van Out of Skin, een rond, half met water gevuld, wijnglas in de hand. Haar trillende hand streelt de randen, een soort soundscape wordt snel aangevuld door de twee andere bandleden, harp, viool, akoestische gitaar en een prachtige, hoge mannenstem mengen samen tot een excentrieke mix van geluiden. Denk aan een mix van Sufjan Stevens met Radiohead, grotendeels majestueus en betoverend en af en toe onheilspellend. Joris en Guus kijken en luisteren aandachtig. “Dit was heel goed, ze leggen de lat voor de avond meteen hoog”, zegt Foxlane-zanger Guus mij alvorens hij zich terugtrekt naar de backstage voor een matig uitgeschonken schuimbiertje.

Amartey is de volgende artiest die de jury en het publiek mag pogen te imponeren. Amartey zelf wordt ondersteund door een vijftal andere muzikanten. De Ghanees heeft een heuse festivalact neergezet, met de swingende kwaliteiten van zijn Ghanese roots en zijn eigentijdse invloeden van hedendaagse acts als Typhoon. Het eerste nummer dacht ik nog bij mezelf: “Als die Amartey zelf nou iets harder los zou gaan…”, deze trail of thoughts kon ik niet eens afmaken of de beste man was al knieënheffend over het podium aan het springen. Wellicht moest hij een nummertje loskomen, de zenuwen van zich af zingen, maar het was een feestelijk gebeuren toen hij eenmaal de smaak te pakken had. Amartey wilt interactie met het publiek en mikt de hele bandbingo er tegenaan: meeklappen, meezingen, springen, dansen, het mocht niet baten om de zaal te doen trillen. Het publiek had misschien iets meer dan twintig minuten van deze show nodig, maar Amartey heeft de zaal goed opgewarmd voor de rest van de avond.

Small Town Bandits is de volgende ploeg die komt opdraven. Helemaal vanuit het Hoge Noorden hebben de vier heren de lange route afgelegd naar Amsterdam. Small Town Bandits maakt het niet moeilijker dan het is, het is folk rock maar dan voor de radio. De nummers zijn niet bijster interessant, de Bas Bron-achtige vocals die de gitarist een aantal keer in de mix gooit zijn waarschijnlijk het experimentele hoogtepunt. Het singletje When I Go Home krijgt het publiek wel klaar om mee te zingen, ook de luisteraars die niet bekend zijn met het oeuvre kunnen het nummer moeiteloos meezingen. Spannend? Niet echt Maar het werkt wel.

Mexican Surf is het soort bandje waarvan Nederland er op dit moment veel van kan tellen. Garage. Dit soort bands zijn al snel leuk om live te bezoeken, maar om meteen te overtuigen moet je sterk in je schoenen staan. Voordat het viertal van Mexican Surf überhaupt een noot heeft gespeeld is al duidelijk wat het publiek te wachten staat, de band straalt zijn genre uit. Van tandenstoker tot King Gizzard-shirt, de aesthetics van deze band zijn piekfijn. Dan barst ook Mexican Surf los, ze gaan hard, ze zijn ruig, maar bij zo’n band mag het volume gerust een tikkeltje harder. Ze verloren hun kracht in de grootte van de zaal. Toch was er genoeg te beleven tijdens het twintig minuten lange optreden, de frontman was een genot om naar te kijken, hij dwong een klappend publiek af zonder erom te vragen, maar wellicht was een kleine moshpit niet onterecht geweest voor de garagerockers uit Oss.

Foxlane zelf is bijna aan de beurt, een aantal minuten voordat Mexican Surf klaar is vertrekken de boys naar de backstage voor mentale voorbereiding, en om alles klaar te zetten natuurlijk. Bassist Norman is in de kleedkamer bezig om de laatste dingen bij elkaar te sprokkelen. “Ik ben vooral gehaast nu, maar dat hoort erbij. Er is weinig tijd voor alles, er zit weinig tijd tussen de bands.” Op de vraag wat hij van de rest van de bands vond reageert hij goudeerlijk: “Ik ben eigenlijk vooral bezig met mezelf en met de band, er ligt natuurlijk op zo’n avond meer druk dan ooit. Maar ik ga even pissen, de druk ergens anders op leggen”, voegt hij met een lach toe, alvorens hij in het wc-hokje verdwijnt. Ik loop door naar Christiaan om hem dezelfde vraag voor te leggen, deze geeft toe dat er, zoals hij dat mooi verwoordde, ‘een kleine piecie spanning’ is. Een opgewekte Guus voegt er al snel zijn mening aan toe: “Ik heb er vooral heel veel zin in!” Terwijl Foxlane staat te wachten om op te bouwen, bespreekt de band nog de kleinste details. “Iedereen in het begin stilstaan, behalve Christiaan. Kan je dat, Norman”, pik ik op terwijl ik door de gangen een weg naar de zaal probeer te vinden.

