Dark Days + Canapés: hoe Ghostpoet halverwege 2017 al het meest pessimistische jaaroverzicht schreef

Ken je dat, dat je na al het jaarlijstjes-geweld van begin december toch altijd nog een paar van die pareltjes ontdekt die je om één of andere reden compleet gemist had? Daarom brengt The Daily Indie je deze week traditiegetrouw nog ode aan een aantal briljante, tot nu toe compleet overkeken albums. Zodat er ook op de valreep van de jaarwisseling nog genoeg goede muziek te ontdekken valt. En hoewel er zat hiphop te vinden was in de eindejaarsoverzichten, miste redacteur Bram van Duinen toch vooral het album van Ghostpoet.

Tekst Bram van Duinen

 

Soms lijkt er even zoveel muziek uit te komen dat je door de bomen het bos niet meer ziet. Daardoor is er soms een parel van een album dat in de meeste jaarlijstjes vooral schittert in afwezigheid. Dark Days + Canapés van Ghostpoet is er zo eentje.

Misschien ligt het aan de releasedatum, want in de zorgeloze zomer hebben de meesten geen groot verlangen naar de claustrofobische en dystopische triphop van Obaro Ejimiwe. De zomermaanden zijn toch vooral een tijd van zorgeloos genieten met een soundtrack als Beach Fossils’ Sommersault, dat rond dezelfde periode uitkwam. Zodra de temperatuur zakt, mag de muziek ook weer duisterder worden om te reflecteren op wat er allemaal fout ging in 2017 – en dat is nogal wat. “Alles ging weer kut. Tot volgend jaar”, zal de strekking zijn van de gemiddelde oudejaarsconference. Zo ook bij Dark Days + Canapés van Ghostpoet. Verschil is dat er op deze plaat geen ruimte is voor comic relief. Ondanks dat Dark Days + Canapés maar net over de helft van 2017 uitkwam, geeft het toch een angstaanjagend goed – of juist slecht – jaaroverzicht.

Afwisselend tussen een persoonlijk en een globaal perspectief stipt de Brit alles aan wat op beide vlakken eufemistisch gezegd niet optimaal ging. Het belangrijkste voorbeeld op Ejimiwes vierde plaat is het grimmige Immigrant Boogie. Over een hypnotiserende laag jengelpostpunk kruipt hij in de huid van de bootvluchtelingen, waar ook dit jaar helaas weer veel om te doen was: “I was dreaming of a better life / With my two kids and my lovely wife. / But I can’t swim and water’s in my lungs / So here it ends, well, life has just begun“, vreest Ghostpoet met zijn Tom Waits-achtige stem en dito stijl.

 

Perspectief
Ghostpoet wisselt op het voorgaande nummer van perspectief, maar is ook echt zichzelf kwijt. Op Woe Is Meee danst de Brit met de duivel, maar is bij het bereiken van de nacht toch vooral op zoek naar liefde. Hier verwoordt hij de existentiële crisis van menig millennial met als hoofdvraag: Hoe kan je als individu toch iets wezenlijks bereiken in een wereld vol oppervlakkige afleiding?

Waar de millennial op Woe Is Meee nog op het medeleven van de zanger kon rekenen, wordt er vooral op ze neergekeken op Freakshow: “Nothing came from following you / So easy to see / You strung me along / It’s a freakshow / Ooh, yeah, I feel it all over my body / Let me out / Let me go / It’s a freakshow.” In deze zinnen video veracht Ejimiwe de Tindergeneratie waarin iedereen volledig in zichzelf gekeerd is en toch een verwoede, steriele zoektocht naar liefde voert. In de bijbehorende video wordt dit beeld geschetst door het dagelijks leven weer te geven alsof het in een radioactieve stad plaatsvindt, met onder andere beelden van zoenende mensen verscholen achter een mondkapje (zie clip hierboven).

Met de combinatie van een zowel persoonlijk als politiek beladen album heeft Ghostpoet precies het album gemaakt wat zo aan het einde van het jaar nodig is. Niet om depressief van te worden, maar meer om goede voornemens voor 2018 uit te halen. Wat Black Mirror voor de seriewereld is, is Dark Days + Canapés daarom voor de muziek. Laten we er volgend jaar met z’n allen voor zorgen dat Ghostpoets doemscenario’s geen werkelijkheid worden en dat een album als deze dan niet in de jaarlijstjes ontbreekt omdat het over het hoofd gezien werd, maar omdat het niet nodig was om er een te maken.