Interview

INTERVIEW: Mikal Cronin


2 juli 2015

In een luxe hotel aan het Vondelpark vinden we Mikal Cronin, zijn lange manen afgeknipt. Een vreemd gezicht voor de mensen die hem kennen als vunzige garagerocker. Hij ziet er volwassen uit, een flink contrast ten opzichte van zijn laatste optreden in Nederland als onderdeel van Ty Segalls live-band. Mikal op burgerlijke wijze ‘meneer Cronin’ noemen gaat echter een stap te ver, te vernemen aan zijn sjofele zwarte broek en ongemakkelijke blik. Op een oncomfortabele designerstoel praten we met hem over zijn nieuwe plaat en een zelfbenoemde ‘coming of age story’.

Met de toevoeging van strijkers, een blazersensemble en een suite met zeven delen, lijkt ‘MCIII’ een stuk dramatischer dan je vorige platen. Kun je deze overgang verklaren?
“Dramatisch is een interessant woord. Ik raak steeds meer geïnteresseerd in de samensmelting van niet traditionele instrumenten in rock ’n roll-liedjes. Het was echt fantastisch om alles te kunnen proberen, om uit te vinden waar instrumenten zoals een hoorn zouden kunnen werken in een popliedje. Het verandert echt je kijk op het schrijfproces: je kunt bijvoorbeeld een nummer schrijven met alleen strijkers en je stem. Het is heel belangrijk voor mij dat het dynamisch werd, want dat is wat ik zelf graag in een plaat hoor. Dynamiek, een goede opbouw met verschillende soorten liedjes van zacht tot hard. Toen ik begon met het schrijven van de nummers hoorde ik de klanken van verschillende instrumenten in mijn hoofd. Vroeger zou ik een blazerssectie vervangen door een orgel of een gitaar, maar dit keer wilde ik mijn hart volgen en gewoon een hoornist of iets dergelijks laten spelen! Het blijft geweldig om nieuwe klanken te vinden waarmee ik kan spelen en opnemen.”

Hoe verloopt jouw schrijfproces?
“Als ik aan een nummer ga zitten noteer ik eerst het akkoordenschema en melodie. Het blijft dan gewoon rondspoken in mijn hoofd, als een irritant melodietje dat je er niet uit krijgt. Zo bouw ik het in mijn hoofd op en beslis ik bijvoorbeeld dat een nummer moet openen met een strijkkwartet.”

Moest je het opnemen anders benaderen vanwege de uitgebreidere arrangementen?
“Ik moest nog steeds voorzichtig zijn, aangezien we werkten met een taperecorder. Ik had dit keer wel een vierentwintigsporen taperecorder tot mijn beschikking in plaats van slechts zestien sporen. Je moet goed op blijven letten voor jezelf, omdat je al die tracks mogelijk té makkelijk in gaat vullen. Thuis maak ik mijn demo’s nog gewoon in GarageBand. Ik gebruik dat programma omdat ik er aan gewend ben, het is simpelweg makkelijker om een onbeperkt aantal sporen te hebben.”

Je hebt een behoorlijk andere muzikale opvoeding gehad dan de meeste rockmuzikanten. Je moeder speelde thuis veel klassieke muziek en jij speelt al sinds je tiende saxofoon. Wat voor invloed heeft dat gehad op jouw muziek?
“Het betekende gewoon dat er altijd muziek was te horen in het huis, maar zoals je al zei: niet veel rock. Muziek is altijd vanzelfsprekend voor mij geweest. Op de middelbare school speelde ik in jazzbands en fanfares, dat soort dingen. Ik ben eigenlijk pas laat begonnen met gitaar spelen, pas toen ik zo’n achttien, negentien jaar oud was. Ik schreef nog niet eens nummers toen! Op de middelbare school ben ik wel begonnen met saxofoon spelen in een dance-punk band, mijn eerste echte band. Zoals ik zei begon ik pas laat met gitaar spelen, wat me echt eeuwen duurde om onder de knie te krijgen.”

‘MCII’ ging thematisch over tegenstellingen. Nummers als Made Up My Mind, Control en Ready doen me denken aan een man die in controle is over zijn leven. Kun je toelichten wat het thema van ‘MCIII’ is?
“Er zijn eigenlijk twee thema’s op het album. De A-kant is grotendeels vergelijkbaar met eigenlijk al mijn platen: het omgaan met emotionele problemen, relatieproblemen en van dat soort dingen. Tijdens het schrijven van de plaat heb ik veel nagedacht over het idee van jezelf verliezen door escapisme. Het is tegenwoordig absurd makkelijk te worden afgeleid van jezelf, je geest, je innerlijke dialoog. Wanneer je problemen moet confronteren, maar in plaats daarvan maar een serie op Netflix gaat kijken. Het is veel te makkelijk jezelf in een andere wereld te gooien waar je niets hoeft te ervaren. Ik worstelde tijdens het schrijven van de plaat met een gezond balans tussen de twee. Veel van de nummers gaan dus over dat idee: het vinden van een balans tussen zelfbewust zijn en escapisme. Daarnaast is de hele B-kant gericht op mijn persoonlijke ontwikkeling, mijn ‘coming of age’.”

De B-kant bestaat uit een zevendelige suite, oftewel je eigen ‘coming of age story’. Kun je mij vertellen wat je dreef om dit te schrijven?
“Het maken van een conceptalbum interesseerde me steeds meer. Ik wilde niet zomaar een verhaal verzinnen. Dat zou raar voor mij zijn, zeker aangezien al m’n andere platen persoonlijk gericht zijn. Dus keek ik terug naar mijn jeugd, ongeveer tien jaar geleden. Die tijd is achteraf gezien een belangrijk deel van mijn ‘coming of age’. Mijn leven veranderde radicaal, waardoor ik op de weg zit die ik nu volg: muziek maken.”

Was het moeilijk voor je om te kiezen voor muziek?
“Direct na de middelbare school verhuisde ik naar San Francisco, een compleet nieuwe stad. Ik was voor het eerst buiten m’n sociale bubbel! Ik wist dat ik altijd soort van bezig zou zijn met muziek, dus ik nam de ‘verstandige’ keuze om te studeren. Ik dacht dat het belangrijker zou zijn om te studeren en een goede baan te krijgen, the usual thing, huisje-boompje-beestje. Het was een moeilijke periode in mijn leven vanwege veel verschillende redenen. Een periode in mijn leven die eindigde, omdat ik moest stoppen met school vanwege een zware rugoperatie. Ik had een hernia, op m’n fucking negentiende, waardoor ik zwaar depressief werd. Ik was in constante pijn, kon niet slapen, had angstaanvallen en wist niet wat ik met m’n leven moest doen. Alles was zo verwarrend én dat terwijl ik pas net op mijn eigen voeten stond. De B-kant gaat over die tijd, de tijd dat ik een breekpunt bereikte, terug naar huis moest gaan, moest stoppen met studeren en een intensieve operatie onderging. Ik moest niet alleen lichamelijk, maar ook geestelijk genezen. Als dat niet was gebeurd zou ik niet zijn begonnen met het schrijven van muziek. It really shook my world apart. Ik begon met het schrijven van liedjes, spelen in bands en spelen van shows. Dat maakte me wakker en deed me beseffen dat muziek maken me écht blij maakt. Het is een intens verhaal voor mij, maar het heeft zeker een positief gevolg gehad op mijn leven.”