 

Helemaal wild
En daar staan ze dan, braaf allemaal stil op hun plek als Christiaan de intro start op zijn microkorg, precies zoals afgesproken. Het publiek is helemaal wild, dit is het moment waarvoor de fans de bus hebben gepakt. De band opent met een nieuw nummer, een song die qua stijl past bij Foxlane, maar waar ze laten zien stappen te hebben gemaakt sinds zijn nog jonge EP uitkwam. Veel bands die nog veel in kleine zalen en kroegen spelen zouden moeten wennen aan zo’n grote zaal, maar Foxlane omarmt het succes en lijkt meer op zijn plek dan ooit. Gitarist Christiaan waant zich in zo veel bewegingsruimte dat zijn whammy-bar spontaan over het podium vliegt. De psychedelische gitaren en de zelfverzekerde frontman vallen goed in de smaak, maar het is natuurlijk pas echt feest als het Birmingham-hitje langskomt. Zodra het baslijntje wordt ingezet is de zaal al aan het pitten, wellicht past het niet op de muziek, maar het publiek wilde wellicht te graag. Halverwege het nummer gaat ook de muziek wat harder en voelt de moshpit al iets meer terecht. Foxlane sluit af met een ander nieuw nummer, en terwijl de hoofden nog op en neer gaan, is het vuur in het publiek toch echt al gedoofd. Even op adem komen, maar dan is een set van twintig minuten toch erg kort.

Ik zet een sprintje naar de achterkant van het podium. Terwijl de trouwe fans elkaar tevreden aankijken en napraten, zoek ik de jongens op als ze vers van het podium de backstage betreden. Christiaan staat met een forse glimlach op zijn gezicht, nadat ik op mijn tenen ga staan om een fatsoenlijke knuffel uit te delen vroeg ik hem hoe hij het vond gaan. “We hebben nooit een betere show gehad. Het geluid op het podium was goed, en het publiek stak ons aan om nog lekkerder te gaan”, terwijl de fans de jongens van Foxlane als helden ontvangen en de felicitaties ze om de oren vliegen weet ik Guus nog heel snel een fatsoenlijke vraag te stellen: maken ze na dit optreden kans? “Van tevoren had ik onszelf weinig kans gegeven, maar we hebben de show van ons leven neergezet, het ging ontzettend goed. Dus ja, we hebben denk ik wel een kans.”

Samora mag de avond afsluiten. Ze komt op met een zilver glitterpakje, dat begint meteen goed. Maar de rest van de band straalt een gemengde podiumpresentatie uit. Links op keys verwacht ik eerder dikke beats, waar de bassist en drummer er weer uitzien alsof ze gemaakt zijn voor reggae. De gitariste lijkt eerder uit de Londense garagewereld te komen en de andere gitarist plus de percussionist zijn lastig te plaatsen. Het grote overtuigen moet toch echt aan de muziek worden overgelaten. De zomerse reggae laat al snel van zich horen, zelfs de Foxlanefans worden meegenomen in de muziek en staan te dansen op de vloer voor het podium. Soms verrast de band door de reggae wat meer los te laten en andere stromingen toe te laten in de muziek, waar het soms een geslaagd experiment is wekt het andere keren ook verwarring. Toch moet ook ik eraan toegeven, mijn knieën hebben niet stilgestaan tijdens Samora’s optreden. Een divers einde van een nog meer diverse avond.

Nu alle bands zijn geweest is het wachten geblazen, de jury moet de lastige beslissing maken van wie zichzelf winnaar van de Grote Prijs van 2018 mag kronen. Voor de laatste keer komt de self proclaimed Mr. Positivo het podium op. Na een paar overenthousiaste Foxlanefans stil te hebben gekregen kan hij zich richten tot het bekendmaken van de publiekswinnaar: Foxlane! Het publiek, mezelf inbegrepen, gaat uit zijn dak. De krappe honderd fans zijn niet voor niets gekomen. Terwijl de MC zijn praatje doet, staat Christiaan met zijn winnaarsplakkaat zenuwachtig rondjes te draaien. De winnaar van de Grote Prijs van Nederland 2018 is: Amartey! De Ghanese afrobeat en R&B act is dolgelukkig, en terecht, want het is niet niks! Terwijl Amartey zijn feestje viert op het podium komt het viertal van Foxlane de zaal in om nogmaals, en nog uitbundiger, binnengehaald te worden bij hun eigen publiek.

Het feest in Amsterdam kan niet te lang doorgaan, de buschauffeur staat al sinds half zeven ergens in de buurt van Amsterdam te wachten en wil hoogstwaarschijnlijk op tijd vertrekken richting Nijmegen. Maar dat mag de pret niet drukken, want onder het genot van een nieuwe Hopfather en akoestische gitaarklassiekers als Wonderwall vertrekt Foxlane met een goed gevoel weer naar Nijmegen.