INTERVIEW: Dignan Porch

Uit het kleine plaatsje Tooting, in Zuid Londen, komt de indierock-band Dignan Porch. Frontman Joe Walsh (zang en gitaar) begint in zijn eentje de band en brengt een eerste album uit. Inmiddels bestaat de band uit en vijftal vormen gezamenlijk Dignan Porch: een band met invloeden van psychedelica, shoegaze en dreampop.

Joe Walsh overtuigt na het maken van zijn eerste album zijn twee broers, Luke en Sam Walsh, om samen met hem daadwerkelijk een band te vormen en hij reserveert voor de twee een mooi plaatsje op drums en gitaar. Nog een meisje erbij, Hayley Akins,  die de taak van toetsenist op zich neemt, en dan blijft Ben Goodwin nog over op basgitaar, die behalve als vriend geen verdere relatie heeft tot de broertjes Walsh.

Een interview met oprichter en frontman Joe.

Bleven je broers zeuren totdat je ze in de band liet?
“Haha, nee, ik wilde ze graag bij de band hebben. Luke was nog erg jong toen we begonnen, maar nu is hij bijna 19. Anders was het een probleem geweest om hem binnen te krijgen bij podia. Toen we door Amerika toerden was hij nog geen 21. Bij sommige podia moest hij dan buiten wachten tot we op konden gaan treden. Onder de 25 is het sowieso lastig om in een band te zitten, want een busje huren om mee te toeren mag dan vaak ook nog niet.”

Je bent in je eentje begonnen…
“Ik heb het eerste album ‘Tendrils’ in mijn eentje gemaakt. Ik nam wat dingen op en zette het online. Daar werd goed op gereageerd, dus ben ik een band bij elkaar gaan zoeken om te gaan spelen. Captured Tracks vond de nummers goed en wilden ze releasen. Op het eerste album speel ik alleen, nu spelen we alles met de band.”

Hebben jullie nog andere baantjes?
“We hebben allemaal baantjes. Ik ben vijf dagen per week freelance copywriter dus ik maak teksten voor bijvoorbeeld websites. Hayley is grafisch vormgever, Ben werkt in een kroeg, Sam is runner bij een filmstudio en Luke is pas gestopt met zijn studie en werkt ook in een kroeg. We hebben allemaal baantjes nodig, want Londen is een dure stad om te leven. Met de band verdienen we nog niet genoeg om van rond te kunnen komen. Maar misschien schrijven we ooit die ene hit-song.”

Hopen jullie een soort Coldplay te worden?
“Ik heb niets tegen geld verdienen en het zou geweldig zijn om van de band te kunnen leven. Maar hoe dan ook zijn we gepassioneerde muzikanten, dus in de eerste plaats maken we muziek omdat we niets liever doen.”

Komen jullie allemaal uit Londen?
“Hayley komt uit het noorden van Engeland, een plaatsje in de buurt van

Newcastle, maar woont tegenwoordig ook in Zuid-Londen. Verder komen we allemaal uit het Zuid-Londense Tooting. Hier wonen onze vrienden en familie, dus we zijn hier een beetje blijven hangen. Dan gingen we naar Oost-Londen om op te treden. Tooting is goedkoper om te wonen. Het is niet zo hip, maar het interesseert me niet wat andere mensen daarvan vinden. Het is niet belangrijk.”

Waar schrijf je over?
“Eigenlijk alles wat in me opkomt. De meeste nummers gaan over verschillende dingen. Maar bijvoorbeeld Like It Was, ons populairste nummer, gaat duidelijk over iemand die iets terug wilt. Een relatie bijvoorbeeld. Het is niet dat ik van tevoren bedenk waar een nummer over moet gaan. Ik ga gewoon zitten en schrijf alles op wat in me opkomt, ik ga een beetje zingen en uiteindelijk plak ik de eindjes aan elkaar en probeer er iets tofs van te maken. Teksten vind ik erg belangrijk, daarom zorg ik voor lyric-sheets bij de albumhoes.”

Jullie hebben veel korte nummers…
“Ja, als je een leuk melodietje in je hoofd hebt, dan is dat gewoon je nummer. Veel bands gaan het melodietje uitbreiden en er van alles bij verzinnen. Als je een gitaarriff hebt, een melodie, waarom maak je daar niet gewoon het hele liedje van? Je hoeft het niet te veranderen in iets anders, dat is gewoon het liedje. Op het nieuwe album staan wat langere nummers waar we wat mee geknutseld hebben, maar ik hou graag de kortere nummers erbij.”

Geen nummers van zes/zeven minuten dus?
“Nee, ik zal niet in de verleiding komen om zulke lange nummers te maken. Ik denk dat ‘t gaat vervelen. Ik luister zelden albums in hun geheel, maar zap naar mijn favoriete nummers. We leven in een wereld waar mensen maar een korte aandachtsspanne hebben.”

Vanwaar de albumtitel ‘Nothing Bad Will Ever Happen’?
“Daar kwam ik op toen we het album aan het opnemen waren. Ik liep buiten te zingen, het was een prachtige dag, ik luisterde naar muziek en ik was ontzettend vrolijk. De titel ‘Nothing Bad Will Ever Happen’ klinkt zo stompzinnig naïef, en zo is het ook bedoeld. Natuurlijk gebeuren er slechte dingen, ook wij hebben het nodige meegemaakt, maar je moet proberen daar niet op te concentreren  maar op de positieve dingen.”

Vertel eens over die reel-to-reel tape.
“Een vriend van ons heeft een kleine studio in Londen met een reel-to-reel recorder. We nemen alles live op en doen een paar overdubs. Soms wat extra vocals. Het geeft een beetje vintage geluid. We hadden het al gedaan met de EP ‘Deluded’ en dat klonk erg goed, dus besloten we het album ook zo op te nemen. Maar het is niet zo dat ik dat altijd wil doen. Het volgende album wil ik alles apart opnemen waarbij ieder zijn inbreng kan leveren en op die manier beetje bij beetje opbouwen.”

Cd of vinyl?
“Vinyl. Vinyl heeft iets speciaals. Je hebt groot artwork en als je vinyl koopt krijg je er meestal een downloadcode bij zodat je het ook onderweg kunt luisteren. Ik denk dat de cd verouderd is. Ja, dat kun je wel in de auto luisteren, maar tegenwoordig plug je gewoon je iPod in en daarvoor gebruik je dus de downloadcode. Ik denk dat het wel belangrijk is dat mensen de LP blijven kopen om de band te supporten. En dan het liefste rechtstreeks van de band kopen. Natuurlijk hoop ik dat mensen ons album kopen, daardoor kunnen we muziek blijven maken. Maar als je geen geld hebt heb ik liever dat mensen de muziek wel kunnen luisteren, dan dat ze het niet kunnen luisteren. Ik weet het niet. Ben, wat denk jij?”

Ben: “Ik denk dat het twee kanten op werkt. Door het downloaden horen mensen je muziek en delen het via social media.” Het blijft een tweestrijd.