Eindelijk op zoek naar live-catharsis in TivoliVredenburg tijdens Walk The Line
17 augustus 2020
Daar gaan we dan. Ein-de-lijk weer een verslag van livemuziek. Wel met een hoop haken en ogen. Al doet TivoliVredenburg met Walk The Line iets dat je op het eerste gezicht ook wel zonder corona-gerelateerde toestanden zou willen doen: een tour langs vier zalen, met in elke zaal een andere artiest. Nu zijn we echter gebonden aan enkele beperkingen om besmettingsgevaar te voorkomen. Zo is de capaciteit per zaal uiteraard beperkt, moet je afstand houden tussen ‘huishoudens’, nies je uiteraard in je elleboog en die moshpit kun je vergeten.
Hoe dan ook is het wel erg plezierig dat er weer eens van een live-optreden genoten kan worden. Aan het begin van de avond worden we opgevangen door twee medewerkers van de zaal, die zich nederig voorstellen als tourguide. Eén van hen blijkt later wel degelijk een hoge rang binnen de uitvoering te bekleden, wat het gevoel van ‘een kijkje achter de schermen’ natuurlijk aardig benadrukt. Voor elk optreden wordt er door de gidsen iets vertelt over de zaal waar de show plaatsvindt. Die show duurt steevast maar een kwartier, er zijn immers nog meer groepen die hetzelfde traject komen doen.
Het gejaagde gevoel zal de gehele tour aan blijven houden, waarmee je altijd herinnerd blijft aan de vreemde context van dit hele gebeuren. Hoewel de programmeurs van TivoliVredenburg een opzet zoals deze stiekem al jarenlang dromen, is ze nu geboren uit noodzaak. Want bedenk het je maar eens: hoe vet zou het zijn om dit onder normale omstandigheden te kunnen doen? Wij doen nu (logisch) een qua line-up redelijk voorspelbare indie-tour, terwijl andere bezoekers de afgelopen tijd soms geen keuze hadden dan zich over te geven aan de meest uiteenlopende artiesten en optredens. Probeer deze opzet maar rendabel te krijgen helaas, of uitvoerbaar met een laag bezoekersaantal.
Dat maakt het ook lastig om de optredens van onze line-up zelf te beoordelen. Natuurlijk zijn de bands zelf blij weer te mogen spelen en is het publiek ook blij er te mogen zijn. Maar waarom gaan we ook alweer naar live-optredens? Het is een plezierige samenkomst van allerlei fijne factoren, waaronder: muziek die je leuk vindt, omringd zijn door vrienden en vreemden die dat óók vinden, de energie die de band krijgt van deze affectie, de extra dimensie door de lichten en eventuele extra visuals, en niet te vergeten het versterkende effect van een – meestal – alcoholisch brouwsel. In één woord samengevat, als al deze effecten in een juiste dosering hun werk doen: Catharsis. Slaagt de opzet van Walk The Line hierin, en slagen de bands die bij onze tour langskomen hierin? We gaan hier geen Schaal van Catharsis langs een duimstok leggen, maar eventuele afwijkingen mogen benoemd worden.
In de Hertz-zaal trappen we af met The Visual. Van origine, in het bouwplan van het nieuwe TivoliVredenburg, was deze zaal bedoeld voor kamermuziek en dergelijke. Tegenwoordig, mede dankzij de huidige werking van onze muziekbeleving waarin alle genres alles mogen, kan er meer. Aldus uitgelegd door onze tourguides. De Hertz is natuurlijk een spectaculaire zaal als het gaat om de akoestiek. Zelfs de stoelen waar we allemaal (op ruime afstand van elkaar) op zitten zijn ervoor ontworpen. The Visual doordrenkt de theater-achtige sfeer van hun indie-elektro met diepe bassen. Wat een geluk om dit weer eens te mogen doen, straalt zowel band als publiek uit. De tracks van het drietal werken op de Schaal van Catharsis erg goed, aangezien ze allemaal naar een crescendo toewerken. Aan de ene kant lijkt dat repetitief, aan de andere kant kun je van een kleinere act ook weer niet verwachten dat ze precies die drie nummers hebben om hun complete talent bloot te leggen. Hier zit meer in, ooit, graag, hopelijk.
Door naar Cloud Nine, en vlug een beetje. Langs de zij-ingang naast het podium nemen we plaats in stijlvolle stoelen aan tafels. Dat podium is relatief gezien best groot. Dit komt omdat deze zaal ooit bedoeld was om samen met een jazzpodium ingezet te worden voor allerlei ensembles. Het jazzpodium heeft het echter niet overleefd. De jazz nog wel gelukkig, hoewel dit podium ondertussen ook voor veel meer typen belevingen ingezet wordt. The Klittens verwelkomt ons hier, in eerste instantie nog even zonder frontvrouw. Die moest nog even een peuk oproken en verdwaalt ondertussen waarschijnlijk in alle gangen van het pand. Lekker punk. De muziek van The Klittens wordt aangekondigd als indie-noir. Treffend, en door de kortere duur (lekker punk) is er nog ruimte voor meer dan drie nummers ook. De Schaal van Catharsis slaat iets lager uit dan in de Hertz. Dat is eigenlijk ook niet nodig. Soms zoek je geen volledige Catharsis maar juist wat meer introspectie of gemijmer. Iets dat niet opbouwt, maar een constante stroom van energie is, mag ook. Graag zelfs. Ook hier: meer ooit, graag, hopelijk.
Na een pauze waarbij er ruimte is (letterlijk, COVID-19) stomen we door naar Pandora. Aldaar wordt haar doos niet bepaald geopend door Rats on Rafts. Je weet het eigenlijk al jaren, maar deze setting leent zich niet voor postpunkje-spelen van deze band. Natuurlijk kun je hier van genieten in betere omstandigheden. Misschien zijn wij als publiek wel gewoon afgeleid door het vragenrondje vooraf. Wist je bijvoorbeeld dat de gordijnen tegenover het podium, voor een raampartij boven de zaal, eigenlijk nooit open gaan? Er is dan namelijk lichtoverlast. Overdag voor TivoliVredenburg zelf, ’s avonds voor omwonenden. Desalniettemin, ondanks een weinig bewogen Catharsisgraaf, kijken we uit naar een toekomstig optreden van Rats on Rafts: ooit, graag, hopelijk.
Rest ons nu een rit naar de Ronda, waar we verwelkomd worden door een prettig herkenbare setting: een bar in de zaal die open is! Precies op tijd voor de bulderende kanonnen van SONS, uit België. Het mag duidelijk zijn: als er ooit een optreden was waarbij het ronduit frusterend is om níet te mogen smijten met je bier of met jezelf was het hier. ‘Ça va Utrecht!?’ en direct zitten we op Catharsis-kracht 12. De knetterende garage wekt zo’n enthousiasme op bij sommige mensen in het publiek dat de stukken eraf vliegen. Met mate dan, niet te gek doen jongens, straks vliegt er een virus door de lucht. De telefoons die push-meldingen geven over de afranseling van FC Barcelona krijgen geen seconde aandacht. Geweldig dat dit kan, echt waar. Toch snakken we na deze show harder dan ooit naar herrie, zweet, huid, herrie, bier. Of juist naar tranentrekkend mooi uitgevoerde liedjes die live nu eenmaal zoveel meer betekenen dan thuis op de bank.
