Feature London Calling. De no-nonsense postpunk van RVG
14 oktober 2019
London Calling Festival
Vrijdag 25 & zaterdag 26 oktober
Met een combinatie van postpunk en retropop, begeleid door frontvrouw Romy Vagers krachtige en ongegeneerde vocalen, staat RVG (Romy Vager Group) ondertussen bekend om zijn zweterige shows die bij bezoekers een hoop emoties los weten te maken. De uit Melbourne afkomstige band, naast Vager bestaande uit gitarist Reuben Bloxham, bassist Angus Bell en drummer Marc Nolte, is een samenraapsel van oud-leden van The Galaxy Folk, Drug Sweat, Hearing, Gregor en Rayon Moon die onverwachts zijn blijven plakken nadat ze samen een show speelden, bedoeld als een one time thing.
Invloeden zijn eighties-Australiana en Britse indie, met af en toe een uitstapje naar de jaren zestig en negentig. We spraken Vager, de drijvende en creatieve kracht achter RVG, die in haar teksten reflecteert op de mensen om haar heen en haar ervaringen als een transvrouw die opgroeide in een bekrompen omgeving: “De muziek die we maken is een reflectie op allerlei zaken, veel daarvan is biografisch. Ik kom uit een kleine stad. Toen ik jonger was dealde ik met dingen die mensen daar niet accepteerden. Ik verhuisde daarom naar een grotere stad die meer queer-friendly was. Ik heb toen in zoveel slechte bands met even vreselijke mensen gespeeld, dat ik voorzichtig was met wie ik in de toekomst zou samenwerken. Een sterke vriendenband is daarom enorm belangrijk in een band, je spendeert immers zoveel tijd met elkaar. Gelukkig heb ik dat met RVG gevonden. We hebben nu al vier jaar een geweldige tijd samen en ervaren dat ook zo op het podium.”
Dagelijkse interacties
“Er zijn genoeg mensen die niet snappen wat ik doe en zich negatief uiten. In mijn dagelijks leven ben ik mij enorm bewust van hoe ik in de maatschappij sta en de dagelijkse interacties met mensen. Ik denk dat dat zo is voor de meeste transgenders. Ik ben mij er ook bewust van dat ik deel uitmaak van een hele kleine groep mensen. Daar komen nou eenmaal trolls en mensen op af die willen dat je dingen op een bepaalde manier doet. Ze willen dat je de trans-persoon bent die zoveel mogelijk in het plaatje past om zo langzamerhand steeds meer geaccepteerd te worden. Maar ik ben zelf meer geïnteresseerd in contrast. We vallen met de band niet echt in de queer- of straight-scene, maar ergens daartussenin. Ik probeer gewoon mijn eigen perspectief te vertellen op mijn manier. Whatever comes out, comes out. Het podium is voor mij een plek om ‘fuck it’ te denken en te gaan voor wat juist voelt.”
“Het is geweldig om mensen dingen te laten voelen met je muziek. We zijn niet zo’n band van: ‘Gooi allemaal je handen in de lucht!’ Ik wil dat mensen weglopen met een bepaald gevoel over iets, ik denk dat muziek een spiritueel element hoort te hebben. Wanneer mensen mij vertellen dat ze gehuild hebben tijdens ons optreden, dan vind ik dat erg bijzonder. Dat gebeurde nooit met de bands waarin ik eerder speelde. Het is interessant en ik waardeer dat ontzettend.”
WEBSITE LONDON CALLING | FACEBOOK-EVENT | TICKETS