Homeshake zoekt de rust op met nieuw album Helium

Homeshake begon ooit als een side-project van Peter Sagar, die we kennen als voormalig gitarist van Mac DeMarco (lees hier ons interview met hem). Het constante touren werd hem echter te veel, waardoor hij de band verliet. Hij trok terug naar zijn thuishaven Montreal om zich compleet te focussen op zijn solowerk.

Als bedroom-producer vond Sagar de tijd en ruimte om op te gaan in zijn eigen muziek en zo wist hij de afgelopen jaren drie karakteristieke albums ter wereld te brengen. Helium is de nieuwste toevoeging aan die collectie. 

Het korte Early mag Helium openen, het instrumentale nummer benadrukt meteen het kenmerkende, ontspannen tempo van Sagar zijn muziek. Tussendoor wordt dezelfde boodschap door een aantal rustige intermezzo’s opnieuw duidelijk gemaakt. Ook op Helium heeft Sagar duidelijk geen haast.

Losstaand zouden de intermezzo’s niet tot hun recht komen, maar in de context van het album lijken ze de luisteraar van het ene naar het andere verhaal te brengen. Het is bijna zoals de aangename achtergrondmuziek van een film of computergame, maar zonder meer op te roepen dan een vaag en onheilspellend gevoel.

Sensuele gitaren
Eigenzinnige keuzes zijn we inmiddels wel gewend van Homeshake. Verschillende synthesizers, sensuele gitaren en soms moeilijk te plaatsen geluiden zijn op alle albums terug te vinden. De meeste nummers op Helium maken gebruik van eenzelfde formule, waardoor het allemaal maar subtiel van elkaar lijkt te verschillen.

In vergelijking met de eerdere albums klinkt Helium een stuk gepolijster. In The Shower en Midnight Snack hadden nog duidelijk een slackerrock-nasmaak. Fresh Air stapte daar al meer vanaf en plaatste de synthesizer meer op de voorgrond. Maar alle drie de albums hadden nog sterk een analoog gevoel. Op Helium lijkt Homeshake wat afstand van de lofi genomen te hebben om zijn geluid te verfijnen.

Makkelijk
Wat eerder werkte, zien we terug in de nieuwe nummers. Deze keer geen verrassende synths of nieuwe, onverwachte gitaarloopjes. Dat heeft geleid tot een hoop ontspannen materiaal wat makkelijk weg luistert, maar tegelijkertijd blijft daardoor weinig hangen.

De grootste verrassingen zijn te vinden in Like Mariah en All Night Long. De eerste wordt gekenmerkt door zijn baspartij, die meteen aan het Seinfeld-theme doet denken. In eerste instantie klinkt dit bijna lachwekkend. De bas lijkt veel te overdreven voor het langzaam voortkabbelende geluid van Sagar, maar juist dat contrast zorgt ervoor dat Helium niet onnodig doorslaat in herhaling.

Ook All Night Long komt onverwachts uit de hoek. De trapbeat in de intro lijkt precies het tegenovergestelde van wat Homeshake normaliter zou doen, waardoor je je bijna af gaat vragen of het niet als grap bedoeld is. Al met al is Helium zeker geen onaangenaam album, maar Homeshake lijkt over het algemeen minder gericht op het experiment dan voorheen.