Homeshake begon ooit als een side-project van Peter Sagar, die we kennen als voormalig gitarist van Mac DeMarco (lees hier ons interview met hem). Het constante touren werd hem echter te veel, waardoor hij de band verliet. Hij trok terug naar zijn thuishaven Montreal om zich compleet te focussen op zijn solowerk.

Als bedroom-producer vond Sagar de tijd en ruimte om op te gaan in zijn eigen muziek en zo wist hij de afgelopen jaren drie karakteristieke albums ter wereld te brengen. Helium is de nieuwste toevoeging aan die collectie. 

Het korte Early mag Helium openen, het instrumentale nummer benadrukt meteen het kenmerkende, ontspannen tempo van Sagar zijn muziek. Tussendoor wordt dezelfde boodschap door een aantal rustige intermezzo’s opnieuw duidelijk gemaakt. Ook op Helium heeft Sagar duidelijk geen haast.

Losstaand zouden de intermezzo’s niet tot hun recht komen, maar in de context van het album lijken ze de luisteraar van het ene naar het andere verhaal te brengen. Het is bijna zoals de aangename achtergrondmuziek van een film of computergame, maar zonder meer op te roepen dan een vaag en onheilspellend gevoel.

Sensuele gitaren
Eigenzinnige keuzes zijn we inmiddels wel gewend van Homeshake. Verschillende synthesizers, sensuele gitaren en soms moeilijk te plaatsen geluiden zijn op alle albums terug te vinden. De meeste nummers op Helium maken gebruik van eenzelfde formule, waardoor het allemaal maar subtiel van elkaar lijkt te verschillen.

In vergelijking met de eerdere albums klinkt Helium een stuk gepolijster. In The Shower en Midnight Snack hadden nog duidelijk een slackerrock-nasmaak. Fresh Air stapte daar al meer vanaf en plaatste de synthesizer meer op de voorgrond. Maar alle drie de albums hadden nog sterk een analoog gevoel. Op Helium lijkt Homeshake wat afstand van de lofi genomen te hebben om zijn geluid te verfijnen.

Makkelijk
Wat eerder werkte, zien we terug in de nieuwe nummers. Deze keer geen verrassende synths of nieuwe, onverwachte gitaarloopjes. Dat heeft geleid tot een hoop ontspannen materiaal wat makkelijk weg luistert, maar tegelijkertijd blijft daardoor weinig hangen.

De grootste verrassingen zijn te vinden in Like Mariah en All Night Long. De eerste wordt gekenmerkt door zijn baspartij, die meteen aan het Seinfeld-theme doet denken. In eerste instantie klinkt dit bijna lachwekkend. De bas lijkt veel te overdreven voor het langzaam voortkabbelende geluid van Sagar, maar juist dat contrast zorgt ervoor dat Helium niet onnodig doorslaat in herhaling.

Ook All Night Long komt onverwachts uit de hoek. De trapbeat in de intro lijkt precies het tegenovergestelde van wat Homeshake normaliter zou doen, waardoor je je bijna af gaat vragen of het niet als grap bedoeld is. Al met al is Helium zeker geen onaangenaam album, maar Homeshake lijkt over het algemeen minder gericht op het experiment dan voorheen.

De titel Hank Williams is wellicht een beetje verwarrend, maar beloofd: deze track is het uitpluizen van je Spotify-bibliotheek waard. Pottery is een Canadese band met op deze track na precies nul muziek online, maar na het horen van deze garagepunk-new wave-hybrid, is het te hopen dat dat niet lang meer duurt. Er komt wel een plaat aan, die net zo energiek is opgenomen als Hank Williams klinkt: in twee dagen was ‘ie af.

Volgens de band zelf, die bestaat uit vier studenten uit Montreal, klinkt het nummer als ‘Hank Williams on speed’ en zijn de lyrics daarop gebaseerd. Country with a kick neigt gauw naar surf en garage en die mix is precies wat Hank Williams je geeft. De standaard basis van het nummer zit vol aanstekelijke, groovy solo’s, niet in de laatste plaats de bassolo aan het einde. Hank Williams op repeat zetten is daardoor extra verleidelijk. Stilzitten is in ieder geval geen optie. Meezingen wel, ook na een of twee keer draaien.

