Column: ‘Als ik aan de toekomst denk, beland ik in een dikke mist’

De berichten komen van alle kanten: dit weekend had ‘het ene festival’ plaatsgevonden en het volgende weekend alweer ‘het andere’. Want ja, we zitten eveneens met een gigantische lege zomeragenda voor onze neus. Hoe staan wij ervoor, hoe gaat onze zomer eruitzien, hoe gaan we ons tienjarige jubileum in november vieren? Moeilijke vragen en ik heb ook niet overal een antwoord op, maar ik zal proberen een situatie te schetsen.

Ricardo Jupijn is oprichter en hoofdredacteur van The Daily Indie.

Tot nu toe zijn we redelijk stug doorgegaan met het publiceren van artikelen sinds ‘je weet wel’ onze wereld kuchend binnenkwam en hebben we je zo goed mogelijk op de hoogte gehouden van alle nieuwe muziek die gelukkig nog verschijnt. Maar The Daily Indie is een platform en een community (kom bij ons clubhuis als je er nog niet in zit) en het voelt daarom goed om de situatie achter onze schermen met jullie te delen. Want er is nogal het een en ander gebeurd, om het licht uit te drukken.

Zo is een flink deel van onze redactionele planning de prullenbak ingegaan en zagen we praktisch al onze inkomsten achter de horizon verdwijnen. Je kunt je voorstellen dat het advertentiebudget van zalen en festivals vervalt als de machine krakend tot stilstand komt. Dat waren precies de inkomsten waarmee we ons platform draaiende hielden en waardoor we onze content nog altijd gratis kunnen aanbieden. En niet alleen dat: het zorgde er (deels) voor dat ik sinds 2017 fulltime aan The Daily Indie kan werken, nadat ik het platform sinds 2010 altijd in de avonduurtjes en in de weekenden runde naast een waslijst aan bijbaantjes. Het gaf mij de mogelijkheid om meer samenwerkingen aan te gaan met allerlei toffe partijen, er verschenen dagelijks meer artikelen online en onze achterban groeide harder dan ooit.

Sociaal minimum
Het was allemaal geen vetpot, maar met allerlei andere klusjes ernaast kwam ik met veel puzzelen, en zonder enige vorm van pensioenopbouw of arbeidsongeschiktheidsverzekering, zo ongeveer op het sociaal minimum. Waar ik achterkwam toen ik die versoepelde bijstand van de overheid een tijdje kreeg… Nee, van muziekjournalistiek word je inderdaad niet rijk en op mijn 32ste ben ik nog altijd aan het sappelen. Een buffer opbouwen, een huis kopen? Vergeet het. Ik ben al blij als ik een keertje uit eten kan gaan zonder alle gerechtjes bij elkaar op te tellen en mijn banksaldo stiekem onder de tafel moet checken op mijn smartphone. Het lijkt wel alsof ik nog een student ben: wat ik was toen die vorige economische crisis ons raakte. Die staat me nog al te helder voor de geest. De journalistiek en de muziekindustrie gingen half failliet: een lekkere manier om je loopbaan te beginnen. