Interview

Interview met WHITE’s Leo Condie: “Ik geloof niet in guilty pleasures”


16 mei 2017

London Calling Festival
26 & 27 mei

Het Schotse vijftal WHITE is een stuk kleurrijker dan zijn naam doet vermoeden. Het kwintet maakt experimentele pop (ja, dat bestaat) en volgt met zijn dansbare discopunk in de voetsporen van LCD Soundsystem en stadsgenoten Franz Ferdinand. In aanloop naar de tweede London Calling-show van de formatie uit Glasgow spreekt The Daily Indie frontman Leo Condie over WHITE’s net verschenen debuut One Night Stand Forever.

WHITE bestaat pas twee jaar, maar toch is dat debuut langverwacht. De band werd de afgelopen jaren namelijk overal onthaald als de beste nieuwe band van Schotland en omstreken. De druk die dat opleverde had volgens Condie juist een positief effect op het opnameproces. “Het helpt om je te concentreren. Als dat lukt, denk je tijdens het schrijven niet echt meer aan iets anders. Je weet wel dat er bepaalde verwachtingen zijn, maar het voelde niet alsof het ons doel was aan die verwachtingen te voldoen. Het was ons doel ze te overtreffen.” Op het album is dan ook geen spoor van gedwongenheid te vinden. Dat komt volgens Condie door twee dingen. “Het is simpelweg heel lastig om ‘druk’ te vertalen naar een nummer, zelfs al zou je dat proberen. Daarnaast hebben we altijd opgenomen met het album in ons achterhoofd.” Dat is ook de reden dat enkele oude singles nu opnieuw opduiken op One Night Stand Forever. “Al ver voor we een vaste drummer hadden schreven we al nummers met het idee dat ze uiteindelijk op een album zouden belanden. Het album is dus geschreven gedurende een periode van twee jaar, niet in twee weken tijd.” De Schot ziet de plaat dan ook niet als een samenvattend statement. “Dit album gaat gewoon over wie we op dit moment zijn.”

 

“Voor mij zelf doelt de titel op een hedonistische levensstijl die je continu kunt leven”

 

Heuse hedonisten, dát zijn de leden van WHITE! Althans, zoveel blijkt uit de titel van hun debuut. Een one night stand forever, dat bestaat toch helemaal niet? “Haha, klopt. Voor mij zelf doelt de titel op een hedonistische levensstijl die je continu kunt leven”, vertelt Condie. “De manier waarop je leeft tijdens een one night stand, maar dan altijd. Die instelling – om te leven in het moment – beviel ons wel.” Toch is de herkomst van de titel minder oppervlakkig dan die uitleg doet denken. “De zin komt van een schilderij van de pop art-kunstenaar Edward Ruscha,” legt de zanger uit. “Hij schilderde in de jaren zestig en zeventig grote werken met absurde zinnen erop. We hebben een boek van hem dat we vaak gebruiken als inspiratie voor onze teksten, dus het leek ons een mooi eerbetoon aan hem om ons album naar zijn kunst te vernoemen.”

 

 

Dat de plaat ook diepere thema’s verkent, wordt snel duidelijk. Condie blijkt zich – op zichzelf geen gek gegeven – druk te maken over de staat waarin de wereld verkeert. “Toen we de band twee jaar geleden oprichtten was alles nog heel normaal”, herinnert hij zich. “Nu lijkt het wel alsof de boel volledig op z’n kop staat.”

“Zelfs als Bowie niet overleden was, zou dit album een eerbetoon aan hem geweest zijn”
Uit de muziek van WHITE spreekt, kortom, niet voor niets een zekere nostalgie. De belangrijkste bron voor inspiratie ligt in de late jaren zeventig en de vroege jaren tachtig. Guilty pleasures, daar wil Condie daarentegen niets van weten. “In dat principe geloof ik niet zo. Als ik ergens van houd, dan mag ik daar best blij om zijn. Er zijn ook genoeg genres uit die periode waar ik totaal geen fan van ben. Ik houd van postpunk en de meer romantische stromingen uit de jaren tachtig, maar ik heb bijvoorbeeld een hekel aan hair metal.” Al snel komt het gesprek uit op het onvermijdelijke onderwerp: David Bowie, misschien wel het voornaamste voorbeeld voor Condie & co. “Ik ben vooral fan van zijn albums uit de late jaren zeventig en van de bands die zich die stijl later eigen hebben gemaakt, zoals Japan en Pet Shop Boys.”

 

“Een plaat als Heroes, met zijn grote popsingle tegenover een enorm experimentele tweede helft, helpt me altijd om in de stemming te komen als we gaan opnemen”

 

We zeggen dit natuurlijk niet zomaar, maar de vergelijking met de meester is zo vreemd niet eens. Condie’s zangerige stem vol vibrato doet bij vlagen bijvoorbeeld best een beetje aan Bowie denken. One Night Stand Forever is, zoveel is duidelijk, niet alleen een eerbetoon aan Edward Rusche, maar ook aan een van de belangrijkste Britse popsterren aller tijden. “Vorig jaar brachten we een single uit op Sony RCA in dezelfde week dat zijn album Blackstar op dat label uitkwam”, vertelt Condie. “Daar waren we zo blij mee. Ik had zelfs mijn best gedaan om ervoor te zorgen de 7-inch zo veel mogelijk leek op de oude platen van RCA, zoals het exemplaar van Low dat ik altijd draaide toen ik jong was.” De blijdschap bleek van korte duur. “Later die week overleed hij. David Bowie is voor mij altijd de meest inspirerende muzikant geweest. Een plaat als Heroes, met zijn grote popsingle tegenover een enorm experimentele tweede helft, helpt me altijd om in de stemming te komen als we gaan opnemen. Zelfs als Bowie niet overleden was, zou dit album een eerbetoon aan hem geweest zijn.”