Pottery bestaat pas een jaar, maar heeft in Canada een indrukwekkende livereputatie opgebouwd in zo’n korte tijd. Energiek, overtuigend en aanbevolen zijn drie woorden die in zo’n beetje elke review gebruikt worden. Kan iemand dit snel naar Nederland halen? We hebben wel zin in een feestje.

The Daily Indie Presents
12 mei

 

Peter Sagar maakt alweer een paar jaar furore met zijn vleiende kruisbestuiving tussen bedroom R&B, wietrock en jazzy slackerseksmuziek. Met invloeden van Sade, J Dilla, Curtis Mayfield, Broadcast en Angelo Badalamenti, vulde hij dit jaar weer een hallucinerend chillwave-album vol flikflooiende bas- en drumpartijen, stonede vocalen, goedkope synths en gitaren die klinken alsof ze ingespeeld zijn op een elastisch ballondier. Op 12 mei speelt Sagar met zijn band (en support van Aldous RH) tijdens een The Daily Indie Presents-avond in Rotown. Tijd voor een gesprek met Mr. Homeshake.

In 2013 brengt Sagar met The Homeshake Tape zijn eerste werk uit, toen nog als gitarist in Mac DeMarco’s liveband. Na een tijd de hele wereld over te reizen, heeft hij het al vrij snel gezien met al dat eindeloze gehang in busjes en backstages. Sagar besluit te stoppen, trekt zich terug in Montreal om een rustiger leven te leiden en zich te richten op zijn eigen project. Met succes: debuutalbum In The Shower (2014) en Midnight Snack (2015) worden al snel door alle hippe blogs opgepikt en inmiddels reist hij opnieuw (op zijn eigen tempo) de wereld rond.

 

Illustratie: Wolter Dreissen

The red boat!
We leggen contact met de mobiel van Sagar in Montreal, die net even een broodje aan het eten is. Al kauwend vertelt hij ons dat de laatste Rotterdam-show hem nog wel bijstaat. “Oh yeah, I can remember the show on the red boat. Good show”, lacht hij. “We hebben daar goed gegeten weet ik nog.” Deze keer mag de gladde R&B-bende van Sagar zich melden aan de Nieuwe Binnenweg, waar het grotere Rotown op de planning staat. “Naar de komende tour kijk ik zeker uit, vooral omdat we op veel plekken spelen waar we nog nooit geweest zijn.”

Broedplaats Montreal
Een van de belangrijkste dingen in het leven van Sagar is de stad Montreal, de plek waar hij vanuit Edmonton jaren geleden naartoe is verhuisd. Hij zou zich geen betere plek voor kunnen stellen dan deze Canadese stad. En dat is belangrijk voor de chillwaver, want Sagar is definitely a homebody kind of guy”. Het is tenslotte een van de redenen dat hij stopte als livegitarist van Mac DeMarco, dat doe je ook niet zomaar. Hij is graag thuis, waar hij lekker kookt met zijn vriendin en films kijkt met vrienden. “Ik kan de balans nu zelf bepalen, dat is ontzettend fijn. Ik vind touren leuk, maar het is niet bepaald mijn favoriete bezigheid. It’s a bit tricky for me…  Maar in een kleine dosis kan ik het nog wel aan.” Wat ook zijn voordelen heeft, want zo houdt hij zijn shows ook een beetje speciaal. “Dat denk ik ook, ja. I keep the touring schedule pretty light and it keeps the shows pretty full. Al krijg ik regelmatig klachten dat we niet where ever people live komen spelen. Terwijl we toch nog behoorlijk wat shows doen in een jaar, maar goed. Ik zie het maar als iets positiefs, ze bedoelen het goed”, lacht de muzikant.

 

“I keep the touring schedule pretty light and it keeps the shows pretty full.”

