Op zoek naar verbinding met Parquet Courts: “We lopen het risico het sociale element van het stadsleven te verliezen”

Ruim drie jaar na Wide Awake! kwam het New Yorkse indiekwartet Parquet Courts vorige maand op de proppen met Sympathy For Life: een plaat die een knipoog doet naar Talking Heads en Primal Scream. Met dansbare grooves en meer elektronica dan ooit, terwijl het tegelijkertijd niet zijn rafelrandjes verliest. Het is een plaat geworden waarop de band (zoals altijd) zijn omgeving bekritiseert en tegelijkertijd de verbinding ermee zoekt.

De plaat was al af voor de pandemie überhaupt in het nieuws was, maar de boodschap in de teksten van Sympathy For Life (‘Express yourself  / Feel free / Come one common feeling‘), tevens de titel van de plaat, is wellicht relevanter dan ooit. Heb wat sympathie voor je leven, voor je medemens. Zoek verbinding. Want al sluimert er, net als op elke Parquet Courts-plaat, altijd wel een onbesef door over de onredelijke aard van de neoliberalistische samenleving – er klinkt ook hoop op beter tijden. Frontman A. Savage blijkt positief gestemd, wanneer hij de recente protesten in zijn stad benoemt en de verbinding die dat met zich meebrengt. En dat in een tijd waarin mensen steeds verder van elkaar af lijken te staan.

Tegenstelling en mix van emoties
En tja, geen enkel Parquet Courts-album is compleet zonder dat de spanning tussen dingen uiteengezet wordt. Neem bijvoorbeeld vorige plaat Wide Awake!, waar geweld (het nummer Violence) en tederheid (Tenderness) elkaar afwisselden. Maar vergis je niet, dat betekent niet dat die twee elkaar uitsluiten. “Zijn emoties altijd in tegenspraak met elkaar? Mensen kunnen een breed scala aan emoties hebben en die relatie is soms erg ingewikkeld,” stelt Savage wanneer we hem op een avond bellen. “Zo zijn Violence en Tenderness precies het tegenovergestelde in hun sentiment. Maar je kunt het ook lezen als twee manieren om een opmerking over hetzelfde of gemixte emoties uit te drukken.”

Zo voelt Savage gemengde gevoelens over kapitalisme: “Aan de ene kant profiteer ik er als professioneel muzikant van door platen te verkopen en shows te spelen. Dat past binnen de grenzen van het kapitalisme. En ik ben Amerikaan, dus dat betekent dat ik intrinsiek van het kapitalisme ben, ik profiteer ervan. Maar ik ben er ook kritisch over, omdat ik denk dat het ons snel in de steek laat.” Zoals op ieder Parquet Courts-album drukken de tracks op Sympathy For Life diverse emoties uit. Zo analyseren energieke indierocknummers Black Widow Spider en Homo Sapien dezelfde gemengde gevoelens over de nabije omgeving en het onderliggende kapitalistische systeem op verschillende manieren.

Verbinding in tijden van vervreemding
Dan dat Kraftwerk-esque nummer Apparition/Apparatus: in die track rijdt een chauffeur als een robot met behulp van zijn navigatiesysteem op zijn telefoon op zijn doel af, om aan het einde van de dag terug te keren naar zijn menselijke rusttoestand. Het nummer doelt op de afhankelijkheid van technologie, alsof de mens telkens meer naar het ‘alien hand-syndroom’ neigt. Een opinieartikel in De Volkskrant kopte een tijd geleden nog: ‘stop de ontmenselijking van de publieke ruimte!‘, want de pandemie heeft de digitalisering versneld. Scan je QR-code aan een tafeltje bij het restaurant om het menu in te zien of steek je pinpas in de betaalautomaat van de zelfscankassa. Er blijft zo nog maar weinig contact over met het restaurant- of winkelpersoneel.

