INTERVIEW: Peace

Peace heeft een nieuwe plaat. De opvolger van ‘In Love’ heet ‘Happy People’ en moet voor de definitieve doorbraak van de band uit Birmingham gaan zorgen. Het album is een overtuigend en zelfverzekerd nieuw hoofdstuk in de hervonden waardering voor Britpop. Niet dat iedereen dat op prijs stelt, trouwens.

“Het is toch wel positief, hè?”, vraagt drummer Dom Boyce, wanneer hij in de meegebrachte TDI MAG de recensie van ‘Happy People’ ontdekt. De drummer van Peace heeft zijn redenen om benieuwd te zijn naar ons oordeel over de nieuwe plaat: ‘Happy People’ oogstte niet louter positieve kritiek. De duidelijke referenties naar de Britpop- en Manchester-scene van begin jaren negentig in de muziek van het kwartet uit Birmingham lijkt de nietsontziende Engelse pers tot op het bot te verdelen. Het webzine Drowned In Sound noemde de plaat zelfs ‘de nagel aan de doodskist van het idee dat je het waard bent om naar te luisteren als je een beetje fotogeniek bent en schaamteloos de nineties kopieert’.

Kritiek
“Eerlijk gezegd vind ik het bizar”, zegt Boyce. “Ik kan iemand moeilijk serieus nemen als die zoveel tijd besteedt aan het afbranden van iets wat niemand kwetst of beschadigt.” Frontman Harry Koisser vult hem aan: “Over het algemeen zijn het de critici van in de veertig die beledigd zijn door onze muziek. Zo van: ‘jullie waren er niet eens bij toen Britpop groot was’. Nee, ik leefde toen inderdaad nog niet eens, I don’t give a shit. Het is muziek, man, je luistert ernaar. Dat doet iets met je, of niet. Je hoeft er niet boos om te worden.” “Ik snap op zich wel dat mensen moe worden van vier blanke middle-class jongens in een band”, gaat Boyce verder. “Maar wat moeten we dan doen? Should we black up or something? We hebben niemand buitengesloten, hoor.”

De recensent van Drowned In Sound had het vooral voorzien op de songteksten van Peace. De beste man is toevallig leraar Engels en verweet de band ‘numerous crimes against the English language’. “Schijnbaar heeft de hoofdredacteur van Drowned In Sound met ons management gebeld om zijn excuses aan te bieden”, zegt Koisser. “Het doet me niet zoveel. Ik ben niet meer onzeker over mijn teksten. Op de eerste plaat wel, maar nu worden ze meegezongen, ik wéét dat de woorden mensen aanspreken. Ze zijn simpel ja, maar ik ben ook simpel. Ik ben niet erg slim, zeker geen filosoof. Ik schrijf gewoon eerlijk op wat ik denk. If that gets on your tits… I’m sorry.”

 

Gitaarmuziek
Vanzelfsprekend: kritiek van de ‘serieuze’ pers valt ten deel aan elke Britse band die boven het maaiveld uitsteekt. Het is een teken dat Peace een grote naam aan het worden is. Ook in Amsterdam vormt zich voor de show in Bitterzoet een rij, maar dat is nog niks vergeleken met de Beatlesque taferelen in het thuisland. “Het is wel vleiend”, zegt Koisser. “Alsof we terug gaan in de tijd. In de UK verwachten we inmiddels drukte.” De populariteit van Peace werd ingezet met debuutplaat ‘In Love’. Die was in 2013 een al dan niet bewust goed getimed onderdeel van de hernieuwde waardering voor de Engelse sound waar ook bands als Swim Deep, Circa Waves en Palma Violets van profiteerden. Het tij is aan het keren, ziet Koisser: “Je hoort weer rock op de BBC, maar altijd slechts een paar namen. Wij, Catfish and the Bottlemen, Royal Blood… Muziek mag wel wat luider. Er zouden weer nummers als Song 2 van Blur op de radio moeten. Dat was zo goed. Een romantisch idee ook. Ik leefde al toen dat nummer uitkwam. Oké, ik was vier of zo, maar toch. Ik was er.”

Het is de sound die ‘Happy People’ goed omvat: nieuwe Britpop, gitaarmuziek. “’In Love’ was een verzameling ideeën”, zegt Koisser. “We zijn voor deze plaat meer berekend te werk gegaan. Alle teksten zijn als eerste geschreven. Vorige keer was dat meestal letterlijk als laatst. Dan was ik tijdens het opnemen nog aan het schrijven. Nu konden we ons op de muziek focussen. We zijn slimmer geworden als het daarop aankomt.” ‘Happy People’ werd op tour geschreven en tussendoor opgenomen. Eerste single Money kwam al begin 2014 uit.

Koisser: “We zijn nogal ongeduldig. Als we ergens enthousiast over zijn, willen we het uitbrengen. Na Money kwam Lost On Me en zijn we weer gaan touren.” Het nadeel van die aanpak bleek aan het eind van het proces: “We hadden nooit tijd om het eindresultaat te beluisteren. Toen we dat deden, voelde het alsof we verder verwijderd waren geraakt van die gitaarsound. Toen hebben we drie extra nummers geschreven. Twee daarvan (Perfect Skin en I’m A Girl – red.) hebben de hardste gitaren van het album. Ik ben heel blij met die songs. Ze zijn zo simpel en makkelijk verteerbaar.”

 

Paradoxen
De prestatiedruk die er aanvankelijk was, viel tijdens het opnemen weg, meent Koisser: “We hadden al snel een aantal singles, dus dat was prima. We hebben ons nooit zorgen gemaakt, de sfeer was positief.” De ontspannen, zelfverzekerde houding van Peace en het optimisme dat blijkt uit een titel als ‘Happy People’, zijn weliswaar dubbelzinnig. Koisser streeft naar makkelijk verteerbare songs, maar in zijn veelbesproken teksten klinkt wel degelijk een zorgelijke ondertoon. “Toen we ‘In Love’ aan het opnemen waren, was ik negentien”, zegt de zanger. “Het leven ging vooral over lol trappen. Die plaat ving de romantiek en verwarring daarvan. ‘Happy People’ is observerend. Ik kijk naar de wereld en gooi eruit wat ik daarvan denk. De muziek is meer upbeat dan de teksten. Die tegenstelling is prima. We houden van paradoxen. We kunnen ons niet focussen op één ding, we willen altijd alles tegelijk. De plaat in één woord omschrijven? Ik neig naar ‘everything’, maar dat is het waarschijnlijk niet. Waarschijnlijk is het ‘something.’ Laten we het daarop houden.”