INTERVIEW: Jamie T

Waar was Jamie T? Na zijn plaat ‘Kings & Queens’ uit 2009 werd het angstaanjagend stil rondom Londense cockneyrapper. Vijf jaar lang verdween hij van het toneel, tot Jamie T afgelopen jaar uit het niets terugkeerde met ‘Carry on the Grudge’.

Welgeteld één keer gaf hij een rooksignaal. Jamie T – Treays in het dagelijks leven – zong eind 2012 mee op een nummer van punkrockband Rancid. Toch, wie er meer over wilde weten, kreeg nul op het rekest. Een interviewtje met de pers? Al kreeg hij er duizend pond voor.

Treays blijkt al die tijd te hebben gewerkt aan zijn derde langspeler ‘Carry on the Grudge’. Die telt twaalf nummers, maar hij schreef er in totaal maar liefst 180 (!). Zijn plaat klinkt opvallend rustig en beheerst voor iemand die lijdt aan heftige paniekaanvallen en op slechte dagen de deur niet eens uit durft. Een lager tempo, meer zang en minder rap. Van ‘Panic Prevention’ naar acceptatie?

Het is midden februari en Treays speelt voor het eerst in jaren op Nederlandse bodem. In de Tolhuistuin, te Amsterdam-Noord. In een kleine, witgekleurde backstageroom vinden we hem. Treays oogt goed, best cool zelfs. Zijn haren heeft hij strak naar achteren gekamd en het gehele interview draagt hij een zonnebril. ‘How are you, mate?,’ begint de zanger. We krijgen een hand. In zijn andere brandt een sigaret.

Jamie, waarom hebben we zo lang niets van je gehoord?
“Veel muzikanten hebben de neiging om muziek uit te brengen for the sake of it. Gewoon, voor hun carrière of om door te kunnen touren. Alhoewel ik die mentaliteit kan begrijpen, zou het voor mij niet werken. Ik had niets meer te melden, dus mijn muziek werd er niet beter op. Het leek me daarom beter om te stoppen totdat ik weer iets te zeggen had.”

Maar je schreef 180 nummers?
“Ja, dat deed ik. Maar geen van de nummers sloeg de spijker op zijn kop. Ze misten een duidelijke muzikale richting. En die heb je nodig om een plaat te kunnen maken.”

Ben je een perfectionist?
“Nee (lacht). Ook al nam ik vijf jaar de tijd om te schrijven, ik ben totaal geen perfectionist. Soms maak ik nummers niet eens af. Ik heb er doorgaans een goed gevoel voor om te weten wanneer een liedje wel of niet goed genoeg is. Absoluut niet alles wat ik schrijf is goed genoeg. Misschien tien procent.”

Hoe zagen je dagen er eigenlijk verder uit de afgelopen jaren?
“Het was een turbulente tijd. Mijn ouders waren erg ziek en ik moest op ze passen. Ik was al die tijd onder contract bij mijn label, maar dat werd in de tussentijd verkocht. In vijf jaar tijd had ik hierdoor ongeveer twaalf bazen. Geen van hen heeft me ooit opgebeld (lacht). In de tussentijd probeerde ik tot mezelf te komen. Ik had sinds mijn achttiende alleen maar getourd en wilde even wat anders.”

Je wilde lange tijd niet met de pers praten. Waarom?
“Ik had geen plaat uit, dus ik had niets te melden. Bovendien hou ik niet zo van interviews. Journalisten overanalyseren mijn teksten nog wel eens. In mijn nummer Chaka Demus zing ik: ‘two world wars and one world cup/ screamed by the desperate divided crutch / used to have an empire/ then we grew up/ lost everything/ who gives a fuck’ (ja, The Daily Indie krijgt een privéconcert – red.). Een journalist dacht dat het een roeping was voor een rechtse legermacht, maar daar doelde ik helemaal niet op. Wat ik er wel mee bedoelde? We hadden een imperium, maar nu niet meer, dus hou erover op. Volledig het tegenovergestelde.”

Je lijdt aan heftige paniekaanvallen. Hebben ze jou de afgelopen jaren erg beïnvloed?
“Absoluut. Gedurende de jaren kende ik slechte en betere tijden. Door mijn paniekstoornis distantieer ik me van iedereen. Ik word er nogal introvert van. Ik kijk meer naar binnen dan naar buiten en blijf veel thuis. Daarom is ‘Carry on the Grudge’ ook introspectiever.“

Wat voel je op een slechte dag?
“Dan wil ik niet naar buiten en kan ik geen sociale contacten aangaan. Dus dat maakt het leven nogal moeilijk. Als ik me onder de mensen zou begeven, zou ik me verschrikkelijk voelen. Mijn maag draait zich om en ik word ziek. Daarom blijf ik op dat soort dagen maar binnen, al is dat ook niet erg gezond. Je wilt toch proberen het huis uit te gaan, maar dat is moeilijk. Wat ik op die dagen eet? Wat er maar in de koelkast ligt. Ik kan niet eens de deur uit om naar de supermarkt te gaan.”

Hoe voel je je vandaag?
“Ik voel me geweldig (lacht).”

Jamie T heeft The Daily Indie op het hart gedrukt dat het niet nog eens vijf jaar duurt voor hij een nieuwe plaat uitbrengt. Kun je niet wachten? Op 6 april verschijnt ‘Magnolia Melancholia’, een EP met zes nummers, uit die mysterieuze liedjesverzameling van Treays.