LIVE REVIEW: Amsterdam Woods Festival – zaterdag

Tekst: Jelmer Luimstra, Gea Bruinsma & Mabel Zwaan

Door de bomen het bos niet meer kunnen zien? Niet op Amsterdam Woods Festival. Met drie podia binnen een straal van drie meter is het hier best overzichtelijk. Hoe deden de bands op die podia het eigenlijk? The Daily Indie recenseert de zaterdag.

Douglas Firs

Het stroomt vol Onder De Sterren, want Douglas Firs komt eventjes zijn gevoelens blootleggen: Zo zegt hij over het nummer Pretty Legs And Things To Do: “Dit nummer spelen we niet altijd, bij gebrek aan bomen, maar hier kan het wel. Het past extreem goed bij de treurwilg.” Maar laat je niet misleiden, mister Firs is geen zoetsappige singer-songwriter. Hij is omringd door een zeer strakke band die regelmatig instrumentale stukken van hoge klasse het bos in slingert. (MZ)

 

 

Hannah Lou Clark

Het is de laatste show van haar tour, en Hannah Lou Clark heeft weinig zin om terug naar Londen te gaan. In haar woorden: that sucks. Haar bandlid met tamboerijn en de drummer uit een doosje knikken instemmend. Meer bandleden heeft ze niet, maar ach, minimale gitaarpop, daar is toch weinig mankracht voor nodig? De donkere gitaarlijnen en achtergrondzang ondersteunen haar songs enigszins. Toch weet ze niet de volledige veertig minuten te boeien. Synths en een bas zouden een welkome toevoeging zijn. (JL)

 

Santa Fé

We lopen verder naar podium Spruit. Hier hebben zes fijne Groningers zich op de pallets gepropt, waar de snorren, baarden en glanzende lokken niet veel later heen en weer wiegen op de sixties revival-muziek. Voor het podium houden de festivalbezoekers hun biologische hap in de ene hand en hun vrije hand in de lucht. Want garagepop met maar liefst twee tamboerijntjes, dat vraagt om een portie liefde. (MZ)

Palio Superspeed Donkey

Een van Palio Superspeed Donkey’s jonge bandleden is vanaf het centrum komen fietsen en is daardoor net op tijd – hoe teenage wil je het hebben? Dan wordt het hitje ‘Obi One’ ingezet, en is de jonge leeftijd van de band meteen vergeten. Zanger Sam Vermeulen staat zelfverzekerd achter zijn microfoon, met aan zijn rechterkant de enthousiaste bassist Ruben van Weegberg, die het concert op zijn rug liggend met één been in de lucht eindigt. De band ontgroeit het ‘jongere broertje van Arctic Monkeys’-label, als een goede liveband die geen moment verveelt. (GB)

 

 

Moon Tapes

Zanger Joep Meyer had een hersenschudding opgelopen afgelopen week. Niet dat daar iets van te merken valt: het optreden van de Amsterdamse band Moon Tapes is het hoogtepunt van de zaterdag. Meyer beweegt als Alex Turner en heeft een fijne melodische manier van zingen. Gitarist Django Duijns haalt daarnaast het beste van The Smiths en The Stone Roses – ze coveren zelfs I Wanna Be Adored – uit zijn gitaar. Zijn Adidas-jasje schreeuwt: Mááánchester! Copycats? Misschien, maar Moon Tapes beschikt wél over een set ijzersterke nummers. We adore them. (JL)

 

 

The Daily Indie was ook bij:

 

 

Alamo Race Track

 

 

I Am Kloot

 

Josef Salvat

 

 

Tubelight

 

 

Mister & Mississippi