INTERVIEW: Elephant Stone

Het drukke bestaan van Rishi Dhir – de frontman heeft naast de band ook een baan, een vrouw en twee kinderen – heeft duidelijk geen negatieve impact op zijn productiviteit. Het Canadese Elephant Stone heeft namelijk in recordtempo een nieuwe plaat gemaakt: ‘The Three Poisons’. Uiteindelijk zal blijken dat, net als in de albumtitel, het getal drie op dit moment een belangrijk symbool is in zijn leven. Maandag 22 september startte de tour in Paradiso, Amsterdam. The Daily Indie stond klaar om de band op te vangen.

“We hebben wat vertraging, maar we zijn onderweg. Met een half uur zijn we er.” Terwijl je een tourmanager aan de telefoon verwacht, hangt Rishi Dhir himself aan de andere kant van de lijn. Met de turbo blijkbaar gevonden, staat de band nog geen kwartier later op de stoep voor Paradiso. Zonder een enkele seconde te verliezen, start de band met opbouwen, terwijl Dhir in de kleedkamer snel wat fruit pakt en neerploft op de bank.

“Het is de eerste keer dat we in Amsterdam spelen. Na Utrecht, Rotterdam, Eindhoven, Groningen en Best Kept Secret is het zover!” Dhir kan zijn enthousiasme nauwelijks onderdrukken – een schril contrast met het derde album van de band. Op ‘The Three Poisons’ combineert Elephant Stone de elementen die de band zo eigen maakt, maar geeft het geheel een donkere, to-the-point vibe mee.

“Normaal zet ik de tracks op het album in een bepaalde volgorde. Kant A bevat altijd de meer poppy songs en op kant B staan het psychedelische sitarwerk. Tijdens het maken van dit album dacht ik: ‘De sitar heeft nog nooit een album van ons geopend’. Nu is de sitar het eerste wat je hoort in het eerste lied. Voor ons is dat inderdaad ongelofelijk to-the-point.” Een belangrijke oorzaak van de directheid zit volgens Dhir ook in de ritmesectie: “We wilden de drums meer naar de voorgrond halen. Ritme is het allerbelangrijkste, dat waar we allemaal een klik mee hebben. Drums zijn de hartslag van de muziek. Als je dat meer op de voorgrond plaatst, wordt het geheel scherper.”

Uit de manier waarop Dhir over Elephant Stone praat, blijkt dat hij precies weet wat de band is, wat hij kan en waar het naartoe zou moeten. Dit was dan ook het uitgangspunt bij het schrijven van deze plaat. “We zijn geen jam-band die een groove voor twintig minuten aanhoudt. Dat kan heel goed zijn, maar het moet wel ergens naartoe gaan. Het gaat erom dat een groove en een goede popsong bij elkaar komen. Ik heb het idee dat dat op dit album heel goed gelukt is.”

“Miles, onze geweldige drummer, weet altijd de juiste groove in iedere song te vinden. Gitarist Gab kan heel goed zo’n shoegaze-sfeer creëren. Ik kom met de melodieën, de baslijnen, de sitar et cetera. Wanneer ik songs schrijf, weet ik wat onze smaken zijn en waar dit allemaal samenkomt. Ik hoop alle sterke punten van de band te kennen, na twee albums en veel toeren gaat dat steeds makkelijker.”

Ondanks dat Dhir de songs schrijft, is de mening van de rest van band belangrijk bij Elephant Stone: “Je wilt dat de band het zelf ook leuk vindt om te spelen. Uit de schrijfsessies kwamen 25 songs en welke op het album terecht zouden komen, heb ik volledig bij Gab en Miles gelegd. Zij kozen de songs waar zij bij dachten: ‘deze kunnen wij ons eigen maken’. Ook al schrijf ik alles, zonder hen is Elephant Stone maar één derde van wat het nu is. Three is the magic number.”

Er zit een opvallende overlap tussen Dhir’s verhaal en dat van The War On Drugs’ Adam Granduciel. In een recent interview vertelde Granduciel ons dat hij ‘Lost In The Dream’ schreef met de capaciteiten van zijn bandleden in gedachten. Dhir: “Ik ben echt verliefd op dat album. Dat we allebei ongeveer hetzelfde uitgangspunt hadden, is mooi toeval.”

Dat ‘The Three Poisons’ er überhaupt is, mag trouwens een klein wonder heten. Naast de band heeft Dhir zoals gezegd een baan, een vrouw en twee kinderen: “En het wordt nog drukker, mijn vrouw en ik zijn er net achter dat er een derde kindje aankomt. Drie bandleden, drie albums, derde kindje op komst. Three is really the magic number.”