“Kunst is georganiseerde chaos”: Fontaines D.C. maakt de balans op over nieuwe plaat A Hero’s Death
31 juli 2020
Fontaines D.C. is in indieland, of wat zeg ik, überhaupt de muziekwereld, een van de grotere knallers van de afgelopen jaren. In 2019 stoomden de Ierse postpunkers met debuutalbum Dogrel onder hun arm in rap tempo van ESNS door naar een uitverkocht Paradiso. Nu komt met A Hero’s Death het tweede album uit. Wat we daarvan kunnen verwachten, en waarom, vroegen we gitarist Carlos O’Connell. “Om de een of andere reden denken mensen dat we een politieke band zijn, of zo. Ik heb zo’n idee men dit keer heel anders piept.”
Ik spreek O’Connell via Zoom terwijl hij in de tuin van zijn ouders zit, net buiten Madrid. “Ik zit hier eigenlijk de lockdown af te wachten, maar zodra het kan wil ik terug naar Dublin”, vertelt hij. “Ik mis mijn vrienden, in je eentje zijn is nu toch niet zo chill”, doelend op zijn bandmaatjes, waarmee hij al sinds 2016 erg hecht is. Vriendengroep Fontaines D.C. (die afkorting staat voor Dublin City) als dichterscollectief, al gebruikt Carlos dat woord zelf liever niet. “Maar we wisselen nog steeds onderling dichtbundels uit. Er zijn stapels fantastische poëzie die we allemaal gelezen hebben.” Hij glimlacht bij de herinnering en mijmert iets over Yates en Neruda.
“Dogrel was meer een observatie van de wereld, A Hero’s Death gaat eerder over hoe we met die wereld omgaan”
Foto: Pooneh Ghana
Boeken uitwisselen
Meteen rijst de vraag of A Hero’s Death juist door die gedeelde interesse een persoonlijkere plaat is geworden. Als je Dogrel zo grijs hebt gedraaid als ik, hoor je de voorliefde voor poëzie, literatuur en bovenal zelfreflectie terug in de nieuwe plaat. “We hebben elkaar in deze crisis als vrienden teruggevonden na het gestoord drukke jaar dat 2019 was. Ja, we hebben wel weer boeken uitgewisseld”, grinnikt hij. “Maar dat is niet direct de reden. We zijn een persoonlijke en open band en we gebruiken onze muziek om de wereld beter te kunnen begrijpen. Op een gegeven moment reflecteerden we niet meer, omdat we in die wereld de hele tijd alleen maar aan stonden. We willen deze keer op onszelf reflecteren en dus is het een introspectieve plaat geworden. Dogrel was meer een observatie van de wereld, A Hero’s Death gaat eerder over hoe we met die wereld omgaan.”
Gewoon vijf jongens die graag muziek maken
Die observaties leidden vaak tot krantenkoppen waarin Fontaines D.C. werd geroemd als maatschappijkritische band. “Misschien deden ze dat voor de kliks, ik weet het niet.” O’Connell haalt zijn schouders op en steekt een sigaret op. “Eerlijk gezegd: er is een heleboel ruimte voor artiesten om politiek actief te zijn en dat in je geluid te verwerken. Maar voor ons is dat niet zo interessant. Wij zijn gewoon vijf jongens die graag samen muziek maken. Voor een diepgewortelde politieke woede of analyse ben je bij ons aan het verkeerde adres.”
Dat is interessant. Want naast literatuur en poëzie koestert O’Connell brede interesse voor Spaanse geschiedenis, een niet helemaal apolitieke eigenschap. Zijn moeder is Spaanse, zijn ouders wonen vlak buiten Madrid en zijn voorouders maakten het Spanje van Franco nog mee. “Het is eigenlijk heel raar. Ik ben half Spaans en half Iers. In Ierland is nationale trots zoiets positiefs. We zijn trots op onze gedeelde identiteit. Maar Spanje is op dit moment zo diep verdeeld, de Spaanse vlag is een symbool van nationalisme geworden. Dat boeit mij. Hoe kan het dat ik in het ene land mag verkondigen waar ik vandaan kom, en dan krijg ik een dikke knuffel van een vreemde in de kroeg, terwijl ik met hetzelfde statement ergens anders meteen extreemrechts ben?” Hij kijkt mijmerend voor zich uit. “Het is wel goed, weet je”, pakt hij de draad weer op. “Dat er ook bands zijn die wel politieke uitspraken doen. Het is allemaal een kwestie van balans. Kunst is dat ook. Georganiseerde chaos.”
De zoektocht naar balans komt overal in ons gesprek terug. Postpunk maken en podia afbreken met een dichtbundel onder je arm, pendelen tussen Spanje en Ierland, trots zijn op je afkomst maar je bewust zijn van de geschiedenis van je vaderlanden. En nu dus tussen Dogrel en A Hero’s Death. Politiek en bezinning. Carlos O’Connell en zijn vrienden balanceren met A Hero’s Death overal perfect tussenin. Of ze nog een keer uit de bocht vliegen, er toch weer een nieuwe dimensie wordt toegevoegd? Wie zal het zeggen. Tot die tijd is A Hero’s Death alvast weer het grijsdraaien, het filosoferen en het mijmeren waard.
