In première: Stippenlift bezingt herfstige gedachten met een zilveren rand op Nu Ben Ik Wakker

Sombere gedachten voerden altijd al de boventoon op de depriwave-tracks van Stippenlift. En die toon, die weet de Amsterdamse producer altijd meesterlijk te verlichten met aanstekelijke elektronica. Maar ditmaal verkiest de producer gitaren boven synthesizers op Nu Ben Ik Wakker.

Wacht eens even, waar zijn die synthesizergeluiden gebleven? Die zijn voor even in zijn computer gebleven, vertelt Stippenlift alias Hugo van de Poel. Want een behoefte naar zwaardere kost kwam na de release van Mijn Kleine Wereld bovendrijven. Na twintig jaar haalde hij zijn metal-cd’s weer uit de berging. En wat bleek: de droefgeestige thematiek van bands als blink-182, System of a Down en Korn raakte de producer nog even hard als toen hij een puber was. 

Zilveren randje
Maar waarom had hij ineens zo’n behoefte naar neerslachtige gitaarmuziek? Nou, in een tijd waarin (voorzichtig) optimisme het overneemt van maandenlang pessimisme, had de producer juist last van een heuse post-coronadip. Anderhalf jaar stilstaan doet een hoop met een mens, tegelijkertijd verandert er in zo’n tijd om je heen veel. Vaak in positieve zin: vrienden gaan settelen, stichten gezinnen. Op Nu Ben Ik Wakker kijkt Van de Poel met ietwat meer weemoed de toekomst in dan zijn directe omgeving. “Het nummer gaat over negatieve gedachten, die er telkens weer insluipen”, vertelt de producer over het nummer. 

Tegelijkertijd probeert hij die zware denkbeelden te boven te komen, “want het leven gaat weer verder.” En laten rammelende Pixies-esque gitaren nou de perfecte metgezel zijn voor zo’n zilver-omrande boodschap. Het doet daarmee een flinke knipoog naar de lo-fi indierock sound van de nineties. En dat weemoedige refrein (‘Maar nu ben ik wakker’) maakt die associatie volledig af. Een mooi nummer om de eerste herfstige dagen mee door te komen.