 

Zelf zegt de muzikant dat de stad een flinke impact heeft gehad op zijn muziek. “Destijds kwam ik vanuit een kleine ons-kent-ons-scene naar Montreal en hier is zoveel meer aan de hand. Hier zijn allerlei groepen met van alles en nog wat bezig en iedereen ondersteunt elkaar. Daarin voelde ik mij ook veel vrijer om te doen wat ik wil. Bovendien is de stad ook nog eens veel goedkoper dan alle andere steden in Canada. Je hoeft niet zoveel te verdienen om rond te komen en dat geeft een hoop creatieve vrijheid.” In de grote en culturele indiehotspot die Montreal is, heeft Sagar zijn eigen bubbeltje in de vorm van zijn studio The Drones Club. “Het is een DIY-venue, studio, oefenruimte en plek om te pingpongen. But it’s about to die”, zegt hij met een beetje verdriet in zijn stem. “Ik vind het echt jammer dat we daar weg moeten, er gebeuren veel toffe dingen en ik heb daar al mijn albums opgenomen. Vanaf nu ga ik denk ik maar thuis opnemen, in juli verhuis ik gelukkig naar een nieuw appartement. Op de nieuwe plaat zullen dus waarschijnlijk geen livedrums komen.”

 

 

De stad Montreal produceert een hoop muzikaal talent: van TOPS tot Majical Cloudz, Suuns, Alex Calder, Grimes, Ought, Sheer Agony, Blue Hawaii en Sean Nicholas Savage. Wat zijn op dit moment de hete bands in Montreal?! “Zelf vind ik Un Blonde en Guys Number heel tof. De muziek van Un Blonde is een soort spiritual awakening, zijn nieuwste album Good Will Come To You maakt mij zó blij, dat is echt bizar. En dat is geen compliment dat ik snel of makkelijk geef, dus die moet je echt even checken”, raadt Sagar ons aan. “Guys Number zijn wat vrienden van onze band, we doen later dit jaar ook een paar shows met de band. Die gasten hebben pas één nummer op Soundcloud. But it’s a hit, that’s for sure!

Het verdrietige Homeshake-thema
Sagar zijn nieuwe plaat klinkt als ideale yachtrock voor gruizige AM-radiostations. Met vocalen die soms heliumhoog gaan en teksten die soms depressief laag gaan. Een groot thema op Sagars platen is dan ook ‘droevigheid’, in een ander interview zei hij ‘alleen goede muziek te schrijven als hij sad is’. Met vier goede platen op rij: is hij dan altijd droevig? “Nee, nee dat valt wel mee”, zegt Sagar. “Althans, dat is echt een stuk minder. Het maken van muziek heeft namelijk wel degelijk een therapeutische werking op mij, ik kan daar veel in kwijt. Maar ik probeer positiever te zijn, want je kunt in je omgeving geen positieve verandering teweegbrengen als je altijd maar down bent.”

 

“Voordat een plaat een keer uitkomt, ben ik alweer in een nieuwe levensfase”

 

Zijn laatste plaat Fresh Air klinkt ook meer majeur dan in voorgaand werk. “Absoluut, al is dat ook al bijna een jaar geleden dat ik aan dat album werkte. Voordat een plaat een keer uitkomt, ben ik alweer in een nieuwe levensfase.” Mist Sagar het direct publiceren van zijn muziek nog weleens? “O, zeker! Een paar jaar geleden kon ik meteen iets online zetten als het af was, waardoor ik kon reageren op bepaalde ontwikkelingen in mijn leven of zaken waar ik iets over wilde vertellen. En dat voelde zó goed. Mensen luisteren dan naar je muziek terwijl het nog helemaal vers is en je krijgt ook direct reacties. Dat gaf onwijs veel voldoening.” Al kan hij dat nog wel op andere manieren doen, zo bracht hij met Alex Calder een single uit voor het Internationale Refugee Assistance Project. “Daarom, dat wil ik ook zeker vaker gaan doen.”

 

 

Fresh Air
Via Sinderlyn is afgelopen februari de derde langspeler Fresh Air van Homeshake uitgekomen. Als je de albums na elkaar beluistert, is er een duidelijke evolutie te horen. Sagar laat de gitaar namelijk steeds vaker links liggen. Bewust? “Ik ben inderdaad meer nummers vanuit synthesizers gaan schrijven, daardoor vormen de liedjes zich op een totaal andere manier. Al sinds mijn achttiende schrijf ik liedjes op gitaar en het is weleens goed om dat systeem overhoop te gooien. Met een synthesizer heb je heel andere opties en meer mogelijkheden”, vertelt de muzikant. “Alhoewel, ik heb vrij goedkope synths, die hebben geen oneindige sounds en opties”, grinnikt hij. Wat vindt Sagar het meest geslaagd aan het album? “Waarschijnlijk de verbetering in mijn songwriting. Ik vind het beter dan mijn eerdere werk, dat is ook het hoogste doel wat mij betreft.”

