Interview

INTERVIEW: Allah-Las


30 januari 2013

Met het gelijknamige debuutalbum van Allah-Las is het net of de tijd sinds 1967 stil is gaan staan. De plaat van de band uit Los Angeles staat namelijk vol met sixties gitaarpop, die sterk refereert aan bands als The Animals, The Rolling Stones en The Shadows. Zelf willen de mannen er echter niets van weten: “We zijn absoluut geen sixties revivalband”, vat zanger Miles Michaud het samen. 

High Fidelity
Allah-Las staat bekend als een groep van relaxte surfers met een voorliefde voor harmonieuze sixtiespop. De bandhistorie kent een mooi High Fidelity-begin: de bandleden werkten namelijk allen in dezelfde platenwinkel en kwamen hier tot het idee om een band te starten. Matt Correia had zelfs nog nooit een drumstick aangeraakt, maar besloot dit voor de gelegenheid eens te gaan proberen. Het is allemaal geen verspilde moeite geweest, want Allah-Las is de sensatie van het moment onder muziekliefhebbers. De plaat haalde een hoop eindejaarslijstjes van tientallen Nederlandse muziekcritici en andere muziekliefhebbers.

Des te opvallender is het dan ook dat de band in Vera een gratis show speelt in het voorprogramma van de lokale Groningse band The Swains. De wereld zit vreemd in elkaar, niet dat het de bandleden overigens iets kan schelen. Het plaatje van ‘relaxte surfdudes’ wordt meteen waargemaakt wanneer The Daily Indie Miles en Matt in hun kamer backstage aantreft. Ze liggen beide languit op bed te luisteren naar de nieuwe plaat van die andere retro-sensatie: Tame Impala. Bassist Spencer Dunham en gitarist Pedrum Siadatian sluiten zich snel aan, zodat het interview kan beginnen.

“Er zit dan ook veel meer in onze muziek dan slechts de sixtiesinvloeden.” (Miles Michaud)

 

 

Geen retrogroep
Voor het interview deed Allah-Las de soundcheck in de Vera, waarbij Pedrum plotseling ‘Let it Loose’ van The Rolling Stones uit 1972 inzette. De link met de muziek van Allah-Las is natuurlijk snel gelegd: ze worden altijd gezien als een sixties retrogroep. De bandleden moeten opvallend genoeg niets hebben van deze vergelijking: “We luisteren wel naar The Rolling Stones en dat soort groepen, maar ook naar veel bands uit andere decennia”, geeft Miles aan. “Er zit dan ook veel meer in onze muziek dan slechts die jaren zestig-invloeden, alleen denk ik dat veel recensenten dat niet kunnen horen. Er wordt altijd over ons geschreven dat we een sixties revivalband zijn, maar dat zijn we absoluut niet.” Spencer vult hem aan: “Veel recensies van onze muziek beginnen met hetzelfde woord: retro. Maar we zien onszelf totaal niet als retrogroep.” Wanneer ik de band vertel dat mijn recensie van hun debuutplaat voor KindaMuzik begint met de woorden ‘retro, retro, retro’ kunnen ze – gelukkig – lachen. Ik leef nog. Close call.

Maar het zijn niet alleen de nummers van het debuut die Allah-Las zo sixties maken. Ook de videoclip van Tell Me (What’s On Your Mind) is behoorlijk retro. Zelfs de bandleden zijn het hierover eens. In de overigens zeer mooie video staan ze keurig in pak gekleed en schuin achter elkaar opgesteld te spelen. Het lijkt eigenlijk wel direct te zijn afgekeken van de videoclip van The House of the Rising Sun van The Animals. Daarnaast bevat de video van die typische psychedelische tripafbeeldingen. Pedrum: “We houden niet erg van deze video. Het was niet onze bedoeling om het zo sixties te laten overkomen, maar we waren overtuigd door een regisseur om het op deze manier te doen en we hadden nog niet genoeg zelfvertrouwen om de regisseur te sturen.”

“In New York wordt cultuur geconsumeerd, maar in LA wordt muziek gecreëerd.” (Matt Correia)

 

 

Los Angeles en surfen
Waar de bandleden hun invloed wel vandaan halen is van hun stad Los Angeles: “LA heeft een ontzettend rijke cultuur aan muzikanten, zoals bijvoorbeeld Ariel Pink”, benadrukt Matt. “Nu is hij groot, maar zeven jaar geleden speelde hij nog voor zaaltjes met soms slechts tien man. We hebben veel geluisterd naar zijn platen en in het bijzonder zijn eerdere werk.” Los Angeles is wat de bandleden betreft hét alternatief voor New York: “In New York wordt cultuur geconsumeerd, maar in LA wordt muziek gecreëerd.”

Ze worden door die LA-invloeden dan ook nogal eens gezien als een surfband: “Ook dat klopt niet helemaal, want Pedrum’s gitaarwerk bevat binnen deze band de meeste surfelementen, maar hij is de enige van ons die niet surft”, zegt Spencer. Miles: “Als je wordt geboren in Los Angeles, dan is het vanzelfsprekend om te surfen vanwege het weer en de goede vibe. Niemand denkt daar echt bewust over na. We wilden ook niet bewust een surfplaat maken, maar ik denk wel dat we iets van die sfeer hebben weten over te brengen op de plaat.”

Het zal het eeuwige onderwerp blijven voor Allah-Las: de vragen rondom hun muzikale invloeden. Maar de bandleden hebben er iets op gevonden. Wil je namelijk precies weten waar de groep de mosterd vandaan haalt, dan kun je luisteren naar hun podcasts, die ze iedere week voor reverberation.com maken: “Deze podcasts maken we samen met een groep gelijkgestemde vrienden en we laten hier onze favoriete muziek van het moment horen.” Podcasts? Retro.