Dit vonden wij van de vrijdag van London Calling

Britse acts zijn dit jaar goed vertegenwoordigd op London Calling. Zo ook op de vrijdag, met onder andere SWIM DEEP, LA Priest en Circa Waves. Maar was het goed of, eh, rubbish? Vraag het The Daily Indie.

 

 

LA Priest
Een misser in het tijdschema: ook London Calling ontkomt er niet aan. Gisteren was de swingende psychpop-act LA Priest namelijk veel te vroeg geprogrammeerd: al om half 8. Eeuwig zonde; deze dansbare act komt juist in de late uurtjes goed tot zijn recht. Afijn, een korte geschiedenisles: enkele jaren terug was LA Priest (echte naam: Samuel Eastgate) nog de frontman van Late of the Pier. Hij bracht begin dit jaar een klein album uit genaamd ‘Inji’. Dit schommelt op de grens van hitjes en obscure, elektronische muziek. De show op London Calling neigt het meest naar het laatste. Samen met slechts tien lampjes, een synthesizer, gitaar en microfoonstandaard (of: danspartner) weet LA Priest de zaal op de grondvesten te laten schudden. De muziek werkt, alleen: niet zo vroeg op de avond. Dat laat ook het enigszins tamme publiek duidelijk merken. (Mabel Zwaan)

 

Holy Holy
Het is acht uur en men is al wat biertjes verder. Na wat enerverende rock van de meiden van The Big Moon is het nu de beurt aan de vijf goed bebaarde Australiërs van HOLY HOLY. Deze heren maken zeer folky indie-rock in het straatje van Death Cab for Cutie, Band of Horses en Grizzly Bear. Helaas maakt HOLY HOLY het in de grote zaal nog niet waar. De nummers zitten goed in elkaar, maar missen flink aan diepgang en originaliteit, waardoor de show vervalt in eentonigheid. Ondanks alles een pluspunt voor het ingenieuze samenspel van de mannen, de zuivere zangstem van Timothy Caroll en voor het feit dat ze voor de release van hun debuutalbum al op headlinetour zijn. Deze jongens komen er wel. (Jente Lammerts)

 

 

Swim Deep
Swim Deep op het hoofdpodium: dat is eigenlijk best gedurfd. Met Circa Waves, even ervoor in de Main Hall, weet je zeker dat het een feestje wordt. Niet met de enigszins moeilijke, experimentele elektropop van het Britse Swim Deep. Al is het voor het publiek even wennen, toch weet de band uiteindelijk te overtuigen. Na een handvol songs van de eerste twee platen zet de band Fuehio Boogie in. Het ruim acht minuten durende tripnummer van ‘Mothers’ begint nog met de volledige band, maar eindigt in een volledig elektronische jam. (Jelmer Luimstra)

 

Circa Waves
Al de hele avond staan er een stuk of dertig wanhopige tienermeisjes ongeduldig te wachten op hun idolen. One Direction? The Vamps? Nee, het zijn de hotste boys van de UK: Circa Waves. De vier indiekids uit Liverpool waren op London Calling 2013 al te zien in de Kleine Zaal, waar ze een flinke indruk achterlieten. Twee jaar, een prima debuutalbum en flink wat headline spots later staat vanavond de Main Hall van Paradiso stampvol. Wanneer zanger Kieran Shudall en co het podium betreden, barst een oorverdovend gegil los en gaan de handjes in de lucht. En gelijk hebben de meisjes. De band speelt zijn hits ongelooflijk strak. Drummer Colin Jones staat na Fossils op zijn drumstel en kijkt trots de zaal in. Circa Waves is beroemd. En dat is ze zeker gegund. (Jente Lammerts)

The Daily Indie was ook bij:

 

The Big Moon

 Circa Waves in de backstage.