Savage beaamt dat en vindt vooral die cashless society problematisch: “Veel plaatsen hier in New York nemen sinds een jaar geen contant geld meer aan. En dat brengt zijn eigen problemen met zich mee, omdat het een deel van de bevolking discrimineert. Bovendien, wanneer mensen betalen met hun kaart of telefoon, is er heel weinig interactie tussen jou en de persoon met wie je deze transactie aangaat. Het is een heel eenzaam iets. We lopen het risico het sociale element van het stadsleven te verliezen. Het creëert een omgeving waarin je bang bent voor de andere persoon op straat. Ik denk dat het geen verrassing is dat de digitalisering dat soort dingen zal versnellen.”

Dat is dan ook één van de redenen dat de band elf evenementen organiseert rondom de plaat. Om mensen de kans te geven deel uit te maken van een gemeenschap en samen te komen. “Dat is wat een fan eigenlijk inhoudt: je maakt deel uit van een specifieke populatie. Toen we het album uitstelden, wisten we niet hoe de wereld eruit zou gaan zien, post-pandemie. Het idee was om deze evenementen te ontwerpen waar mensen bij konden zijn en die we konden schalen op waar de wereld zich op dat moment bevond.” De verbindende factor: sociale interactie. “Een hunkering naar sociale interactie is absoluut een drijvende factor achter deze evenementen.”

(De tekst loopt door onder de afbeelding!)

Dansen en protesteren
Op de plaat hoor je dan ook wat dat sentiment heeft beïnvloed: danscultuur. “Danscultuur is erg belangrijk, omdat het werd gecreëerd voordat het idee van de gemeenschap enigszins betekenisloos werd.” Daarmee doelt Savage op de verregaande individualisering van de Westerse wereld. Verbinding met de medemens zoekt men in het dagelijkse leven nog maar nauwelijks op. Behalve op de dansvloer, stelt Savage, want die leeft juíst door de verbinding tussen de dansende mensen. “Een van de dingen die ik leuk vind aan dance is dat het een heel andere energie is, je benadert het anders. Ik waardeer het op een manier die verschilt van de meeste andere muziek, of het nu rockmuziek of opera is. Binnen die genres ben je altijd ergens op gefocust. In dance komt de energie van elkaar. Er is een dj, maar dat is niet de focus van de voorstelling, het is de gemeenschap en de energie die tussen lichamen plaatsvindt. Dat is één van de dingen die we in gedachten hadden met de plaat.”

Of het toeval is of niet, Parquet Courts klinkt energieker en dansbaarder dan ooit. De band knipoogt naar disco en techno aan de ene kant, en aan de andere kant naar psychedelische rock uit de jaren zestig en Britse neo-psychedelische rock van de eind jaren tachtig, zoals Primal Scream. “Beide psychedelische stromingen kwamen op tegen de achtergrond van politieke onrust,” zegt Savage. “En nu is die onrust wederom gaande. Niet alleen in de VS en het Trumpisme wat hier leeft. Nee, het is een symptoom van een wereldwijd iets. Enge fascistische dingen gebeuren overal, wat mij een passend voedingsbodem leek voor een psychedelische plaat.”

Vaak vormt kunst een vluchtmogelijkheid uit een sombere realiteit. Toch is er ook een meer positieve insteek mogelijk. Neem Marathon Ff Anger. Op die track gaat de band helemaal lo-fi Screamadelica. Savage strooit zijn gedachten over je uit, alsof hij iets teveel analyseerde hoe David Byrne dat deed op tracks als Slippery People. Het nummer gaat over het protest dat opkwam toen Trump aan de macht was. “Er is een nieuwe cultuur van activisme en protest ontstaan, waar ik een absolute voorstander van ben. Ik bedoel, de Black Lives Matter-protesten van afgelopen zomer waren een van de meest opwindende tijden die ik ooit in New York heb gezien in de twaalf jaar dat ik hier woon. Het was ook een manier om mensen samen te brengen. Het is belangrijk dat mensen samenkomen en hun onvrede uiten.”

Savage hoopt dat deze plaat aanzet tot een positieve verbinding tussen mensen: “Als mensen de plaat gebruiken als een manier om het leven te vieren, zou ik daar heel blij mee zijn.”