Jessica Pratt over het bijzondere verhaal achter haar debuutalbum en het onverwachte succes

Prachtige jaren seventies-folk, daarmee verraste folkzangeres Jessica Pratt in 2012. Haar zelfgetitelde debuutplaat werd een onverwacht internationaal succes. Hoe kon deze anonieme folkie uit Californië uit het niets zo succesvol worden? En wat heeft White Fence hier precies mee te maken? The Daily Indie spreekt de zangeres, die begin dit jaar de oorstrelende opvolger ‘On Your Own Love Again’ uitbracht.

Toegeven, het is alweer even geleden dat The Daily Indie met Jessica Pratt sprak. Dit verloren gewaande interview hielden we op 25 januari 2014 in Tilburg. Pratt speelde deze avond in 013, als onderdeel van haar eerste Europese tour. Het succes, het Europa-avontuur; ze heeft het allemaal te danken aan haar prachtige titelloze debuutplaat. Deze klinkt als een reissue, een met de tijd verloren folkparel uit de jaren zeventig. Toch, de plaat komt écht uit 2012.

Belangrijk voor van haar carrière was Tim Presley – beter bekend als White Fence. Pratt, die momenteel resideert in Los Angeles, ontmoette Presley ze toen ze nog in San Francisco woonde. “Ik woonde daar samen met zijn broer,” blikt ze terug. “Tim was erg onder de indruk van een video van Night Faces die ik thuis had opgenomen. Op een dag stuurde hij me een berichtje dat hij de clip had gezien. Hij vroeg of ik meer demo’s kon opsturen.”

Die demo’s vond Presley zo goed dat hij een speciaal platenlabel oprichtte om Pratts debuutplaat uit te kunnen brengen, Birth Records. “Tim nam hiermee een flink risico,” zegt Pratt. “Hij moest kiezen tussen drie maanden zijn huur betalen of mijn plaat uitbrengen.” Toch, voor Presley was de keuze snel gemaakt. “Hij hoefde er niet eens over na te denken, wij gingen die plaat maken. In eerste instantie hoopten we er honderd van te verkopen. We hadden beiden geen idee of het album aan zou slaan. Maar de plaat kreeg zoveel aandacht dat we maar met moeite alle inkomende bestellingen konden verwerken. De eerste druk was al binnen twee weken uitverkocht.”

 

 

Warme sound
Vijf jaar werkte Jessica Pratt aan de songs van haar debuutplaat. “De meeste nummers nam ik al op in 2007,” zegt de zangeres. “Ik schreef ze een jaar eerder. Vrij oud materiaal, dus. Het was voor mij eigenlijk al gedateerd toen het uitkwam, en met de jaren verouderen de liedjes natuurlijk alleen nog maar meer.” Opvallend aan Pratts muziek is het aangenaam warme en intieme gevoel dat ze in haar opnames vastlegt. De zangeres vertelt dat ze hier veel reacties op krijgt.  “Mensen maken de ene na de andere muzikale vergelijking. Ze praten over de warme jaren seventies-sound. Dat warme vind ik heel charmant. Wat ik er precies zo mooi aan vind? Je kan er vaak zo goed bij wegdromen. Een warme stem spreekt mij heel erg aan.”

Wie hierdoor dacht dat haar hele album is opgenomen op een romantische 4-trackbandrecorder, zit er goed naast. “Alhoewel een 4-track normaal gesproken wel mijn voorkeur heeft, ben ik voor dit album de studio ingegaan. De plaat is opgenomen op een grote reel-to-reelbandrecorder in de studio, met alleen twee kleine Duitse microfoons, hierdoor klinkt het zo warm en natuurlijk.”

Europa
Na die succesvolle plaat lonkt ook het succes in Europa. Hoe ervaart Pratt het Europese vasteland? Ze ziet het als een inspirerende en bijzondere plek. “Ik ben altijd gefascineerd geweest door Europa,” zegt Pratt. “Ik wilde hier al een lange tijd naartoe. Het is heel bijzonder om hier te kunnen zijn. Zelfs de kleinste dingen, zoals een bezoek aan een benzinestation, maken een grote indruk op me.” Ze vertelt dat ze onder de indruk is van de prachtige landschappen en karakteristieke, oude gebouwen. “Vooral de met mos bedekte stenen gebouwen vond ik mooi. Ze laten je realiseren hoe oud de wereld is. In Californië hebben we dit te weinig. Het is wel gek om Europa te zien vanuit een busje. De ene dag rijden we langs de Big Ben en de volgende dag zie ik de Eiffeltoren van een afstand. Ik heb er er lang naar uitgekeken om hier naartoe te gaan, maar nu ik er ben zie ik alles heel vluchtig. Dat geeft een raar gevoel, maar ach… ik ben dankbaar dat het kan.”

On Your Own Love Again
Tussen de opnames van haar debuut – dat pas jaren na het opnemen verscheen – en deze opvolger zit nogal een groot gat. Pratt kreeg bij haar eerste release de drang om weer op te gaan nemen. Haar nieuwe werk is anders, maar ook weer niet. Pratt heeft met haar magische stem, ruisende opnames en mysterieus tokkelende gitaar nog steeds dezelfde hallucinerende werking. Ze zoekt het op de nieuwe plaat meer in subtiele toevoegingen als een orgel dat zich ophoudt in de schaduwen van Wrong Hand, of de clavinet die aan de zijkant meespeelt op Moon Dude. Ook vocaal-technisch verrast ze als ze de diepe lagen van haar stem opzoekt op Greycedes. De ontdekkingstocht door Pratts muzikale en fabelachtige koninkrijk is gelukkig nog lang niet ten einde.