INTERVIEW: Holograms

Met een liefde voor whiskey, drugs, seks en romantische chick-flicks, hebben de Zweedse mannen van Holograms al een aardig imago opgebouwd. In de twee jaar tijd dat ze nu met elkaar spelen, hebben ze tijdens, zowel hun Europese als Amerikaanse tour, alles uit de kast gehaald om postpunk en new wave weer te doen opwaaien. In juni 2012 speelden ze nog bij INDIE INDIE in Amsterdam, nu staan ze in Paradiso. Het is dan ook de hoogste tijd ze hier over te spreken.

Het begin
Het begon allemaal op een middelbare school in de achterbuurten van Stockholm: “Ik was toen nog een gigantische computernerd en wilde heel graag bij de stoere jongens horen”, lacht Anton, de drummer. Daarom besloot hij een band te beginnen: “Ik leende een oude vintage synthsizer van een vriend, die kort daarna overleed aan een overdosis. De synth was nu van mij en ik wilde als eerbetoon dan ook dat dit het middelpunt van de muziek zou worden.” Best heftig dus, maar het idee sloeg wel aan. Zijn broer Filip vond het geluid van deze oude synth geweldig en trommelde een paar vrienden op die hij al kende van eerdere bands waarin hij heeft gespeeld. Holograms kon beginnen en afgelopen zomer kwam hun debuutalbum uit.

Isolatie en verwoesting
Hun inspiratie komt voornamelijk van heel uiteenlopende bands als The Gun Club en Bruce Springsteen, al vindt Anton dat het nu tijd is om Queen te luisteren… Ze vinden het erg zonde dat de populariteit van postpunk en new wave in Zweden op een laag pitje staat: “Diepgaande teksten vinden we belangrijk”, aldus leadzanger Andreas: “Zo kunnen we op onze eigen manier onze mening uiten over voornamelijk de Zweedse maatschappij.” Zo wordt in het nummer ABC City continu gesproken over isolatie en verwoesting. Toch willen ze met hun muziek geen politieke acties aanwakkeren. Het ligt persoonlijker; opgegroeid in de armste wijken van Stockholm zijn deze teksten nou eenmaal een goede manier om hun gevoelens te delen. “We just want to make some fucking music!”

Piece of crap
De jongens zitten nog steeds krap bij kas. Geld voor een goede tourbus hebben ze dan ook niet, waardoor ze rond blijven rijden in een steeds verder aftakelend ‘piece of crap’. Amsterdam hebben ze nog net gehaald, al staat het oververhitte busje op het moment wel ergens af te koelen. Maar van het kapotgaan van de bus kijken ze niet zo vreemd meer op. “In Frankrijk crashde hij wel drie keer, waardoor we niet eens onze vorige Europese tour konden afmaken en we werden daar ook nog eens bestolen!”, vertelt Filip. Gelukkig was dat het enige wat tegenviel aan de tour.

Roadtrip door Amerika
Naast Europa heeft Holograms ook drie weken getourd door Amerika. Ze maken dan ook deel uit van de Amerikaanse platenmaatschappij Captured Tracks (van onder andere Mac DeMarco en Wild Nothing). Het was een droom die uitkwam, de jongens wilden altijd al een keer naar de Verenigde Staten. Ondanks wat gedoe met te laat aangevraagde visums, zijn ze er uiteindelijk toch aangekomen. Favoriet was toch wel de Niagara Falls, vooral Andreas was erg onder de indruk: “Het was zo spiritueel, alsof we door de tijd waren gereisd. Ik voelde me ook net Skywalker uit Star Wars.” Anton vond de roadtrips het leukst: “Het lijkt heel saai, soms dagen lang alleen maar onderweg zijn van het ene naar het andere optreden. Maar ik vond het geweldig! Net alsof ik me middenin een jaren zestig roadtrip movie bevond.”

Hotels?
Wat de tour daarnaast speciaal maakte was het nauwelijks gebruik maken van hotels. De jongens hadden hier namelijk helemaal geen geld voor. Daarom kozen ze per optreden willekeurige mensen uit het publiek, die er wel uitzagen alsof ze nog een paar slaapplekken over hadden: “En het werkte perfect”, lacht Anton. “Het beste daarvan was nog wel dat we makkelijk in contact kwamen met de vrouwen.” Er volgt een enthousiast gesprek tussen de jongens over wie ook alweer wie regelde en wie de meeste vrouwen in bed heeft gekregen, tot Filip ingrijpt: “Even serieus, de Amerikaanse vrouwen waren helemaal niet zo knap als we hadden gedacht.”

Toekomst
Nu hun Europese tour er ook weer bijna op zit, gaat Holograms nog wat shows doen in Zweden. Toch kijken ze niet per se uit naar terugkomst in hun eigen land. In de toekomst zien ze zichzelf dan ook wonen in de Verenigde Staten: “Mét geld!” Daar zijn ze het alle vier over eens. Toch moeten ze eerst maar eens hun schulden zien af te betalen en dan vooral eerst het geld dat ze geleend hebben van hun moeder. Inmiddels is de whiskey al bijna op en is het al bijna tijd voor Holograms om te gaan spelen. Maar dit kan natuurlijk niet gebeuren zonder hun motto nog even luidkeels te uiten: “Let’s get fucked up!”