INTERVIEW: Bodypolitics

Wat doe je als mode-ontwerpende Italiaan in Nederland met een serieuze muzikale droom? Via een geïnspireerde advertentie vind je een muzikale en Europese lotgenoot en je begint een nieuwe band, met intelligente rock geïnspireerd op Pink Floyd en Radiohead. Dat is het verhaal van Giuseppe Valenza en zijn band Bodypolitics. Opgericht in 2010 gaat het de Zuid-Europese heren inmiddels flink voor de wind. Een positief ontvangen debuutalbum en talloze optredens verder is het tijd om kennis te maken met multi-instrumentalisten Giuseppe en Thanos Fotiadis.

 Een gesprek (in het Engels) over volwassen worden, het moeten naleven van regels, de Utrechtse scene en de chaos in Zuid-Europa: “Chaos voegt nieuwe elementen toe. Anyway, we’re talking too much politics!”

Het leven begint bij dertig
Uit Giuseppe’s advertentie in MusicfromNL sprak een duidelijke visie: geen uitzichtloos geklooi in de oefenruimte, maar een duidelijke focus richting het opnemen van een album.

Giuseppe: “Het was niet eens de bedoeling om terecht te komen bij een andere Zuid-Europese motherfucker, het gebeurde gewoon!” Ook over dat album had Giuseppe duidelijke ideën: “ik voelde me verplicht om een pop-album te schrijven. Echte liedjes in plaats van vreemde geluiden. Die vreemde geluiden zijn nog steeds aanwezig, als het maar “bepaalde criteria zou respecteren.” Een opzet waar de band duidelijk in geslaagd is: album The Space Of A Jump biedt een veelzijdige luisterervaring, die bovendien rijker wordt na iedere luisterbeurt.

Het volwassen geluid en de gedrevenheid van Bodypolitics komen niet uit de lucht vallen.

Thanos: “We zijn nu de 30 gepasseerd. Als je jong bent heb je veel energie, maar het is meestal wasted, want je kunt het niet controleren. Op iets latere leeftijd ben je beter in staat om wat je, in je hoofd en je hart hebt, op een duidelijkere manier naar buiten te brengen. Je hebt geleerd van alle stomme fouten die je hebt gemaakt in je twintiger jaren. We zijn nu op een leeftijd dat we beslissingen voor het leven gaan nemen.”

Crisis in Europa
Afkomstig uit Italië en Griekenland worden de mannen van Bodypolitics vaak geconfronteerd met vragen over hun vaderland. Thanos: “Wij waren hier ook al vóór de crisis en het was niet echt een onderwerp van gesprek. Nu plotseling worden wij aangesproken op de economische situatie en is het wél een big issue! Mensen vragen: o, dus je komt uit het Zuiden? Hoe erg is het? Ik zeg dan: wat de media ook zeggen: het is niet waar!”  De huidige situatie in de Zuid-Europese “knoflooklanden” brengen een aantal moderne problemen aan het voetlicht. Thanos:“We groeiden op met het idee van een gemeenschappelijk verenigd Europa. Niet als een land, maar een groep landen die duidelijk bij elkaar horen. Mijn generatie ging ervan uit dat we allemaal goed Engels zouden leren; we keken naar MTV, Engelse programma’s en films. We leerden dat het oké was om ergens anders heen te gaan, om ons internationaal te oriënteren en met mensen uit het buitenland te praten.”

Giuseppe: “Voor de euro was er al een economisch samenwerkingsverband en het lijkt erop alsof er nog weinig wezenlijk veranderd is. Nu hebben ze die fucking munt voor elkaar gekregen, maar de rest hebben ze nagelaten! Ze zijn gestart en weer gestopt! Dat is triest.”

Nederlandse popklimaat: wat is de noodzaak?
De afgelopen maanden heeft de band veel opgetreden. Zijn ze al gewend aan het Nederlandse popklimaat? Giuseppe: “Er heerst hier in Nederland een publieke en gemeenschappelijke mentaliteit over kunst en wat dat moet zijn. Het wordt zo publieke kunst, vaak gesubsidieerd. Toen ik hier kwam was het een openbaring: wow, dit is een plek, waar het land muzikanten of podia geld geeft om concerten te organiseren. Dat is fantastisch! Maar toen, jaar na jaar realiseerde ik mij dat dat de reden is dat er bijna geen echte waarheid meer is. Iedereen doet maar wat er van ze verwacht wordt, of waar ze voor betaald worden.  Intussen is de echte essentie van de muziek ver te zoeken. Er is geen noodzaak! Mensen luisteren ook niet meer naar de teksten van bands. Dat is geen probleem, maar het zegt wel wat over onze samenleving. Misschien zijn er wel te veel bands. Er is een overload, te veel meningen, te veel teksten; alles wordt vlak. Daarom houd ik ook van bands die nog durven te schreeuwen; die nog echt kwaad durven te worden.”

