LIVE REVIEW: Courtney Barnett (Paradiso, 5 juli)

In de herfst, voor Sometimes I Sit And Think And Sometimes I Just Sit het levenslicht zag, speelde Courtney Barnett & band voor het laatst een Nederlandse clubshow. Enig hype ontbrak ook toen niet, maar in de twee daaropvolgende jaren raakte de carrière van de jongedame uit Melbourne pas écht in sneltreinvaart. De zoveelste vertakking van haar eindeloze tour brengt Barnett nu naar een tjokvol Paradiso. 

Zalen van het kaliber Paradiso zijn voor Courtney Barnett geen uitzondering meer. Een jaar geleden lag de vlaggenzwaaiende meute van Glastonbury reeds voor haar voeten toen ze de eerste middag van het festival mocht openen en in mei speelde ze bij The Tonight Show én de seizoensfinale van Saturday Night Live voor een miljoenenpubliek. Maar ook met ‘slechts’ 1500 paar ogen op haar gericht, komt Barnett met ongekende energie uit de startblokken. Uitgelaten popsongs Dead Fox, Scotty Says, Debbie Downer en An Illustration Of Loneliness (Sleepless In New York) worden één voor één in razend tempo de zaal in gekatapulteerd. Pas na bijna twintig minuten laat Barnett het gaspedaal een beetje vieren als galmende gitaren het trage maar explosieve Small Poppies inluiden. ‘An eye for an eye for an eye for an eye…’, schreeuwt de frontvrouw op het allerscherpst van haar stembanden. Die vurigheid slaat over op het publiek en het eerste hoogtepunt heeft Paradiso in de pocket. Barnett zingt en speelt vanavond overigens wel vaker buiten de lijntjes, zoals op wereldhit Pedestrian At Best, dat gesierd wordt door kunstmatige slordigheden, en Elevator Operator, dat nét iets sneller wordt gespeeld dan normaal. Het brengt vooral de band zelf een beetje van de wijs.

 

Hoewel er officieel pas één studioplaat is verschenen, heeft de Australische slacker een flinke catalogus om uit te putten. Zowel oude songs, nieuwe songs en tussendoortjes als Grateful Dead-tribute New Speedway Boogie en het aandoenlijke Three Packs A Day vallen vanavond in de smaak. Er wordt even luidruchtig meegebruld met debuutsingle Avant Gardener (uit maart 2013!) als de meest recente single Nobody Really Cares If You Don’t Go To The Party, waarmee de korte toegift wordt afgesloten.

Zingen, schreeuwen en springen gaat Courtney Barnett ook vanavond uitstekend af, maar het duurt tot de toegift voor ze het aandurft om Paradiso – al giechelend – een uitgebreid dankwoord toe te spreken. Dat dankwoord is symbolisch voor de hele avond: Barnett & band spelen zelden foutloos en soms is het gitaarspel zelfs slordig te noemen. Het charisma en de energie die van het podium afstralen maken echter alles dubbel en dwars goed, want dit is Courtney Barnett en dit is hoe we haar het allerliefste zien. Bis, bis, bis!