Interview

Kurt Vile: “Simpelweg is het album dus gewoon epic, en ik ben er dan ook heel  blij mee”


13 mei 2013

Kurt Vile wordt zo’n beetje overal geprezen als ‘één van de beste singer/songwriters’. Na in 2008 zijn plek als leadgitarist in The War On Drugs te hebben verruild voor een solocarriere met The Violators, verloopt alles nog steeds voorspoedig. Inmiddels kwam laatst alweer zijn vijfde album uit, genaamd ‘Wakin On A Pretty Daze’.

Als The Daily Indie hem spreekt, zit hij relaxed in het zonnetje van het Lloyd Hotel verscholen achter zijn lange haar met een bloody mary in zijn hand. Dat hij er nog zo relaxed bij is niet geheel verwacht, aangezien er al negen interviewers zijn geweest en hij na het interview ook nog eens zijn vlucht moet halen: “Het is altijd stressen met zo’n promotietour, maar ikzelf blijf er nogal rustig onder. Het gestress laat ik aan mijn tourmanager over,” lacht hij. En dat hij inderdaad een heel relaxed figuur is, blijkt wel naarmate het interview vordert.

Legendarisch
Kurt beschrijft zijn muziek zelf als ‘melodic spaced out classic rock’. Het ligt in het verlengde van zijn grote idolen Neil Young, Tom Petty en Bob Dylan. “Ik vind het dan ook een groot compliment dat ik vaak met hen wordt vergeleken. Toch zie ik de vergelijking zelf nog niet helemaal, ik zal nog verder moeten groeien om hun status te bereiken. Ik zit voorlopig dus nog niet stil en later ben ik dan vast legendarisch!”

To the point
En dat hij niet stil heeft gezeten na zijn twee jaar eerder uitgebrachte album ‘Smoke Ring For My Halo’, wordt wel duidelijk bij het beluisteren van Vile’s nieuwste album. Hij wilde niet te snel met een nieuw album komen, om er juist een natuurlijke vibe aan te geven: “De muziek op ‘Wakin On A Pretty Daze’ is in vergelijking met ‘Smoke Ring For My Halo’ veel relaxter. De nummers duren langer, ik gebruik meer synth, er zijn meer elektrische solo’s en de muziek is meer to the point. Simpelweg is het album dus gewoon epic, en ik ben er dan ook heel  blij mee.

 

Lange nummers
Als reden voor de langer durende nummers, van gemiddeld zo’n zeven minuten, geeft hij het volgende antwoord: “Ik heb er niet bewust voor gekozen de nummers zo lang door te laten gaan. Het schrijven voelde zo natuurlijk, dat ik niet na drie minuten al wilde stoppen. Het was alsof ik gevangen was in een magische wereld, waar ik niet uit wilde komen en waar de werkelijkheid ver weg leek. Het kon dan ook niet anders de muziek zo lang mogelijk door te laten gaan, om die magie vast te houden.”

Bedwelming
‘Wakin On A Pretty Daze’ is naast de naam van het album ook het eerste nummer en tegelijkertijd Vile’s lievelingsnummer: “Ik vond de naam representatief voor het hele album”, aldus Vile. “Bij het beluisteren van het album moet je het namelijk zien alsof die daze oftewel bedwelming van het eerste nummer je dan meteen al vastpakt en je als het ware meesleurt door het hele album. Dit alles bedacht ik me toen ik op een ochtend wakker werd, vandaar ook de titel.”

Inspiratie
Uit deze filosofische gedachte blijkt wel dat Vile nauwkeurig aandacht besteed aan zijn teksten. Toch probeert hij het schrijven niet te forceren: “Ik hou ervan om te spelen met woorden en zinnen. Het is leuk als teksten een achterliggende betekenis krijgen, maar het moet vooral natuurlijk blijven.”  Om zijn creativiteit te prikkelen leest hij vooral veel boeken en dan voornamelijk muzikale biografieën, om zowel een betere vocabulaire te krijgen als zijn hersenen te stimuleren. Zijn favoriet is toch wel Shakey over Neil Young. Dat u het weet.

 

Het vaderschap
Daarnaast geven zijn twee kinderen hem veel inspiratie. “Het vaderschap heeft me een nieuw perspectief geboden. Toch zal ik nooit beginnen aan van die corny liedjes als eerbetoon aan mijn dochters, wees maar niet bang!” Natuurlijk is het ook moeilijker zijn vrouw en kinderen achter te laten tijdens het touren, maar Vile bekijkt het vooral positief: “Zo is het namelijk des te leuker ze weer te zien als hij thuis is in Philadelphia.”

De albumcover
Philadelphia is tevens de plaats waar de cover van het album op een enorme muur is geschilderd door de beroemde graffiti artist Steve Powers. Kurt heeft het idee van de beschildering helemaal in handen gelaten van Steve en is erg enthousiast over het resultaat: “Die beschildering is echt geweldig! We hebben toestemming gekregen om de graffiti erop te laten zitten, waar ik helemaal niet over na had gedacht. Het is nu zelfs een soort plaatselijke toeristische attractie geworden!” glundert hij. “Ik hoop dat hij er voor altijd opblijft!”

 

Warpaint
Waar hij ook enthousiast over is, is de bijdrage van Emily en Stella van de band Warpaint op zijn plaat. Ze hadden elkaar ontmoet op Primavera Festival in Barcelona, waar meteen al een muzikale klik ontstond. Daarna speelde Emily mee tijdens een solo-optreden van Kurt in Los Angeles, waarna ze altijd contact met elkaar zijn blijven houden. Toen Kurt haar dan ook een opzet van een nieuw nummer stuurde, reageerde zij verontwaardigd over de saaie drums: “Toen zei ik letterlijk: als jij het beter kunt, bewijs dat dan maar!”

Jammer genoeg zit de tijd er alweer op en moet Kurt snel terug naar het station. Gelukkig zal hij 27 mei terugkeren voor een optreden in Paradiso en op Best Kept Secret Festival spelen. Hij heeft er zelf in ieder geval nu al zin in: “Deze aankomende tour ga ik nog meer relaxen en het rustig aandoen. Zo kan ik er hopelijk nog meer van genieten!”