John Maus keihard terug met loodzware alarmschijf Screen Memories

Het is vijf  uur geweest. Ik sta alleen in de lift en tuur met doodse blik naar mijn telefoon. Terwijl de grijze ruimte naar beneden glijdt zwaai ik de nieuwe John Maus aan, Screen Memories. Harde synthesizers blazen door mijn hoofd. Ik stap uit de lift en op het vliegveldterrein duwen dezelfde grijze jassen dezelfde grijze hutkoffers heen en weer. Taxichauffers vervelen zich en onder een vieze oktoberlucht galmt J. Maus ‘I see the combine come’.

Ik kijk omhoog
Diezelfde avond sta ik op een ladder, buiten. Ik sta op een ladder, buiten met een immense heggenschaar de heg te snoeien. Er is geen licht, de straatlantaarns staan te ver weg en de groene container moet nog even vol. Gedreven snoei ik loot na loot en in mijn hoofd dondert J. Maus ineens ‘I see the combine come’. Bovenop de ladder snoei ik loot na loot. Iemand passeert en kijkt omhoog.

Zelden zo’n angstig makende aankondiging van een combine gehoord als op Screen Memories. Ik kijk omhoog, de grijzen jassen kijken, de taxichauffeur laat zijn sigaret vallen, de passant kijkt met open mond omhoog. Ja hoor, daar verschijnt het glanzende gevaarte, gewoon, middenin de lucht. Hangend als een baksteen. Vier wielen, een maaimolen, een kabine. Het is zover, we worden kapot gemaaid.

Oude en nieuwe machine
Met zijn horror-combine maakt Maus ondertussen de weg vrij voor nog eens elf van die loodzware machines én een nieuwe plaat die alvast op de kalender staat voor de aanstaande lente: Addendum. Zes jaar heeft het mogen duren, maar dan komt de man ook stevig terug: twee platen én een eigenhandig in elkaar gemonteerde modulaire synthesizer.

Een machine die uiteindelijk niet veel anders bleek (en blijkt) te klinken dan de stapel toetsen waarmee Maus We Must Become The Pitiless Censors of Ourselves en ouder werk bij elkaar heeft gespeeld – de man liet zijn eigen teleurstelling optekenen in een interview met Noisey. De sonische verschillen tussen oud en nieuw werk, oude en nieuwe machine, 2011 en 2017 – ze zijn minimaal. Screen Memories, in andere woorden, is vintage Maus.

Paniekgeluiden
Na The Combine houdt de dreiging evenwel beenhard aan. Het wolkendek van We Must Become is zo mogelijk nog duisterder geworden, er zijn onrustbarende herinneringen, op het tiende nummer raken de eerste mensen vermist (‘People are missing!’) en nog geen drie minuten later moeten de huisdieren er ook aan geloven (‘Your pets are gonna die!’).  Er is geen rust, geen adem, geen stille melancholie. De galm van Maus dondert met honderd schokgolven alles omver, paniekgeluiden stapelen zich en modulaire machines vernietigen het weinige dat resteert.