Goat Girl: “Er komt een moment waarop de aarde wraak neemt als we zo doorgaan”

En zo gebeurde dat de grauwste aller maandagen volgde op de grauwste aller zondagen. De wereld staat stil in een perpetuum grijs, de wegen zijn onbegaanbaar en ik heb rond de klok van drie een thee-afspraak met Holly Mullineaux, bassiste van Goat Girl. Ze lijkt welhaast voor het weer en de gelegenheid gekleed: in zak-trui met sloffen. In veertig minuten is het pendelen tussen de moeite van buiten en – bij vlagen – de hoop voor morgen.

Zo volgt een langzame afdaling, op de hardgrondige instemming dat er welzeker nog voldoende schoons en moois in de wereld te genieten valt, met als finale bestemming de vaststelling dat we met elkaar de aarde kapot aan het maken zijn en nature will sure have its revenge at some point. Dan lacht ze: “Sorry, als ik zo deprimerend ben.” En in de stilte volgt een wederzijds ¯\_(ツ)_/¯

Vandaag is maandag – hoe was de dag gister?
“Zondag – mmm – not too bad. Ik ben de lockdown beu. Wat ik heb gedaan, het was al met al weinig enerverend. Even kijken: Mario Party met mijn huisgenoten, en ik heb een dahl gemaakt, met linzen en geroosterde wortel. En ik heb TV gekeken en een boek in bed gelezen: Girl, Woman, Other van Bernardine Evaristo. Dat is wel een aanrader. En ik heb wat potten besteld, en klei, uit verveling.”

Worden alle dagen al soep? Ik merk dat ik moeite krijg om de dagen uit elkaar te houden.
“Uhh-ja, de dagen smelten inderdaad in elkaar over. Wat heb jij gisteren gedaan?”

(Ze leunt met haar wang op haar hand; Ik geef een opsomming van wat ik gisteren heb gedaan).
“Ah ja, dus ook wel een reguliere zondag (zucht-lacht). Ik houd mij doordeweeks wel bezig, met dingen. Rosy Jones, (drummer, red.) en Lotty (Pendleburry, vocalist/gitarist, red.) wonen hier tien minuten verderop.”

Lewisham?
“Ja, precies: Oost-Londen. We komen niet bij elkaar, we’re just locking down. We praten elkaar vooral online bij. Voor mij gaat het verder nog wel, want ik kan mijn werk vanuit huis doen. Lotty moet fysiek aanwezig zijn op haar werk, ze werkt met autistische kinderen. Dus die willen we niet in gevaar brengen door bij elkaar op visite te gaan. Ach ja. We hadden net nog een Zoom-party.”

Merk je dat het moeilijker wordt om je aan de Corona-regels te houden?
“We proberen het goede te doen. Nu, met de sneeuw, is de verleiding er wel vanaf om überhaupt iets te doen, het is toch te koud. Het wordt vooral mentaal zwaar. Er lijkt geen eind aan te komen.”

• 

Op de nieuwe plaat – On All Fours – staat een nummer dat redelijk expliciet over Boris Johnson gaat: Where Do We Go From Here?. Hij komt er niet al te best vanaf, op zijn zachts gezegd. Ik vroeg mij af: maakt Boris Johnson het moeilijk om op dagelijkse basis je leven te hebben?
“I mean yeah, I guess. Sowieso denk ik dat de manier waarop het Verenigd Koninkrijk de hele pandemie aanpakt in één woord diabolisch is. Vooral reactief, met onnodig veel doden als gevolg. En dan hoor je uiteindelijk: ‘het einde is in zicht en we zijn trots.’ Er is niets om trots op te zijn. En dan slepen we al ruim tien jaar voort onder het Tory-regime. En dan nu die walgelijke Boris Johnson: hij heeft dan wel de looks van een normaal figuur, maar het nummer stelt, gegeven de situatie van vandaag de vraag: wat zit onder die huid van Boris Johnson en hoe kun je zo leven met jezelf?”

