Feature London Calling. The Twilight Sad: het somberste geheim van Schotland
15 oktober 2019
London Calling Festival
Vrijdag 25 & zaterdag 26 oktober
Ze gaan al zo’n vijftien jaar en vijf albums mee: de Schotten van The Twilight Sad. In hun thuisland worden ze dan inmiddels ook als nationale trots beschouwd. Daarbuiten gaat het de postpunkers altijd wat moeilijker af: hoeveel grimmige en duistere kwaliteitsalbums ze ook uitbrengen, de stap naar het grote publiek blijft na al die jaren nog steeds een beetje uit. Toch is er hoop: begin dit jaar verscheen het album It Won/t Be Like This All The Time, en daarmee lijkt de stap naar die welverdiende status weer een stukje dichterbij.
“In een rechtvaardigere wereld zou The Twilight Sad gigantisch zijn”, zei Robert Smith van The Cure over de gloomy indierockers die zaterdagavond het grote podium van Paradiso zullen betreden. Niet dat de Schotten écht onbekend zijn bij het grote publiek, ze hebben de grootste arena’s en beroemdste poptempels ter wereld al ruimschoots bespeeld, maar dan wel als voorprogramma van een andere gigant uit de indiewereld. The Cure bijvoorbeeld, van wie ze zo ongeveer de favoriete metgezellen zijn, maar ook Editors en Smashing Pumpkins hebben de band in het verleden ingeschakeld als opwarmer. Als geen ander hebben ze waargenomen hoe het is om uit te groeien tot een baken van succes, maar op eigen benen krijgen ze elke keer toch weer die goedbedoelde ‘cult-stempel’ op hun muziek gedrukt.
Groots en overweldigend
Ergens is het dan ook wel weer begrijpelijk, want hoewel de muziek van The Twilight Sad vaak groots en overweldigend klinkt, is diens karakter van een meer intieme aard. Groteske gitaarmuren met hoogstpersoonlijke teksten, die thema’s als masculiniteit en mentale gezondheid verkennen; overigens met een moddervet maar onweerstaanbaar Schots accent.
Dat die formule een kolfje naar de hand van deze Schotten is, bleek al op hun semi-legendarische debuutplaat Fourteen Autumns and Fifteen Winters uit 2007 en werd op de opvolgers ijzersterk doorgezet. Eerst met het shoegazende Forget The Night Ahead en daarna met het extreem duistere No One Can Ever Know, een evolutie die in 2014 culmineerde met de release van Nobody Wants To Be Here & Nobody Wants To Leave, waarop al het beste van The Twilight Sad samenkwam op één album. Bewijsmateriaal vind je op de huiveringwekkende openingstrack There’s A Girl In The Corner en de hartverscheurende meeschreeuwballad It Was Never The Same.
Somber en dwars
Begin dit jaar verscheen er dus een nieuwe plaat van The Twilight Sad. Een stukje toegankelijker en bombastischer dan zijn voorgangers, zoals te horen op singles VTr en Shooting Dennis Hopper Shooting, maar nog altijd even somber en dwars. Misschien dat we na dit weekend wel besluiten dat we deze band toch liever voor onszelf houden.
WEBSITE LONDON CALLING | FACEBOOK-EVENT | TICKETS