London Calling: de vrijdag van de Grote Namen

London Calling als showcasefestival? Je zou het niet zeggen op de vrijdag van het festival in Paradiso. Op het affiche staan: Silversun Pickups, Allah-Las en Wild Beasts, allemaal bands die zich allang bewezen hebben. London Calling is dan wel uitverkocht, maar de nieuwe Blur of Franz Ferdinand? Wij hebben hem niet gevonden deze vrijdag.

Søren Juul
Deze editie van London Calling wordt afgetrapt door Søren Juul. Je mag wellicht niet van hem hebben gehoord, maar er is een aardige kans dat je zijn muziek onbewust eens gehoord hebt. Afgelopen juni kwam Juuls debuut onder eigen naam uit, daarvoor stond hij bekend onder zijn alter ego Indians. Daarmee schreef hij het nummer Oblivion voor de kaskraker The Fault In Our Stars en componeerde Juul voor het Kopenhagen Philharmonisch Orkest. En als vriend van onder andere Daughter en Perfume Genius mocht hij op ons tijdschema ook niet ontbreken.

Ondanks de naamverandering klinkt Søren Juul niet anders dan Indians. Het is nog steeds elektronische, atmosferische muziek waarmee hij al regelmatig tegen vergelijkingen met Bon Iver aanliep. De nummers hebben een duidelijke kop en staart, waar zijn compositieverleden in naar boven komt drijven. Ze staan bol van catchy refreintjes en dromerige instrumentale stukken. Maar ondertussen gebeurt er op het podium eigenlijk vrij weinig. Juuls moves bestaan uit weinig meer dan een stampend voetje. Hierdoor is het concert ook prima te volgen achterin de kleine zaal: luisteren is meer dan genoeg. Mabel Zwan

Silversun Pickups
“We love it to play often in Amsterdam… But not often enough!”, lacht Brian Aubert naar de afgeladen grote zaal van Paradiso. Het is hun zesde show in onze hoofdstad. In maart speelde de Amerikaanse indierockband in de Tolhuistuin, en de keer daarvoor was alweer in 2009 in de Melkweg. Dit is slechts een fractie van de ellenlange lijst aan optredens die Silversun Pickups internationaal gezien achter de rug heeft. Maar de bandleden hebben hun energie nog niet verloren. De lichtshow hult het plafond van de popzaal in licht dat doet denken aan een vol, bewogen zwembad. Zo voelt de zaal ook. London Calling is stijf uitverkocht, de uitbundig dansende fans vormen een deinende menigte en de bas doet het bier in je buik vibreren. Je kunt de zaal niet verlaten zonder een glimlach om de lippen. Of het nou komt door de aandoenlijk enthousiaste band of het aanzicht van de nog enthousiastere fans. Mabel Zwaan

Allah-Las
De heren van Allah-Las worden tien minuten in de wacht gezet doordat Vaults in de bovenzaal uitloopt. Terwijl voor hen een breed tv-scherm het optreden van Vaults uitzendt, bewegen de Californiërs Ongemakkelijk heen en weer over het podium. Af en toe wijzen ze op hun horloges. Maar van de irritatie is niets meer te merken zodra de eerste noot wordt ingezet. Allah-Las klinkt weer net zo zonnig als we van ze gewend zijn. En gewend aan Allah-Las zijn we beslist. We hebben de band drie keer in ons magazine mogen spreken, waarvan de laatste keer voor Issue 24. Maar vervelen doet de band nooit. De klassiekers van de eerste twee albums overheersen de set en worden goed opgepikt door het publiek. Het nieuwe album Calico Review is een tikkeltje minder beachy. Ademde Allah-Las het gevoel van een zonnige dag aan het strand, hun nieuwe nummers passen eerder bij een regenachtige middag in een herfstig bos. In Paradiso speelde de band in ieder geval een ouderwets goede show, met nummers van alle drie hun platen. Mabel Zwaan

Wild Beasts
Boys dó cry, en daarom pleit de Britse band Wild Beasts voor de gevoelige man. Zoals ze het zelf zeggen in het laatste nummer van The Daily Indie: ‘Mannen mogen ook emotionele, openhartige wezens zijn.’ De vier – mannelijke – bandleden hebben zich nooit helemaal op hun plaats gevoeld in het masculiene Noord-Engeland, hun thuisgrond. In het verleden resulteerde dit in gevoelige, licht-theatrale muziek, maar hun vizier verschuift steeds steeds meer richting stadionpop. Kille synthesizers, woo’s, waa’s en gitaarmuren kleuren hun laatste plaat Boy King. Wild Beasts lijkt opvallend genoeg te mikken op, jawel, masculiene anthems. Ook live merk je dat: pompeuze, flikkerende lichtshows, discorock en stampnummers. Strak uitgevoerd en het moet gezegd: Paradiso danst voor de eerste keer deze avond. Maar toch, deze muziek voelt onnatuurlijk aan voor een band die pleit voor de metroman. Jelmer Luimstra