INTERVIEW: J.C. Thomaz & The Missing Slippers
1 december 2012
‘Wie, wat?!’ en ‘hoe heten ze?’ zijn eigenlijk de enige reacties die ik krijg als ik iemand vraag of ze toevallig deze band kennen. True, die bandnaam is niet echt conventioneel en over de band zelf is eigenlijk weinig tot niks bekend. En een interview hebben deze vuige, Rotterdamse garagerockers naar eigen zeggen ook nog nooit gegeven. Hoog tijd om te weten wat er dus achter deze vunzige rock ’n roll schuilgaat.
Drummer Lodewijk legt direct even de band duidelijk uit: “Kijk, je moet ’t eigenlijk zo zien. Het is net als Kane. Fabio (red. zanger/gitarist) is de Dinand van de band en ik ben de Dennis, ha ha. Nee, effe serieus, ik vind ‘m echt een enorme lul, die Dinand.” Fabio Thomaz legt na een partij grappen en grollen uiteindelijk uit hoe de band tot dit stadium is gekomen: “Ik speelde vroeger in verschillende rockabilly/bluesbands. Dan speelden we na sluitingstijd in allerlei cafés terwijl het geld geteld werd. Vanuit al die afterparty’s leer je weer mensen kennen en zo is deze groep uiteindelijk ontstaan.”
En hoe zit het met, je kan er toch eigenlijk ook niet omheen, die bandnaam? “We hadden eigenlijk helemaal geen naam, ik speelde overal zonder naam. Ik geloofde niet echt in een naam, ha ha. Maar we moesten voor een flyer toch iets hebben en toen kwam ik met J.C. Thomaz & The Missing Slippers. J. C. Thomaz ben ik. De Slippers heb ik bedacht omdat ik nooit vaste bandleden had en er telkens allerlei muzikanten kwamen en weer weggingen.”
Een kleine scene
De vuige garage die het viertal band maakt, kom je niet op elke straathoek tegen. Werkt dat een beetje in Nederland? “Ja, er is een scene, en die is wel heel klein inderdaad. Maar die scene heb je wel door heel Europa en Amerika. En in Zuid-Europa leeft het bijvoorbeeld heel erg. Laatst hebben we nog een klein tourtje gedaan door Engeland en we hebben een keer in Parijs gespeeld. Dat gaat allemaal van mond-tot-mond eigenlijk. Dus het is er wel”, zegt Fabio. Een ouderwetse scene dus, de band moet het ook niet hebben van ‘vind-ik-leuks’ of ‘deel-acties’ op Facebook/Twitter: “We zijn ook niet zo goed met internet inderdaad.”
Dat blijkt ook wel, want er is bijzonder weinig te vinden over de band. Alleen wat oude nummers van een paar jaar geleden op MySpace, rare fragmenten op YouTube en daar houdt het wel een beetje op. En als je iets wilt kopen van de band: dat kan niet. “Daar zijn we zeker wel mee bezig geweest en we hadden ook al drie plaatjes uit kunnen brengen. Maar het is elke keer zo’n chaos en troep, dat het gewoon niet lukt. We zijn bijvoorbeeld al drie keer onze hele backline (red. instrumentarium) kwijtgeraakt. Daarnaast zijn we puristen of er is geen geld. Zo is het elke keer wel wat”, vertelt Fabio. Toch moet er volgens gitarist Kees voor het einde van het jaar een plaatje verschijnen: “Het is wel een ijkpunt om iets op vinyl uit te brengen.” Fabio vult aan: “Ik schrijf continu muziek en ik heb tien miljoen nieuwe nummers liggen. Maar ja, wat we doen is wat we doen.” En zo is het maar net. Naast het bandwerk doen de leden van alles en nog wat. Zo is Sigrún kunstenaar, houdt Fabio zich bezig met film en heeft Kees een internetbedrijf: “Ja, het is dan natuurlijk hartstikke afgezaagd om ook internet-dingen voor de band te gaan doen, ha ha”, aldus Kees.
MySpace?
Voor een beeld van de band hebben we dus ook nog een uitgebreide fotoshoot gedaan en kan je ze, hoe lame ook, in ieder geval wel op MySpace beluisteren. Ga ze vooral live zien!