Miki Dora van Amen Dunes is een dwingende ode aan de gestrande surfer
28 januari 2018
Genadeloos hard, tomeloos rechtlijnig. Alleen maar rechtdoor, beenhard voorwaarts. Amen Dunes nieuwste, Miki Dora, kent maar één beweging, en dat is de gestrekte draf vooruit. De roodbehaarde jongen in de videoclip blijft rennen. Opgejaagd van achter of alleen maar dwangmatig hollend naar het volgende: de millenialhaast. De millenialhaas.
Damon McMahon trekt zijn muziek op als een monument. De muziek van Amen Dunes is derhalve zwaar, hevig en log. Ook in drie minuten kan een stuk land geëgaliseerd worden. Ook in drie minuten kan alle lucht uit een ruimte gedrukt worden. Ook het simpelste drumpatroon, één melodielijn en wat gitaargepiel is een stoomwals. Een geduldige wals die stukje bij beetje alles platbreekt.
Een lied over Miki Dora, Miklos Dora (1934 – 2002), was een surfer, een genieter, een crimineel, een hardnekkige fraudeur. ‘A living contradiction’, schrijft McMahon op zijn Instagram. Valse heroïek op een surfplank. Toonbeeld van het Amerikaanse drogbeeld: vrij leven, alles pakken.
Een stuk vreten in een hemd
Miki it’s all fine / Catch the next wave / Miki Dora / Darken the waves. Even verderop: The waves they are gone / The waves they’re all gone. In de video is Damon een stuk vreten in een hemd, in zomaar een schemerachtige motelkamer. Een beetje gestrand, verder weinig zorgen.
Verder weinig zorgen, maar aan het eind van het liedje moet ook de roodharige millenialhaas zijn verzet staken. Met wezenloze blik tuurt hij zo ineens de lucht in. En ik stel me voor dat hij daar de Combine van John Maus ziet verschijnen. “Ja hoor, daar verschijnt het glanzende gevaarte, gewoon, midden in de lucht. Hangend als een baksteen. Vier wielen, een maaimolen, een cabine. Het is zover.”
McMahon blijft met de mond van Miki Dora evenwel stug volhouden dat er voldoende tijd is. Verder weinig zorgen: Still enough time / To roll around with me.
Zijn nieuwe album Freedom verschijnt 30 maart via Sacred Bones.