De reden dat ik ernaar vraag, is vanwege een interview dat ik las op DIY Mag, waarin Lotty zegt: “De manier waarop je je leven inricht is inherent politiek.” Maakt deze benadering het niet nog moeilijker om gewoon, van dag-tot-dag, je keuzes te maken?
“Ik vind het lastig om hier antwoord op te geven, maar wat ik denk dat Lotty bedoeld is, dat er altijd een politieke component zit aan de keuzes die je maakt. Niet dat de keuzes die je maakt altijd een reactie hoeven te zijn op de actuele, politieke situatie. Wij kiezen er bijvoorbeeld voor om muziek te maken, waarmee je direct te maken krijgt met bepaalde sociale verwachtingen: een job hebben, geld verdienen en je hoofd boven water houden. Ongeacht of die job je nu voldoening geeft. Het kapitalistische idee, jeweetwel. Ik had een job, en nu heb ik ervoor gekozen om iets te doen dat me echt plezier en voldoening geeft.”

Heb je last gehad van tegenwerking bij je keuze om bij Goat Girl aan boord te komen?
“Mijn job? Het was makkelijk om daar afscheid van te nemen: ik kwam toch niet meer vooruit. Ik was jong, gefrustreerd en mijn job was verschrikkelijk. Ik ben op een dag weggelopen en dat was dat. Ik had geen back-up of wat dan ook. Via mijn ex-partner ben ik toen via via in contact gekomen met Goat Girl, ik had de band al een paar keer live zien spelen en toen kreeg ik die kans om mee te doen.”

“What’s the point! Ja, precies. Dat is precies de hele worsteling”

Wat mij opvalt als ik naar jullie muziek luister en jullie plaathoezen zie is: zoveel kleur. Hoe moet ik dat zien?
(Lachend) “Zeker! It’s an aesthetic that we enjoy. De voorkant van On All Fours is een schilderij. Het enige dat we vooraf wilden is dat het schel, bont en een beetje naar moest worden. Net als onze muziek. Het heeft vooral te maken met smaak, voorkeur voor bepaalde geluiden en de manier waarop we naar de wereld kijken. Aan de ene kant in heldere en lichte tonen, en aan de andere kant donker. En dan tegelijk. Als een auto-ongeluk waar je langsrijdt en je wel moet kijken.”

Een auto-ongeluk?
“Ja! Je weet wel, ergens fascineert het, het trekt meteen je aandacht, maar je weet tegelijk meteen dat het foute boel is.”

Maar tegelijk is het net alsof je zegt dat er wel degelijk nog van schoonheid te genieten valt, toch?
“Zeker! Waar? Vooral in de band en relaties die we samen hebben, die is best bijzonder. En er zijn nog wel goede mensen en natuurschoon waar ik van geniet. De natuur is mooi en als we met elkaar op deze voet doorgaan zal haar vast een moment komen waarop de aarde wraak neemt. The Crack is een nummer dat gaat over het scenario dat we met elkaar de aarde moeten ontvluchten omdat het één en al ruïne is, en dan vertrekken met het idee dat we ergens anders wel zo opnieuw kunnen beginnen. Het nummer was aanvankelijk bedoeld als een soort van parodie, maar het voelt inmiddels helaas niet meer zo dystopisch.”

Als de aarde op enig moment wraak neemt, dan komt bij mij onwillekeurig wel het idee op van…
“What’s the point! Ja, precies. Dat is precies de hele worsteling.”

Op zich is het bijzonder dat we het drie minuten geleden nog hadden over welke schoonheid er nog te genieten valt en inmiddels hebben we het over het eind der tijden.
(Lachend:) “Sorry! Sorry, als ik zo deprimerend ben.”

Heb je enige hoop voor de toekomst?
“Absoluut. Natuurlijk. Wat deze hele pandemie in ieder geval laat zien is dat we meer proactief mogen of moeten zijn. En ik zie ook wel om mij heen dat mensen wakker worden, sneller samenkomen en elkaar echt beginnen te helpen. En dat is mooi, natuurlijk. En niet alleen vanwege COVID-19, maar ook wat er nog steeds gaande is met Black Lives Matter en de hele systematische onrechtvaardigheid en druk daaromheen. Ik zie vooral dat de jongere generatie aan is. Daar zit meer dan genoeg hoop in: zeker, zeker.”

---