We need ruin!
Maar de popmuziek kan in Nederland toch nauwelijks overleven zonder de broodnodige subsidie? Giuseppe: “Artiesten moeten gesteund worden, zeker, maar op een andere manier. Of het nu de platenmaatschappij is, of de gemeente, zij bepalen. En zij bepalen ook de regels!” En daar ligt het echte probleem volgens Giuseppe en Thanos: te veel regels.

Giuseppe: “Als er een keer iets mis gaat door een fuckup, dan wordt er meteen een nieuwe regel gemaakt. En nu is alles gecovered door regels! Al die regels hebben effect op ons dagelijks bestaan. Er zijn geen onaangetaste, lege ruimtes meer. En ik wil dat niet! Het heeft niets met Nederland te maken; dat is gewoon westers. We hebben nog meer slechte tijden nodig. We need ruin! Het is nog steeds te gezellig. We moeten alleen wat minder gefocussed zijn op onszelf en ons richten op een breder geheel. Wat ook zo erg is in deze maatschappij: niets of niemand blijft nog tot 4 uur ’s nachts in het café! Het heeft ook weer met de regels te maken. Soms wil ik mijn ritme verkloten en blijf ik wakker: maar er is niemand, hooguit een junkie!

Thanos: “Het gaat niet per se om het wakker blijven tot diep in de nacht: het gaat om de vrijheid om daarvoor te kiezen! Er was een tijd dat artiesten excentriek en raar waren. Of je werd alcoholist, of een muzikant. Tegenwoordig is het juist het tegenovergestelde: je moet je als muzikant bijna schamen om raar te zijn, om buiten de boot te vallen. Ik wil erbij horen. Zo is het klimaat nu eenmaal. Maar wat is datgene dat mij die kant op dwingt? Ergens is het positief: het houdt de maatschappij bij elkaar, gezond en alert. Dan wel supersaai. Maar iedereen is verveeld en saai, zo lijkt het. Ik mag niet eens roken in de oefenruimte waar we zelf voor betalen! En we bezitten die ruimte echt: op een kapitalistische manier bekeken is dat raar.”

De Utrechtse scene
Dat is het klimaat. De muziek is saai, de muzikanten zijn saai. Giuseppe: “Wij maken daar net zo goed deel van uit. En als we merken dat wij net zo goed deel zijn van die risicoloze scene, dan moeten we erdoorheen breken. Maar er is zoveel creativiteit gaande; het broeit onder het oppervlakte. Er moet een plek komen om al die creativiteit te laten ontsnappen. Maar dat gaat niet door een instituut gebeuren, zoals een festival of organisatie. Het zal niet gaan zoals iedereen het verwacht: het gaat gebeuren door iets totaal nieuws! Zonder geld!

Ik sprak met Richard Luttikhuizen van de Utrechtse band John Coffey. En we waren het erover eens: er is wel een scene, maar die heeft nog te weinig identiteit. Dat komt omdat het nu pas echt lijkt te worden. Thanos: Het wordt nu pas persoonlijk. Bands gaan steeds meer met elkaar om; er vindt kruisbestuiving plaats. Laten we feesten organiseren en gaan spelen! We zijn allemaal connected. Laten we normale mensen zijn. Thanos: Wij kunnen ook de internationale kaart spelen. This small, tiny little country biedt iets met een zeer grote, diverse range: je gaat van Oh, Brave White Eyes tot John Coffey, met alles wat daartussenin zit! Het kan een flinke industrie worden, maar de economie ziet het stom genoeg niet als zodanig. Ik wil niet onromantisch zijn, maar als er geld te verdienen valt, als de scene wordt opgemerkt, dan ontstaan er kansen. Er is in Utrecht genoeg mogelijkheid: genoeg jonge mensen, hoog opgeleid en gewillig om naar een concert te gaan. Fuck it, we moeten zelf die scene creëren!”

Het album The Space Of A Jump van Bodypolitics is 12 april 2012 uitgebracht en is gratis te downloaden op http://bodypolitics.bandcamp.com/