Gramma brengt een ode aan La Folie: een Eindhovens broeinest vol diversiteit
8 januari 2021
Bill, Bob and Berry schreven ooit het nummer Horses, als eerbetoon aan La Folie, een plek voor alle individuen die verder geen plek hebben om te vertoeven. Een locatie die haar naam ontleent aan het Franse woord voor waanzin, krankzinnigheid. De kroeg in het Eindhovense stadscentrum bestaat al 38 jaar en is de favoriete hangplek van bands als Peter Pan Speedrock en Mozes and the Firstborn. Nu muzikanten en horeca het zwaar hebben proberen ze elkaar waar mogelijk te steunen.
De Eindhovense rockers van Gramma staken daarom Horses in een nieuw jasje, met een clip waarin ze de ruige, creatieve en mooie gezichten uit de kroeg de revue laten passeren. Het doel van het nummer is om geld op te halen. Niet voor henzelf, maar voor de plek waar ze zelf ook stamgasten zijn (via deze link kun je hen sponsoren door een voucher te kopen). Een plek die rauw is, warm en vooral vol verhalen over de popgeschiedenis van de stad. De kroegbaas was roadie van Herman Brood, een andere stamgast – Peer Rave – was geluidsman van Black Flag en Henry Rollins en werkt als mixer en engineer met Nick Cave. Hij verzorgde ook de mix voor dit nummer, dat opgenomen werd in een andere markante muzikale plek van de vaderlandse lichtstad: het Stroomhuis. We vroegen frontman Jasper Grave naar de achtergrond van dit nummer over La Folie.
Kan je voor niet-Eindhovenaren uitleggen wat voor plek La Folie is en wat de mensen die er komen verenigt?
“La Folie is een kroeg aan de rand van het centrum die al 38 jaar lang onderdak biedt voor alle andersdenkenden in Eindhoven. Vroeger stond het bekend als een ruige kroeg waar alles kwam aanwaaien: van kunstenaars, schrijvers, muzikanten, zakenmannen en wat meer gure, Eindhovense figuren. Het is een plek waar altijd iedereen welkom is, maakt niet uit waar je vandaan komt of uit welke laag van de samenleving je komt. In mijn optiek is dat ook meteen wat de mensen verenigt. Iedereen zit naast elkaar aan de bar of maakt een praatje op het terras, dat in combinatie met de rijke geschiedenis, en je hebt een plek die niet snel zal verdwijnen uit de gedachten van een stad. Mensen beginnen tegenwoordig graag over diversiteit, in mijn optiek is La Folie een natuurlijk diverse plek, daar hebben we in Eindhoven geen quota voor nodig.”
“Wij zijn als band niemand zo dankbaar als La Folie“
“Alle stamgasten zijn inspirerend. Iedereen heeft een eigen verhaal eigenlijk, het zijn over het algemeen ook wat oudere mensen die er zitten en die komen met verhalen over de oude Effenaar of 2B. Dat zijn dan verhalen over Sonic Youth of Fugazi die omreden om speciaal langs Eindhoven te komen om een show te doen of The Butthole Surfers die een maand zijn gebleven omdat ze het zo gaaf vonden wat er in Eindhoven opgebouwd was. Dat prikkelt zeker de verbeelding. We zijn door deze kroeg met veel mensen in contact gekomen en vooral veel te weten gekomen over het oude Eindhoven. Als je terug komt van een show en je komt aan roept er altijd wel iemand ‘Was het een kutshow of een goeie show?’. Dan wordt er wat bier op de bar gezet en zit je er weer tot diep in de nacht te ouwehoeren over zo’n beetje elk denkbaar onderwerp.”
Wat betekent de plek voor jullie als band?
“Het is echt ons tweede thuis. Na shows, repetities, zomaar doordeweeks of een katerbiertje, we komen vaak bij La Folie. Iedereen kent elkaar en het is echt een soort tweede familie met als de ouders Grace en Willie (de eigenaren, red.) en als zussen de tweeling Xanthe en Zoë. We bouwden onze flightcases met Willie, kregen kisten vol met kabels, een mengpaneel en effecten om onze eigen studio te maken in de kelder van het Stroomhuis. In de winter kregen we handschoenen mee van Grace als zij het te koud vond om zonder te fietsen en wij de onze vergeten waren. Het is een plek die verschillende generaties muzikanten en kunstenaars heeft opgeleid in de studie van het leven en waar je altijd terecht kan als je problemen hebt of gewoon zin hebt in een goed gesprek. Wij zijn als band niemand zo dankbaar als La Folie.”
“Eindhoven is een arbeidersstad, hard werken is daar belangrijker dan met een kleurvolle bos veren in je reet rondlopen”
In een eerder interview met The Daily Indie trokken jullie ten strijde tegen de vertrutting van de muziekcultuur en onze samenleving. Hoe hebben jullie wat dat betreft afgelopen jaar en ‘het nieuwe normaal’ beleefd?
“Dit is een lastigere vraag om te beantwoorden. De vertrutting is in mijn optiek niet echt veranderd maar je ziet nu wel dat heel veel bands het moeilijk hebben omdat ze niet wendbaar genoeg zijn. Muziek is kunst en mensen vergeten vaak dat creativiteit altijd een weg vindt. Eerlijk gezegd hoop ik dat het een en ander omvalt, omdat uit het as van een verbrand bos er ook weer vruchtbare grond ontstaat. Wij hebben besloten als zelfstandige band door te gaan en er voor te zorgen dat we niet afhankelijk zijn van een boekingskantoor, label of media. Zo zijn we wendbaar. Wat ik hoop, is dat meer mensen beseffen hoe de industrie in elkaar zit. Ik hoop dat ze zich afvragen of de veilige route en in het lijstje komen van de 12 van 3voor12 dan ook echt een stempel is voor creativiteit en goede muziek of dat het meer een populariteitsprijs is omdat je toevallig de jury goed kent.”
Tot slot: jullie geven aan dat de Eindhovense rockscene springlevend is en in jullie ogen vele malen interessanter dan wat uit de Randstad komt. Wat typeert de Eindhovense scene, wat jullie betreft?
“Het is een kleine stad, iedereen kent elkaar hier goed. Daardoor is er onderling veel kruisbestuiving. Onze eigen gitarist is ook weer de oude gitarist van Tsar Bompa en speelt momenteel bij SØWT. Wat in mijn optiek interessant is, is dat het zuiden vaak vergeten wordt door de media, maar dat alle bands hun eigen koers kiezen en daarvoor gaan. Niet het gebruikelijke pad aflopen van een plaat uitbrengen, bij de radio spelen en dan wat shows doen in concertzalen die veel te veel subsidie krijgen en klappend ten ondergaan door slecht management. Ik ben daar zeer kritisch over en ik denk ook dat het ons recht is om dat te zijn.”
“Je ziet dat veel bands uit het zuiden, zoals een eigenzinnige hardcoreband als Pressure Pact, totaal een eigen kant op gaan en shows fixen in Duitsland en België. Er zijn veel bands waar je nooit iets van hoort maar die tien keer beter zijn en harder werken dan al die andere bands. Eindhoven is een arbeidersstad, hard werken is daar belangrijker dan met een kleurvolle bos veren in je reet rondlopen.”
