Nana Adjoa: “Ik zat vol donkere emoties, frustratie en onbegrip”

Dat de coronacrisis momenteel ons leven beheerst en muzikanten klap na klap moeten incasseren, wordt meteen maar weer eens duidelijk als Nana Adjoa inbelt via Skype: na een hectische ochtend is definitief een streep gezet door een optreden van een dag later op het Hamburgse Reeperbahn Festival. Doordat een dag eerder duidelijk is geworden dat Duitsland Noord- en Zuid-Holland als risicogebied bestempeld heeft, moet de Amsterdamse artiest op het allerlaatste moment alsnog een van de weinige shows uit haar agenda schrappen. Na jarenlang muziek te hebben gemaakt in verschillende bandjes, had de 29-jarige liedjesschrijfster de aanloop naar haar solo-debuutalbum Big Dreaming Ants toch anders voorgesteld.

Illustratie Naomi van Kuijk

“Ja, dit is echt ontzettend balen”, begint Nana Adjoa het gesprek. “Het optreden is echt zojuist geannuleerd, dus het is een beetje een rare ochtend en het wordt een raar weekend”, lacht ze als een boer met kiespijn. “Na de aankondiging dat wij voor Duitsland nu code rood-gebied zijn, was het eerst nog de bedoeling dat we met de band en crew sneltests zouden doen, maar zojuist bleek dat dit ook niet voldoende zou zijn. Op deze korte termijn levert het zoveel gedoe op dat het helaas niet meer haalbaar is. Alles gaat zo anders dan verwacht…”

Voicememo’s
Zo drukt de pandemie op pijnlijke wijze meteen zijn stempel op het gesprek. Hoewel de teleurstelling voelbaar is, weet Adjoa zich toch al snel te herpakken als het gesprek gaat over hoe Big Dreaming Ants tot stand is gekomen: “Ik heb natuurlijk basgitaar gespeeld in duizenden bandjes (zie ook ons interview met Micro Talk, red.) en daarnaast ook altijd een baantje gehad. Deze heb ik opgezegd in 2018 en sindsdien ben ik fulltime met mijn eigen muziek bezig. Ik vond het eerder wel fijn om ook nog in ‘die andere wereld’ te zitten, waarin je gewoon diensten draait op kantoor van negen tot vijf. Hoewel het soms wel spannend is of je het allemaal redt, ben ik nu wel heel erg blij dat ik mij volledig op muziek kan richten.”

In een studiootje in Amsterdam Osdorp, dat ze samen met twee andere mensen huurt, schreef Adjoa de nummers van Big Dreaming Ants voornamelijk alleen. “Ik heb mezelf daar vaak opgesloten om aan de nummers te werken. De meeste instrumenten die je op de plaat hoort, bespeel ik zelf. In die studio zit ik dan met van alles een beetje te kloten totdat er een muzikaal geraamte ligt. Meestal komt er dan ook pas iets van tekst in mij op, die ik op dat moment bij dat geluid vind passen. Tijdens het schrijven heb ik veel materiaal meteen opgenomen. Dat gaat trouwens de hele dag door, ook buiten de studio”, lacht Adjoa. “Zo heb ik ook heel veel voicememo’s op mijn telefoon opgenomen als mij weer een idee voor songteksten en zanglijnen te binnen schoot.”

Frustratie en onbegrip
Voor de afwerking van haar debuutplaat zocht de kritische singer-songwriter wel naar hulp van anderen. “Ik ben wel eerst zelf aan al die opnames gaan sleutelen, maar op een gegeven moment zijn je ideeën een beetje op. Toen ben ik op zoek gegaan naar een goede producer om de plaat mee af te maken en die vond ik in Wannes Salomé, die onder andere in Klangstof speelt. Met hem heb ik gekeken naar wat goed was en wat er qua productie nog miste. Hoewel de nummers allemaal kleine puzzelstukjes op zichzelf zijn, heeft het album in zijn geheel een beetje een krakkemikkig, ongepolijst geluid – dat komt door de demo’s die ik heb opgenomen tijdens het schrijven. Deze charmante demosound wilden we graag een beetje behouden, we wilden het niet helemaal gladstrijken. Maar doordat Wannes echt een aantal super viby elementen aan het geluid heeft toegevoegd, is het een mooie mix geworden van dat demogeluid met elektronische componenten erdoorheen.”

