Nada Surf: de nostalgie en empathie van eeuwige twijfelaars
10 mei 2020
Bij een lente in isolatie, verstoken van vermaak als concerten, festivals of een stel ijskoude biertjes drinken met vrienden dreigt een cultuurminnend mens te vervallen in nostalgie. Zeker als dat sentiment aangewakkerd wordt door nieuwe muziek. Zo was dat het geval bij het horen van Nada Surf zijn nieuwe plaat Never Not Together.
Zonder het te weten een bijzonder goede zet om die plaat in deze tijd uit te brengen. Want het humanisme en de empathie die de band aan de dag legt, die is nu harder nodig dan ooit. Redacteur Niels Steeghs reflecteert op het effect dat het opnieuw in beeld verschijnen van een indiejeugdliefde heeft. Indieklassiekers om te (her)ontdekken.
Concerten van die band voelen altijd als een reünie, als een plek om oude vrienden weer te treffen. Juist dat soort momenten missen we nu, juist die vrienden ook. Als Nada Surf door de speakers knalt is het alsof een van die vrienden opeens in je huiskamer staat, met een nieuwe boodschap. Eentje die actueler is dan ooit: hoe we als mensen altijd samen zijn. Of we willen of niet. En anno 2020 hebben we elkaar nodig, juist nu we fysiek afstandelijk moeten zijn. En dus stort Nada Surf opnieuw een bak liefde en warmte over ons uit.
Verwachtingen en een realiteitscheck
‘Empathy is good, lack of empathy is bad, holy math says we’re never not together‘, aldus zanger Matthew Caws in powerpopkraker Something I Should Do van nieuwe plaat Never Not Together. Daar begint het wegdromen naar vroeger al. Want het is een nummer dat door een flink parlando-stuk een sterke parallel trekt met die ene hit uit de jaren negentig. Het is een mooie, openhartige en eerlijke beschouwing over de connectie tussen ons als mensen, luister dat zeker even en lees mee in de clip. Die hit waar de band nog steeds door velen mee gelinkt wordt. Popular, waar een nog piepjonge Caws als docent voordraagt uit de ’tienergids naar populariteit’. Bruisend van ironie, uiteraard, hoe het archetypische high schoolsfeertje met de footballheld op de hak wordt genomen. Die kraker, die hakte er in. Het schepte een verwachting die de band niet waar kon maken. En dus volgde na debuutplaat High/Low – een schijf die overigens vol staat met mooie powerpopparels en bij mij stukgedraaid is – een moeilijke periode voor de band. Op The Proximity Effect stond niet de hit die de platenmaatschappij verwachtte, met als gevolg dat de band gedropt werd door Elektra. Fans waren het daar niet mee eens, want het zijn juist nummers van die plaat die het tot publieksfavorieten schopten. Misschien juist daardoor wel.
Hoe de cursus omgaan met teleurstellingen uiteindelijk uitpakte voor de band? Bijzonder goed, want het trio uit New York kwam daarna met de plaat die algemeen beschouwd wordt als de beste uit hun oeuvre: Let Go. Een album dat ontwapenend, enthousiast en fris klinkt, uiteraard niet zonder het immer zoekende karakter. Bijvoorbeeld naar het schijnbaar onneembare fort van de liefde in het melodramatische Inside of Love. Dat album kwam uit bij Barsuk, een label waar destijds ook Death Cab For Cutie onder contract stond. Een label voor fijnproevers, net zoals Nada Surf een band is voor fijnproevers. Een band van ideale schoonzoons ook, altijd meer dan benaderbaar. Al probeert bassist Daniel Lorca uiterlijk nog het meest de stoere bink uit te hangen. Maar nooit te stoer om te twijfelen. En om vragen te stellen over de staat van het universum. Of verbazing te uiten. Zoals in Hi-Speed Soul, waar Caws zich afvraagt: ‘Do you ever feel like you just landed on this earth? You see the creatures all do their dances back and forth.’ Een realiteitscheck: houden we ons wel bezig met de juiste dingen? In elk geval een oproep om onze levens minder gespannen te leven.
Een recept voor deze tijd
In 2017 vierde Nada Surf met een tour dat die klassieker vijftien jaar oud werd. Daar werd naar verluidt de kiem gelegd voor een nieuwe plaat, eentje die urgenter dan ooit klinkt. En die in het tijdgewricht van hier en nu als een puzzelstukje op zijn plek valt. Raak. Meer dan de platen die tussendoor verschenen, al blijft dat uiteraard altijd niet meer dan een mening van een eigenwijze scribent. Als je een plaat uitbrengt die – zonder het te hebben kunnen weten – de problematiek van hier en nu adresseert, dan draagt dat zeker bij aan een vorm van urgentie. Luister naar So Much Love, precies dat is het recept dat we nu nodig hebben. Zo wordt Never Not Together een nieuwe dosis liefde van de beginvijftigers voor de wereld. Menslievend, bitterzoet, vertrouwd. Positief ingestoken, zonder ooit te stoppen met twijfelen of te leren van gemaakte fouten. En altijd weer die liefde. Het mag dan misschien zoetsappig zijn, maar de woorden van So Much Love vormen wel de kern, zeker in het verwarrende hier en nu, waar we elke vorm van samen zijn even wat meer moeten missen. En precies daarom raakt Nada Surf nu de nostalgische snaar.
So much love for your friends
When you feel off, think of them
So much love in your dreams
So much love in the days in between.