The Daily Indie DJ Team
Het DJ Team van The Daily Indie is er vrijdag 12 mei ook gezellig bij in Rotown. Heeft Sagar nog nummers die hij graag wilt horen? “Geen specifieke artiesten, draai vooral relaxte muziek. Whatever makes you happy. We hebben voor de zekerheid altijd wel een iPod bij ons als de DJ er echt een potje van maakt”, grapt Sagar. We zijn gewaarschuwd!

WEBSITE ROTOWN | FACEBOOK-EVENT

 

 

Word lid van The Daily Indie en ontvang vijftig procent korting op een Homeshake-kaartje op 12 mei in Rotown. Lid worden doe je hier!

Het verhaal achter The Besnard Lakes begint met echtpaar Jace Lasek en Olga Goreas bij, jawel, Besnard Lake. Het meer waar zij al jaren iedere zomer kamperen.16 jaar terug begonnen zij met de dromerige atmosfeer van deze plek in hun achterhoofd de band die nu is uitgegroeid tot een grote naam binnen het befaamde Montreal muziekwereldje. Het vijfde album is vers van de pers, wederom boordevol shoegaze en galmende droompop.

Hun bijbehorende tour brengt The Besnard Lakes naar Sugarfactory, Amsterdam. Bij zijn? Mail dan voor 7 april naar mabel@thedailyindie.nl!

 

Ja, dit is écht Elephant Stone! Wie een jaartje of anderhalf onder een steen heeft gelegen zal de klassiek psychedelische rockers van weleer nauwelijks herkennen in de nieuwste single van het trio: Where I’m Going.

Van de sitar, de dilruba en de tabla ontbreekt elk spoor. En dat terwijl deze op de eerste twee platen het leidmotief waren, en op derde album ‘The Three Poisons’ (2014) nog het benodigde vleugje authenticiteit meegaven aan het loepzuivere en dansbare geheel. Dat dansbare is op Where I’m Going nog altijd alom aanwezig. Het bandgeluid is verder subtiel richting de coulissen gemanoeuvreerd en het ‘klassiek psychedelische’ is nu slechts nog een stip aan de horizon.

Met sierlijk toegepaste autotune, een discobeat, een hoogtepunt van synths als orgelpunt en vooral niet te veel bijgeluiden lijkt Elephant Stone een nieuwe fase in zijn bestaan te hebben ingeluid. Het enige minpunt: een bepaald ander Australisch psychrockbandje (kuch, Tame Impala) maakte een jaar eerder al de overstap naar de dansvloer, en Elephant Stone heeft daar nu muzikaal wel érg veel van weg.

 

Na twee albums was het voor TOPS weer tijd voor een single. Op Anything lijkt de lijkt de band uit Montreal afscheid te hebben genomen van de zoetsappigheid en volwassen te zijn geworden. Zo is nocturne – een muziekstuk dat voortvloeit uit de sfeer van de nacht – een begrip dat normaal gesproken alleen maar is weggelegd voor klassieke muziek. Maar TOPS-frontvrouw Jane Penny heeft zich dit compleet toegeëigend. Ze klinkt dromerig en romantisch, doch duister en eenzaam.

Pennys witblonde haren zijn ravenzwart geverfd, haar neutrale make-up heeft plaats gemaakt voor zware eyeliner en in plaats van de – voor TOPS bekende – zonnige ijsjesclips, speelt Anything zich af in de nachtelijke straten van Montreal. Penny zwalkt door de straten, terwijl zij “I don’t have anything” fluistert, en even later uit het niets begint te schreeuwen. Tegen wie? Wisten we het maar. Haar kraakheldere stem dringt wederom door tot de diepste vezels van je lichaam. Jawel, Anything is een verslavend nummer, het is er eentje voor op repeat. Een nummer om naar de sterren te staren met een glas wijn in de hand; Anything geeft de nacht een extra dimensie.