“Ik begon mij af te vragen of ik goed genoeg was. Ik vroeg mij af waar ik überhaupt mee bezig was“

Opvallend is dat hiermee Adjoa’s geluid op Big Dreaming Ants donkerder is geworden dan op eerder uitgebrachte singles en EP’s. “Dat klopt, ja. In de tijd dat ik deze liedjes schreef zat ik vol donkere emoties en dat kwam er dan tijdens die opsluitsessies in de studio uit. Er zat veel frustratie en onbegrip in mij; ik wist het allemaal even niet meer. Dat is allemaal het gevolg van 2018, een jaar waarin er voor mij veel gebeurde: ik speelde op allerlei showcasefestivals, trad op in Engeland en uiteindelijk maakte ik ook een tour door Amerika. Die tour is heel verwarrend voor mij geweest. Ik realiseerde mij opeens hoe groot de wereld is en hoe klein je als persoon eigenlijk bent. Ik begon mij af te vragen of ik goed genoeg was. Ik vroeg mij af waar ik überhaupt mee bezig was – en dat terwijl ik wist dat ik eigenlijk blij moest zijn, want tegelijkertijd was dat echt een supervette tour. Maar op de een of andere manier heeft die tijd me een beetje overweldigd. Dat vind je terug in de liedjes en in de albumtitel: hoewel iedereen voor zichzelf grote dromen heeft, zijn we allemaal maar een beetje aan het rondrennen en niemand weet wat we nou eigenlijk écht aan het doen zijn”, verklaart Adjoa lachend.

Verrassinkjes
Ook het nummer Every Song ontstond uit een bepaalde frustratie en andere donkere gevoelens bij Adjoa: “Ik had een periode waarin ik het moeilijk vond om nog plezier te halen uit de muziek die ik maakte, omdat voor mijn gevoel alles wat ik schreef al een keer was gemaakt. Gefrustreerd liep ik toen de studio uit en terwijl ik de trap omhoog liep, zong ik de regel ‘every song is already written’. Toen ik daarna weer beneden in de studio kwam, kwam de rest van het nummer er snel uit en dat ben ik direct gaan opnemen. Ik ben begonnen met het opnemen van verschillende stemmen met galm. Daaruit ontstond een soort koortje dat een aantal basisakkoorden zingt en daar ben ik ook weer overheen gaan zingen. De drumcomputer die je hoort is minder alledaags doordat het ritme steeds verschuift. Zo is het dus qua tekst en akkoordenschema’s best een conventioneel liedje, maar daar tegenover staan allerlei gekke geluidjes en verrassinkjes, zodat het lied blijft prikkelen.”

Coronaspook
Ondanks de verwarrende tijd in Amerika, bewaart Adjoa goede herinneringen aan de concerten die ze er speelde. “De waardering voor muzikanten is in The States ontzettend groot. Ze vinden het geweldig dat je als muzikant je dromen achterna gaat. Ik vind het eerlijk gezegd leuker om daar te spelen dan in Nederland. Dat komt vooral omdat je daar voor mensen zingt in hun eigen taal, waardoor ze veel nauwer naar de tekst luisteren”, legt Adjoa uit. Op de vraag of het dan geen goed idee is om Nederlandstalige nummers uit te brengen, reageert ze minder enthousiast. “Ik heb weleens geprobeerd iets in het Nederlands te zingen, maar dat voelt heel onwennig. Misschien is dat voor mezelf gewoon te direct. Wellicht is het ooit een leuke uitdaging, maar voorlopig ga ik geen Nederlandse teksten zingen. Ik ben dan eerder benieuwd naar andere talen. Ik zou bijvoorbeeld wel benieuwd zijn of een van mijn nummers geschikt is om naar het Frans te vertalen. Dat idee kreeg ik door Héloïse Letissier van Christine and the Queens, die succesvol een Franstalige plaat naar het Engels heeft vertaald. Omdat ik merk dat mijn muziek in steeds meer verschillende landen wordt geluisterd, ben ik wel benieuwd of dit zou werken.

Als Adjoa tenslotte haar plannen voor de komende maanden en jaren bespreekt, komt het coronaspook weer om de hoek kijken. “Rond deze release hadden we natuurlijk graag willen toeren. Ik had nu eigenlijk alweer in Amerika willen spelen, maar voordat dat geregeld was, kon dat idee, net als vele andere ideeën, alweer de prullenbak in. Gelukkig hebben we in november voorlopig vijf shows in Nederland staan en daar kijk ik erg naar uit. Hopelijk kunnen we in het nieuwe jaar weer wat toerplannen maken. Maar wat er ook gebeurt, ik kan mezelf in ieder geval weer opsluiten in de studio om aan een volgend solo-album te werken, want die gaat er zeker komen!”

---