INTERVIEW: Kim Janssen

Onlangs bracht Kim Janssen een nieuwe EP uit, getiteld ‘The Lonely Mountains’. De EP verscheen ongeveer een jaar na zijn vorige album ‘Ancient Crime’, en net als het album komt ook de EP uit op het Snowstar-label. Wij zochten hem op om bij te kletsen over de EP, en over Snowstar Records – dat zijn tienjarige jubileum viert. 

Dit interview is onderdeel van een special over het tienjarig bestaan van het label. 

De nummers lijken in dezelfde lijn te liggen als die op het album ‘Ancient Crime’.
“Ja, dat klopt. De EP heeft hetzelfde onderliggende thema als dat album, namelijk de Britse kostschool. Dat is ook soort van de reden dat ik de EP nog gemaakt heb. Na het maken van de plaat had ik het gevoel dat ik eigenlijk nog niet klaar was met dat thema. Ik had nog allemaal ideeën waar ik eigenlijk nog iets mee wilde doen, maar die niet bij een nieuwe plaat pasten, omdat ze nog teveel in hetzelfde straatje als de vorige plaat pasten. Dus besloot ik een soort vervolg-EP te maken.”

 

Heb je muzikaal ook dezelfde lijn gevolgd als op dat album?
“Ja, eigenlijk wel. Ook op de EP gebruik ik veel klassieke instrumenten, en een koor. Het waren echt dingen waarvan ik dacht: “Ik wou dit ik dit nog gedaan had op de plaat”. Ik hoorde bijvoorbeeld een tijdje nadat de plaat uit was een stuk van Chopin. En dat gaf me weer zo veel nieuwe ideeën, die eigenlijk heel goed bij de plaat hadden gepast. Uiteindelijk heb ik nog drie nieuwe nummers geschreven, allemaal geïnspireerd door dat stuk van Chopin.”

 

 

Allemaal nieuwe ideeën, dus?
“Ja. Dat stuk van Chopin had ik dus nog nooit eerder gehoord. Ik wilde er iets mee doen en moest een context vinden om dat te doen. De plaat vormde dus die context. Eén nummer, wat al een bestaand nummer was, was Drift. Dat nummer stond ook al op de plaat, maar ik heb het voor de EP opnieuw opgenomen. Op de plaat is het nummer erg groots uitgewerkt qua arrangement. Toentertijd heb ik het nummer afgeschreven terwijl we al aan het opnemen waren. We hebben het ook gearrangeerd tijdens het opnemen. Ik had het toen dus nog nooit live gespeeld. En toen ik het eenmaal live ging spelen kreeg ik er weer allemaal andere ideeën bij. Ik wilde het toen nog een keer opnemen om ook iets met al die nieuwe ideeën te doen.”

En heb je nu na een volle plaat en een EP wel het gevoel dat je klaar bent met het thema van de Britse kostschool?
“Nou, ik vind het gewoon zo’n mooi thema. Er zitten heel veel dingen in waar ik van hou. Ik hou van die kerkliederen, die hymns. En van die klassieke muziek, vooral van de sfeer en dat orkestrale. En het is tof dat dat allemaal past binnen één thema. Ook het verhalende, zodat de plaat een beetje voelt als een roman, zoals The Secret History of Never Let Me Go. Dat het voelt als een verhaal, daar hou ik van. Maar ik denk wel dat de volgende plaat heel anders wordt. Veel meer elektrisch. Dat zal niets meer te maken hebben hiermee. Wie weet dat ik ooit over vijf jaar wel weer iets uitbreng wat voortbouwt op het Britse kostschool thema. Het is een beetje net zoals met kerstCD’s. Ik moest toen ik ‘Ancient Crime’ schreef iets met een kerstthema doen, en dat kan je ook wel plaatsen in dat kostschoolthema, dat winterse. Wellicht dat ik over een paar jaar in de winter wel weer die behoefte krijg. Je kan eindeloos met het thema doorgaan.”

 

 

Waar komt de titel vandaan?
“Die komt van een gedicht van een van de Brontë-zusjes. Het was een gedicht dat ik vond in een grote Oxford poëziebundel. Ik vond het heel mooi… Het gaat over het idee dat je zelf nooit helemaal controle hebt over hoe je je voelt. Dat de bergen daar misschien wel meer over weten dan wij zelf. Zoiets, een lang verhaal. Ik vond het in ieder geval een mooi idee.”

OVER SNOWSTAR

Hoe ben je bij Snowstar gekomen?
“Ik kende Cedric al een tijdje. In 2009 kwam ik in huis met iemand die met hem in een band speelde. Hij speelde in een soort pop-punk band. Het label was toen ook vooral op pop-punk georiënteerd. Dat zie je ook nog aan het logo. In ieder geval, hij vond mijn eerste plaat heel mooi, die ik bij Volkoren had uitgebracht. En toen I am Oak bij hem had getekend, en Bart van der Lee, en The Secret Love Parade, toen bedacht ik me dat ik me eigenlijk veel meer bij Snowstar op mijn plek voelde dan bij mijn label van toen.”

En bevalt het?
“Ja, het is heel erg één op één. Hij doet alles in z’n eentje. Het is heel erg als een soort manager-relatie. Hij zit overal bovenop. Hij heeft allemaal ideeën over wat je moet doen. Het is ook als een soort familie, een kliekje. Want het is nog wel heel klein.”