 

 

Dat is goed te horen op One Night Stand Forever. Net als David Bowie vindt WHITE de balans tussen pop en experiment. “Dat is de droom”, zet Condie enthousiast voort. “Ik heb veel bewondering voor bands als Talking Heads die de meest vreemde dingen kunnen vermommen als een aanstekelijk refrein. Once In A Lifetime is een pophit, maar tegelijkertijd is het een heel contra-intuïtief nummer. Het lijkt mij geweldig om mensen op zo’n manier uit te dagen en als het ware door donkere steegjes te leiden, zoals ik ooit plotseling naar Franse new wave-films zat te kijken met dank aan David Bowie.”

Met die donkere steegjes zit het bij WHITE wel goed. De band ontwerpt zijn eigen artwork, bedenkt zijn eigen video’s, maar neemt bovendien zijn muziek op in een eigen, ietwat schemerige studio in het zuiden van Glasgow, waar twee van de bandleden ook wonen. “Het is een vreemd gebouwtje”, vertelt de frontman van het stel. “Het wordt nu verhuurd als een appartement, maar vroeger was het een echte opnamestudio, dus die ruimtes waren er allemaal nog. Het geeft ons volledige vrijheid. We hebben er veel geleerd over opnemen en produceren en hebben een aantal nummers opnieuw gemasterd voor het album.” Daarbij kwamen dus geen buitenstaanders kijken. “Natuurlijk kunnen producers interessante ideeën aandragen; de popgeschiedenis is vol van figuren als Brian Eno. Aan de andere kant kan het desastreus uitpakken als een producer andere ideeën heeft dan de band. Daarom wilden we voor nu de touwtjes zelf in handen houden.”

“Veel bands leunen te veel op hun albums”
Niet dat de leden van WHITE verlegen zitten om ervaring, hoor. Leo Condie zelf nam in 2009 een zeer aardig album op onder de naam The Low Miffs, terwijl andere leden betrokken waren bij Kassidy, een project waar we verder niet te veel woorden aan vuil willen maken. “We kennen elkaar al jaren en weten precies hoe we met elkaar om moeten gaan”, vertelt Condie ons. “Dat zorgt er ook voor dat we weten hoe we elkaar optimaal kunnen laten presteren.” Vooral wat betreft de beginfase maakten de eerdere ervaringen volgens de frontman een verschil van dag en nacht. “Als je nog jong bent, schrijf je drie of vier nummers en wil je daarna overal spelen. Desnoods studeer je allerlei covers in om je optredens mee op te vullen. Voor ons was het heel belangrijk om eerst écht goede nummers te schrijven en uitgebreid te repeteren. Maanden voordat Kirstin (Lynn, red.) als drummer bij de band kwam, repeteerden we al met een drumcomputer.”

 

 

Dat harde werk wierp vorig jaar zijn vruchten af. WHITE staat inmiddels bekend om zijn sterke shows en het zijn nu vaak die shows die de inspiratie leveren voor nieuwe songs. “We denken tijdens het schrijfproces altijd na over onze optredens. We kunnen ondertussen vrij goed inschatten wat live wel en wat juist niet werkt.” Voor Condie lijkt het live-aspect haast een zaak van leven en dood. “Liveshows zijn voor mij persoonlijk het belangrijkste deel van de band. Daar word ik high van. We willen het publiek iedere keer dingen laten zien die het nog niet gezien heeft. Veel bands doen dat te weinig, denk ik. Ze leunen veel te veel op hun albums en vergeten dat het draait om de ervaring.”

 

“Ik denk dat we best veel nummers hebben geschreven naar aanleiding van die vorige London Calling-avond.”

 

Een ervaring, dat is een goed woord om de vorige keer dat WHITE op London Calling speelde te beschrijven. “Dat was een van onze beste shows tot nu toe”, herinnert Condie zich. “We speelden rond twee uur ’s nachts in de bovenzaal en vroegen ons af of er nog wel iemand zou zijn. De zaal was bomvol, de vloer schudde en we schreeuwden tijdens de show naar elkaar hoe goed het wel niet ging. Ik denk dat we best veel nummers hebben geschreven naar aanleiding van die avond.” Op zaterdag 27 mei is de band terug op het festival, maar dit keer mag de formatie zich wagen aan de grote zaal. “Daar kijken we enorm naar uit”, verheugt Condie zich alvast. “Zo veel legendarische bands en artiesten hebben in die zaal gespeeld. We kennen toevallig een van de lichtmannen van Paradiso, dus toen we laatst in Amsterdam waren, zijn we vast stiekem een kijkje gaan nemen.”

One Night Stand Forever is sinds 21 april uit via Gentlemen. WHITE speelt op 26 mei in het Nijmeegse Merleyn, op 27 mei op London Calling in Paradiso en op 28 mei in Rotown, Rotterdam. Op 3 juni staat de band op Vestrock in Hulst.

WEBSITE LONDON CALLING | FACEBOOK-EVENT