LIVE REVIEW: Amsterdam Woods Festival – zondag
31 augustus 2015
Foto’s: Ruud Sablerolle
Regen, bliksem en code oranje: het kolereweer van deze maandag onderstreept pijnlijk dat het zonnige Amsterdam Woods Festival er nu toch echt op zit. Maar ja, niet getreurd, want zoals Morrissey ooit zong: everyday is like Sunday. Die gedachte houden we vast: The Daily Indie blikt terug op de zondag van Amsterdam Woods Festival.
Jacco Gardner
Jacco Gardner begint met zijn doorbreekhit Clear The Air. De toon is gezet. En wat voor een. Bij Gardner spelen instrumentale, psychedelische stukken en solo’s een gigantische rol. Hier gebruikt hij als zijn stem als extra instrument. Niet dat het Jacco Gardner aan instrumenten ontbreekt, trouwens. Zo heeft hij voor zijn laatste album ‘Hypnophobia’ een klavecimbel en een speelgoedversie van de mellotron aangeschaft. Tel daar een drummer die met sambaballen drumt bij op en je hebt een van de meest interessante live-acts van Nederland te pakken. (MZ)
Afterpartees
Eigenlijk zijn we hier alleen maar omdat we mensen kennen, begint zanger Niek Nellen het optreden van punkband Afterpartees. ‘Maar jullie ook, dus dat maakt niet uit.’ De vader van een van de bandleden, zo vertelt hij, was op Amsterdam Woods Festival om wc’s schoon te maken én mee te helpen met de organisatie. Dus konden ze er net zo goed ook maar optreden. Wat er allemaal van waar is, is altijd maar weer de vraag bij beroepsidioot Nellen. Live is hij half zanger en half cabaretier. Nellen heeft het niet van een vreemde: zijn vader is een grote naam in de Limburgse carnaval-scene.
Concerten van Afterpartees lopen daarnaast nog wel eens uit de hand, maar dit maal blijft het rustig. Nellen springt van het podium af het publiek in, maar een moshpit blijft uit. Misschien past de timide sfeer van dit festival ook niet helemaal bij Afterpartees. Dan maar weer grappen maken. ‘Als ik de hoge A haal, krijgen we van de manager chips’, kondigt Nellen een nieuw nummer aan. De hoge A haalt hij, dus: chips. Hij krijgt een zak in zijn handen gedrukt, en begint het volgende nummer met een volle mond. Dan, als het nummer afgelopen is, blijkt plotseling dat de band door de tijd heen is. Doorspelen gaat niet meer, zegt Nellen, die zelf ook verrast lijkt te zijn. ‘Het enige wat ik nog voor jullie kan doen, is chips uitdelen.’ En zo geschiedt. Met een handje chips verlaten de festivalbezoekers het concert. Al is het misschien niet helemaal hun festival, toch maakt Afterpartees er weer een feest der absurditeit van. (JL)
Crushed Beaks
In een onheilspellend blauw licht onder de zwarte hemel komen de drie gedaantes die zich Crushed Beaks noemen het podium op. De eerste vijf minuten vullen de Londenaren met instrumentaal gebabbel, waarna de muziek verandert in post-punkgeweld met dikwijls onverstaanbare teksten. Het publiek blijft daarentegen vrij tam. Er is aanvankelijk weinig animo voor de muziek. Toch, de liefhebbers die de sprong wagen, weten wat dansen is. Al zeggen de nonchalante Londenaren niet veel, ze lijken tevreden te zijn met die paar dansende bezoekers. Crushed Beaks is een band die even moet rijpen, maar die je daarna niet over het hoofd meer ziet. (MZ)
The Veils
De afsluiter van Amsterdam Woods is The Veils, een indieband die al sinds 2001 bestaat. Leadzanger Finn Andrews startte de groep op achttienjarige leeftijd, en is nu vroeg in de dertig: een lang project dus. Tijdens het optreden is Andrews extreem bevlogen. Vaak is hij volledig bezeten door de muziek. Al schokkend en stotend ramt hij op zijn gitaar. Wie The Veils al vanaf het begin volgt, wordt getrakteerd op bekende nummers als Advice For Young Mothers to Be, Jesus For the Jugular en More Heat Than Light. Maar ook voor degenen die minder bekend zijn met The Veils is het een goeie show. Gekleed als een moderne cowboy – met zwarte cowboylaarzen, bolo tie, en zijn kenmerkende hoedje – steelt vooral Andrews de show als het middelpunt van deze laatste avond. (GB)
The Daily Indie was ook bij:
The Brahms
The Wild Raspberries
Our Minor Fall
Intergalactic Lovers
Hydrogen Sea
Fyfe
Iris/Nivard