De introverte hiphop van Quelle Chris: sip, somber, scherp en… clownesque

Ken je dat, dat je na al het jaarlijstjes-geweld van begin december toch altijd nog een paar van die pareltjes ontdekt die je om één of andere reden compleet gemist had? Daarom brengt The Daily Indie je deze week traditiegetrouw nog ode aan een aantal briljante, tot nu toe compleet overkeken albums. Zodat er ook op de valreep van de jaarwisseling nog genoeg goede muziek te ontdekken valt. En hoewel er zat hiphop te vinden was in de eindejaarsoverzichten, miste redacteur Bram Hilkens toch vooral het album van Quelle Chris.

Tekst Bram Hilkens

 

‘I guess I’m still alive / Guess being first to death ain’t help defy a different  / or maybe it’s all a lie / or maybe I survived on being I and got some karma on my side / I’m not sure why / they say I’m a good guy / I guess I take they word, it’s more a burden to deny.’

Beeld je het volgende even in: je luistert nu zo’n vijf minuten naar L.A. via Detroit-rapper Quelle Chris en je hebt al een cartoonesque geluidscollage van een intro en een serenade dóór Chris vóór Chris achter de kiezen. Derde track Popeye klinkt dan op het eerste gehoor bevrijdend, kalm, soulvol. En dan bovenstaande verse. Tja. Op zijn tweede studioalbum Being You Is Great, I Wish I Could Be You More Often is Quelle Chris niet bang om jou, je moeder en iedereen om haar heen te vervelen met zowel oldskool rap bravado (‘when I look in the mirror / like, “who is that ni#%a?” / I’m cool with that ni#%a’) als diepgravende zelfspot. Na zo’n zwaar, zelf-ontkennend inzicht – dat pas echt inslaat na een aantal luisterbeurten – krijgt Popeye’s haast catchy hook (‘I know my heart goes’) een duistere connotatie. Weten dat je hart klopt wordt gedegradeerd tot een feit van leven. Het hart klopt, dus ik ben, laten we maar zeggen.

Quelle Chris is scherp en introvert, als een Earl die zo nu en dan wél eens buiten de deur komt, maar hij is voornamelijk grappig. Hij zou thuishoren in Seinfeld als Seinfeld ergens over ging. I’m That Ni#%a is evenveel skit als sketch als muziek (‘Gordon Ramsey came up and cooked up your ni#%a a festival / he like “Q, you that ni#%a” / I’m like “man, get off my testicles”’) en toont Chris op zijn meest compleet. Hij gaat in gesprek met een oude, verre kennis uit zijn ghetto die zich afvraagt wie Chris is en wiens slaafje hij is. Chris krijgt een heuse existentiële crisis waar je bij staat en zoals regelmatig bij dit album weet je even niet of je moet huilen of mag lachen.

Dik een uur lang weet Quelle Chris de introverte, sippe clown uit te hangen op Being You Is Great… en rekent hij voornamelijk af met verschillende versies van zichzelf, die hij liever iets vaker zou zijn. Hiphop wordt vaak verweten niet genoeg inwaarts te kijken, maar Quelle Chris doet niet anders.  Toegegeven, de productie is wat obscuur en slordig en een uur is nogal lang voor een album wiens basis na tien minuten al duidelijk is, maar dat is natuurlijk het punt niet. Gun jezelf dit. Ga eens even zitten en praat een uurtje met jezelf. Dan doet Quelle Chris dat ook.