INTERVIEW: PiL

Anger is an energy, anger is an energy, schreeuwde John Lydon – beter bekend als Johnny Rotten – op de klassieke postpunk-song ‘Rise’ van Public Image Ltd. (PiL) uit 1986. We hebben het geweten. Na slechts tien minuten interviewtijd gooit de voormalig Sex Pistols-frontman alle mogelijke verwensingen eruit. ‘Fuck you! Je bent een idioot!’

Nadat de Sex Pistols – de bekendste punkband ooit – er in 1978 de brui aan gaf, begon John Lydon PiL. In plaats van agressieve punk ging hij zich richten op dub en experimentele post-punk. Deze maand verschijnt de nieuwe, tiende plaat van PiL, getiteld What the World Needs Now… The Daily Indie zoekt contact met de frontman, die bekend staat om zijn anarchistische houding, want rules, ja die zijn voor fools (een van Lydons typerende uitspraken – red.). Weglopen bij interviews, journalisten uitschelden: deze dingen zijn de zanger niet vreemd.

Vol goede moed regelen we toch een telefoongesprek met de punklegende. Dat kan, maar onder strikte voorwaarden: mainly phoners as long as the journo’s are not arseholes and ask PiL related questions.. not Pistols/Sid ETC! We passen wel op. Maar alleen lieve huis-tuin-en-keukenvragen stellen? Dat zou onze eer te na zijn.

Op de voorkant van de nieuwe PiL-plaat staat een lachende mens-aap-achtige figuur (of wat is het eigenlijk?). Hij is naakt, maar zijn kruis wordt bedekt door het PiL-logo. Lydon maakt het artwork van PiL-albums zelf. Wat wil hij ermee zeggen? Hij legt uit dat het een Hopi Kachina-pop is, een symbool van de Native Americans, de Indianen. “Het brengt hoop voor de toekomst”, zegt Lydon. “Net als PiL eigenlijk.” Opvallend, Lydon is niet de eerste persoon die je zou linken aan ‘hoop voor de toekomst’.

We kennen we je als de boze Johnny.
“Fuck yourself! Je kent me niet eens. Wat weet jij van de boze John? Je weet niks, behalve wat je hebt gelezen. En het meeste ervan is onzin. Vertel me alsjeblieft niet wat ik ben of wat ik niet ben.”

OK. We gooien dan maar over een andere boeg. Een ‘PiL-related-question’ over de nieuwe plaat. Die heeft een grootsere sound dan de vorige. This is PiL (uit 2012 – red.) klonk erg experimenteel, terwijl op What the World Needs Now… zelfs koortjes te horen zijn. Hoe ziet hij dit zelf? Na ons er eerst op te wijzen dat dat onze eigen interpretatie is, legt Lydon uit dat zijn band tijdens het opnemen meer open-minded was dan bij het vorige album. Hij noemt de sound ‘minimaal, maar open’: ‘We nemen alles op in één tot twee takes. Veel post-productiewerk heb je daardoor niet nodig. Dat over-uitgewerkte op nummers, daar hou ik niet van. Het maakt de energie kapot en het haalt de levendigheid eruit. Zoals het nu is, klinkt het goed. Het heeft de energie van een liveplaat.”

Je nummer ‘Betty Page’ gaat over het bekende pin-upmodel. Je zingt Betty Page, you can take my stage. Leg eens uit.
“Twee jaar geleden ben ik een Amerikaans staatsburger geworden. Ik dacht: ik moet een theme song schrijven over dit land. Amerika produceert de meeste porno ter wereld en is tegelijkertijd ontzettend preuts. Daarom besloot ik een nummer te maken over een van Amerika’s bekendste strippers. Je moet begrijpen: dit nummer is vrij ironisch. En dát snappen Amerikanen vaak niet al te best. Ik moet oppassen dat ze mijn staatsburgerschap niet afpakken door zo’n song (lacht).”

Je klinkt als een moderne John Lennon.
“John Lennon is dood. Het is slecht dat je dat zegt. Er is maar één John Lennon, net als dat er maar één John Lydon is.”

Ik vergelijk je met hem omdat hij in de jaren zeventig ook naar Amerika ging (Lennon had hierbij gedoe met zijn paspoort – red.).
“Hij deed het met andere bedoelingen, en die zijn zoals je moet begrijpen anders geweest dan de mijne.”

Opnieuw sturen we snel bij. We vragen hem om tekst en uitleg achter de zin what the world needs now is another ‘fuck off’ op het nummer ‘Shoom’. Lydon zegt dat hij de wereld, en met name de muziekindustrie erg zelfvoldaan vindt. “Bij de Grammy’s zijn het altijd dezelfde tien mensen die een award krijgen. Hoe kan dat? Hoeveel awards heeft Taylor Swift nog nodig? Het is een eindeloze herhaling. Ieder jaar dat ik ernaar kijk, raak ik meer geschokt over het feit dat niets verandert. Het is weerzinwekkend. We hebben een nieuwe revolutie nodig. Iemand moet opstaan en er iets tegen doen. Maar zal jij het doen? Nee, jij bent een sarcastische hypocriet.”

Bedankt. Toch, op de verwensing ingaan lijkt geen handige zet. Liever refereren we aan een potentiële moderne ‘fuck off’: Fat White Family. Zij behoren tot de working class en komen uit Londen, net als Lydon. Ze trappen tegen het systeem aan. Wat vindt Lydon van hen? Kent ie niet. ‘Waarom zou ik ze moeten kennen?’ Nou, omdat hij zoekt naar een moderne ‘fuck off’.

Toen Thatcher overleed (de vijand van de working class in de jaren tachtig en het symbool van neoliberalisme – red.) waren er in het Verenigd Koninkrijk zogeheten anti-Thatcher parties, waar haar dood werd gevierd. Fat White Family ging de straten over met een spandoek waarop stond: ‘the bitch is dead’. Toch was je hier zelf op tegen.
“Shut up! Praat niet over dat soort nonsens tegen mij. Je verdoet mijn tijd, meer dan wie dan ook op deze planeet. Mijn politieke mening mag duidelijk zijn, ik wil niet in dezelfde hoek gedrukt worden als een groep arseholes. Fuck you, fuck off. Je bent een idioot.”

Lydon hangt de telefoon op. We besluiten terug te bellen en leggen nog eens uit dat we zijn kant van het verhaal willen horen. Lydon zucht heel diep en zegt: ‘Wil je weten hoe ik ben als ik boos ben? Nou, zo! Nu weet je het. Heb je enig idee tegen wie je het hebt? There is something morally wrong with you. Je bent een fucking arsehole.’

Opnieuw hangt Johnny de telefoon op. De teller van de interviewopname blijft steken op een schamele 11 minuut 57.