Interview

INTERVIEW: Wild Beasts


3 juni 2014

Je vergeet het soms, maar Wild Beasts is absoluut niet the new kid on the block. 2008 was het, toen debuut ‘Limbo Panto’ uitkwam. Zes jaar later heeft de band net nummer vier uitgebracht, ‘Present Tense’ genaamd. Desondanks klinkt Wild Beasts anno nu nergens als een herhalingsoefening. Het is alsof de band uit Kendal, Noord-Engeland zichzelf elk album opnieuw uitvindt. En beter wordt.

Don’t confuse me with someone who gives a fuck’, zingt Hayden Thorpe in het slotstuk van Wanderlust, de openingstrack van ‘Present Tense’. Het zijn giftige woorden van een band die bekend stond om teksten over the trials of young manhood. Zuipen, neuken en vechten, conform de belevingswereld van de gemiddelde Noord-Engelse jongeman. Wie dat niet snapt, moet de teksten van pakweg Kasabian er nog eens op naslaan.

“Het is het erfgoed van een Noord-Engelse band”, zegt bassist/toetsenist/zanger Tom Fleming als ondergetekende bij hem aanschuift in de Rotterdamse Schouwburg. Het is een paar uur voordat de band de tent met de ietwat pretentieuze naam ‘De Kathedraal’ op Motel Mozaïque zal overdonderen. “Ik geloof niet dat je rebellie toont door schreeuwerige punkrock te maken. Wie dat doet, imiteert The Ramones. Het bijna feministische is ons protest. Masculiniteit is een breed onderwerp, maar Kasabian of R. Kelly zijn het beslist niet.”

Evolutie
Anders zijn dan de rest, dat is wat Wild Beasts nu al zes jaar gestaag aan het werk houdt. Fleming: “We voelen ons nu wel overlevers, ja. Bands die zalen uitverkochten toen we begonnen zijn op hun bek gegaan. Er zijn er maar weinig die vandaag de dag dit zo lang mogen doen als wij het nu al doen.” Wat niet betekent dat de rek er al uit is bij de band. Het succes is geleidelijk gegroeid. ‘Present Tense’ is de eerste top 10-notering in de UK. In maart was vijfduizend man in een uitverkochte Brixton Academy in Londen het grootste publiek waar Wild Beasts ooit voor speelde. “Artistieke groei klinkt zo pretentieus”, zegt Fleming. “Maar we hebben het gevoel dat we nog steeds in de juiste richting gaan en platen maken die mensen willen luisteren. Dat is een fijne positie om in te zitten.”

En zoals het succes langzaam groeit, evolueert ook de sound van de band. Het laatste album is elektronischer dan zijn voorgangers, doordachter ook, maar vooral minimalistischer. Dankzij het succes van ‘Smother’ kon Wild Beasts het veroorloven om na drie albums in tweeënhalf jaar wat langer de tijd te nemen voor de opvolger. ‘Present Tense’ kwam achtereenvolgens tot stand in de kelder thuis, in de oefenruimte onder een de boog van een oude spoorbrug, met producer Leo Abrahams in de beroemde studio Konk en op het platteland in de buurt van Bristol.

De procesmatige aanpak had zijn invloed op het album. Fleming: “Ik wou dat ik kon zeggen dat het bewust was, maar dat is een leugen. We wilden een groot, omvangrijk album maken. We hadden van veel songs verschillende versies en melodieën. Maar we waren bang om te overdrijven. Als je digitaal opneemt, is het makkelijk to going all Guns ’n Roses and obsess over every detail. We zijn muzikanten, geen programmeurs. We willen dat het aankomt. Simpel.”

Bipolair
Naast de fragiele elektronica doet het contrast met de ingehouden woede en soms dreigende toon van de zang bijna bipolair aan: “We willen schrijven over de extremen van het spectrum. Onze taak is niet om mensen gerust te stellen en te feliciteren met hun levens, maar om de soms ongemakkelijke waarheid te laten zien. En als je dat niet wil, nemen we je tegen je zin mee.”

Thorpe’s hoge stem en Fleming’s bariton bezingen op ‘Present Tense’ minder persoonlijke problemen dan voorheen. ‘Ze observeren de wereld en concluderen dat het misschien niet erg is om geluk te vinden in wat je hebt, in plaats van het te zoeken in onrust. Fleming: “Je kunt geen passieve observant zijn. Je bent altijd betrokken bij de problemen die je ziet. Dat vindt zijn weg naar een plaat. Veel van onze platen waren egoïstisch, seksueel, vol zelfhaat. We zijn

nu volwassener, al klinkt dat nogal suburban. Niemand in de band heeft kinderen, maar veel vrienden wel. We wonen in Londen, wat een erg dure en oneerlijke stad is. Die realisaties maken dat je na gaat denken over wat voor wereld we voor onze kinderen achterlaten.”

Meta-muziek
De dubbelzinnige relatie die Wild Beasts met de Engelse hoofdstad heeft, en vooral de muziek-scene erin, is een terugkerend thema bij de band. Wanderlust gaat erover: “In grote steden is geld, dat brengt mensen met zich mee die zichzelf kunstenaar noemen maar geen kunst maken. Wij zijn plattelandsjongens. Er is een enorme culturele en economische kloof tussen Londen en Noord-Engeland. In Kendal is niks mogelijk, we moeten wel. Maar begrijp me niet verkeerd, het is makkelijk om de Londense scene te verwarren met de stad zelf. Ik vind het ook fijn om er te wonen. Londen is groot en vol met allerlei soorten mensen. Er is heel veel mogelijk.”

Meta-muziek, of muziek over de muziekscene. Fleming ziet het na vier platen als zijn verantwoordelijkheid artistiek niet in een vacuüm te werken: “Je moet het niet hebben over iets dat je niet begrijpt, dat is heel belangrijk. Wij moeten het goede voorbeeld geven, laten zien dat we weten waar we mee bezig zijn. Er zijn ontzettend veel goede bands in de UK, maar er zijn ook hele slechte die met een groot budget worden geëxporteerd. Dat is gênant. Zo klinkt de UK niet. Je moet vooral goede muziek maken. De rest is ondergeschikt”, vertelt de bassist. “Er is niks mis met platen verkopen, maar je hebt de verantwoordelijkheid om interessant te zijn of dat in elk geval te proberen. Probeer dingen te doen die artistiek wat toevoegen.”