Letting Go van Wild Nothing is een feest der herkenning
12 juni 2018
Toen wij de eerste maten van Letting Go hoorden, wisten we het meteen. Die gitaarharmonieën, galmend onder een dikke laag echo, de benevelde synthesizer en stuwende vierkwartsmaat. De soundtrack bij een vroege etappe van een roadtrip in een afgedankte auto. Een opkomende zon boven een mistig weiland, in de bossen in rural Midwest America. Op de vlucht voor de wereld, of misschien wel gewoon voor jezelf. What a broken world. Een diepe zucht en het bevrijdende gevoel dat je het allemaal achter je hebt gelaten. Letting go, I want to be happier now. Jep: Wild Nothing heeft een nieuwe song.
En dat niet alleen, Jack Tatum, het mastermind achter Wild Nothing, brengt op 31 augustus een nieuwe plaat uit, die Indigo gaat heten. Letting Go is het eerste teken van leven van Wild Nothing sinds Life Of Pause uit 2016, afgezien van een bijdrage was aan de anti-Trump-compilatie Our First 100 Days (overigens ook erg de moeite waard).
Tatum verhuisde voor het schrijven en opnemen van de plaat naar Los Angeles, een move die meer en meer gevestigde indienamen de laatste tijd lijken te maken. Na een kort dipje en het uit de gratie raken van de garagerockhype aldaar, lijkt de miljoenenstad nu toch weer the place to be. En waarom ook niet: alle infrastructuur is er. Het navenante gevolg lijkt keer op keer dat de in LA geproduceerde en opgenomen platen aanmerkelijk ambitieuzer en poppier klinken dan wat de artiest in kwestie voorheen deed.
Maar verrassend genoeg: als Letting Go exemplarisch is voor de nieuwe plaat, klinkt deze juist weer als een klassieke, herkenbare Wild Nothing. Na de soul- en discoinvloeden en pop-pretenties van Life Of Pauze, zet Tatum met dit nummer weer een stapje terug naar de melancholieke jarentachtigsound en relatieve obscuriteit waarin we hem leerden kennen ten tijde van Gemini (2010) en Nocturne (2012).
Tatum zegt zelf voor de plaat aan de nodige soul searching te hebben gedaan om de juiste plek voor hem als artiest te vinden: “I wanted it to sound like a classic studio record, as close as I could get it there. It just boils down to me wanting to fit into some larger narrative, musically, in terms of these artists I love. I think about how my music will age. Ideas of ‘timeless’ are going to be different. So if Indigo is not timeless then it’s at least out of time.”
Hoe Indigo ook gaat klinken, Letting Go is alvast een feest der herkenning en wat ons betreft nu al een heel fijne voorbode.
Indigo komt op 31 augustus uit via Captured Tracks.