Ochtend in Los Angeles: sobere bekomst met Julianna Barwick

Ochtend in Los Angeles, de zon schijnt. In een klein huis, in een van de neighbourhoods woont muzikante Julianna Barwick. Wat is haar muziek? Haar eigen stem keer oneindig, een koor van haar eigen stem en een loop-pedaal. Uit weinig meer dan dat trekt Barwick inmiddels plaat na plaat, met Healing Is A Miracle als laatste.

Op hetzelfde moment dat de keukenvaat in Nederland aan de kant is, rondt Julianna haar ochtendroutine af en neemt de telefoon op, of, hoe een gesprek niet wil.

Julianna geeft een beschrijving van waar ze woont – the streets are not really bustling, veelal huisjes met één verdieping en een auto voor de deur. De wijk is ruim opgezet en heeft een metro-systeem. Met de engelenmuziek en plaathoes van zowel doorbraak-plaat The Magic Place als recent werk Healing is a Miracle in het achterhoofd is dat toch een wat sobere bekomst.

Dan begint ze over de hectiek van Utrecht en de paar keer dat ze er op Le Guess Who? speelde. Eens in een oud overheidsgebouw, met een cellist, naast de kerktoren. Ze heeft geen haast of het is omdat het nog ochtend is; haar engelenstem op plaat is over WhatsApp vreemd-vlak. Als iemand die nog flink zin moet maken voor de dag en zich krap na het ontbijt al geconfronteerd weet met het eerste interview van de drie die haar te wachten staan. Ik zit onder het afdak in de tuin, het zal het tijdsverschil wel zijn, maar de afstand voelt immens.

In Louisiana
Opgroeien in het diepe zuiden van de Verenigde Staten betekent kerkmuziek. Julianna’s vader is jeugdpastor en haar moeder maakt deel uit van de christelijke zangclub True Life Singers, inclusief bijpassend kostuum. Ze herinnert zich de kerk: “Ik voelde mij als kind naar binnen gebracht en ik herinner mij de omvang van het gebouw, extreem hoge plafonds, als een enorm auditorium. En ik herinner mij de galm, het gebouw had een gigantische, natuurlijke galm van zichzelf”

“We zongen samen, als gemeenschap. En in harmonie. We hadden een liedboek en daar stonden alle partijen in. Ik herinner mij dat ik toch vooral graag Jesus is Lord, Softly and Tenderly en Walking in Sunlight zong, om er zo maar een paar te noemen.”

Waar het wegkomt
Wie het aandurft om de uitvoering van Softly and Tenderly te horen van pak ‘m beet het Mormon Tabernacle Choir, ontkomt niet een de vreemde parallel met het koorwerk van Barwick. Tempo, de zoet-aanzwellende gelaagdheid van stemmen, je hoort het en wordt geleidelijk aan weggesleept. Je hoort waar het vandaan komt, en al bezoekt ze de kerk niet meer (“Ga je nog steeds? “Nee.”), tegelijk geeft ze aan dat ze van de muziek niet loskomt.

Whitney Houston
“Ik weet nog goed dat ik mijn eerst plaat mee naar huis nam: Whitney Houston. Gekocht bij Kmart. Ik had mijn eigen platenspelertje, een van Fisher-Price. Die maakten ze toen nog. Goeie, oude tijd. Wat mijn ouders ervan vonden? Geweldig. We waren wat dat betreft een seculier huishouden, we luisterden veel naar de radio en zongen mee.” In een interview met The Quietus zegt Juliana dat ze huilde toen ze hoorde dat Whitney was overleden.

Dan schrik ik op als ik van over de schutting word overvallen door Maroon 5’s Move Like Jagger; zwangere vrouwen doen gymnastiek op een pleintje één straat achter. Een boombox kraakt, een instructrice roept iets als: “En één-en-twee en ga-zo-door”. Armen en benen. Ik leg de situatie uit, Julianna grinnikt (heel zachtjes), ze zegt: “Cool.”

Na Move Like Jagger volgt Alors on Danse en ik vraag mij af hoe langzaam de ochtend in Los Angeles vordert.

De goede Julianna
Boven de ingang van de ondergrondse in Rotterdam Centraal staat Erasmus: ’Afstand scheidt de lichamen, niet de geesten’, en ik vraag aan Julianna wat de aanzet van de plaat met de titel Healing is a Miracle is geweest. De volgende sobere voordracht doet zich voor als Julianna vertelt over de afronding van een project met Microsoft, een ander project met een hotelketen, de ondertekening van een contract bij Ninja Tune en hoe daaruit als vanzelf een nieuwe plaat volgt, in dit geval Healing is a Miracle: “It was a natural thing.” “It was intentional.” “It was time to.”

In de aanloop naar het gesprek voorbereiding kwam ik een artikel tegen van The New York Times met de titel “Julianna Barwick Left Her Ghosts in New York. Then the Healing Began”, en ik vraag mij – nu ook bij de uitwerking van het gesprek – af of ik wel de goede Julianna Barwick gesproken heb.

Ze leeft wat op als ze spreekt over haar samenwerking met Jónsi – op In Light, een compositie als een geiser. “Het was een dream come true en toen ik voor het eerst onze stemmen samen hoorde ben ik meteen gaan janken – I totally cried – Jónsi heeft wat mij betreft de meest emtionele stem op aarde.” De synthese tussen Barwick en Sigur Rós is zowel op papier als in geluid een vanzelfsprekende. Er zijn vogels, IJslandse panorama’s, wilde rivieren, gletsjers: alle ansichtkaarten in zes minuten.

Ik wil niet vervelend doen
19:25: “Ik wil niet vervelend doen, maar ik heb mijn volgende interview over vijf minuten.” 19:27: “Ik word nu gebeld, het spijt me, bedankt, bye”

---