Album Review

De jonge tweeling Ibeyi rijst als een feniks uit de as op Ash


28 december 2017

Ken je dat, dat je na al het jaarlijstjes-geweld van begin december toch altijd nog een paar van die pareltjes ontdekt die je om één of andere reden compleet gemist had? Daarom brengt The Daily Indie je deze week traditiegetrouw nog ode aan een aantal briljante, tot nu toe compleet overkeken albums. Zodat er ook op de valreep van de jaarwisseling nog genoeg goede muziek te ontdekken valt. En hoewel er zat hiphop te vinden was in de eindejaarsoverzichten, miste redacteur Dave Coenen toch vooral de tweede plaat van de R&B-crossoverbelofte Ibeyi.

 

Eigen geluid
Op hun self-titled debuut uit 2015 maken we kennis met de jonge tweeling Lisa-Kaindé en Naomi Diaz. Na hun EP Oya uit 2014 werken ze een sound uit die hiphop, r&b, jazz, latin en afro synthetiseert tot een mysterieus, haast religieus geheel. Nee, Ibeyi (de plaat, red.) wordt geen fusionplaat, maar een album waarop herkenbare pophooks nog steeds de boventoon voeren. Noemt het poppy, maar het syncretische geheel van zingen in vier talen (Engels, Frans, Spaans en Yoruba – een Nigeriaanse taal gesproken onder dertig miljoen mensen in West-Afrika) zorgt voor een geheel eigen geluid. Dat ze de dochters zijn uit een sterke, muzikale familie, verbaast misschien niet. De muzikale invloeden van papa (de met een Grammy bekroonde Cubaanse percussionist van Buena Vista Social Club) en mama (de Frans-Venezuelaanse zangeres Maya Dagnino) Diaz zijn cruciaal geweest in het songschrijfwerk en de vocale alsmede instrumentale kunsten van de tweeling.

Waar de eerste plaat nog voelde als een dertiental introducerende, kernachtige songs, is album nummer twee een veel duidelijker statement. Op Ash worden de duistere momenten uit de levens van de twee jonge vrouwen door al hun kracht, inspiratie en empowerment worden omgezet in een krachtig, haast therapeutisch geheel. De beats (vaak ingespeeld door Naomi op een cajón) zijn harder dan voorheen, er worden gasten in de studio uitgenodigd en er komen wat nieuwe invloeden om de hoek kijken (horen we daar nou een reggae-beat in Me Voy?!).

Sommige melodieën en teksten op de plaat worden met zó veel vuur gebracht dat ze nog wel even nasmeulen in je hoofd. Neem Deathless, waarop Kamasi Washington mee toetert: een nummer over de aanhouding van de dan zestienjarige Lisa in een Parijs metrostation, een schoolvoorbeeld van etnische profilering. Producer en XL-Platenbaas Richard Russell gaf het extra duwtje in de rug voor Lisa om deze situatie in een nummer te verwerken. In tijden van onrecht, onderdrukking en louche presidenten kunnen we best wel een reminder gebruiken dat we niet kapot te krijgen zijn en liefde en saamhorigheid altijd zullen regeren als je je sterk houdt. Vreemd dat een overduidelijk, haast uit een protestmars gegrepen mantra als dit niet meer aandacht genereerde.

En dat is nog maar één voorbeeld van een sterke boodschap van Ibeyi: No Man Is Big Enough For My Arms is een door Jennifer Clement en Michelle Obama geïnspireerd feministisch statement, Transmission een reminder om nooit uit het oog te verliezen wat ons verbindt en om altijd te zeggen wat je voelt – al dan niet door muziek.

Lisa-Kaindé over Transmission:
Not only saying how you feel, but looking at how people are feeling around you and trying to understand them; finding what links us more than what divides us. Then, learning from our past and learning from other people’s past and learning from history, which is really hard. In the last year of touring [we felt] quite defeated about the world. There are days you wake up where you’re like, ‘I’m so fucking useless. I can’t do anything [to change things]. We’re gonna all die and fuck it.’ But realizing you can’t save the world, that is for sure, but you can do something little [to help people] and that’s still something. There’s a domino effect [of small actions].”

Ash is een helder en toegankelijk, maar zeker niet oppervlakkig prachtalbum dat niet alleen het slechte omzetten in het goede bezingt, maar dat ook daadwerkelijk doet. Dat bewees de liveshow op Nederlandse bodem wel, die Ibeyi afgelopen 5 december in Paradiso Noord gaf. Op het podium twee jonge vrouwen die barsten van de energie met een speelvlak vol instrumenten en een bewegend luifeldecor, die precies doen wat ze voor ogen hebben: mensen letterlijk en figuurlijk in beweging brengen en al het mogelijke aan energie en positiviteit uit het publiek en de show komen halen. En dat op hun drieëntwintigste. De wereld ligt aan de voeten van Ibeyi. Enkel de rest van het Nederlandse popjournaille nog.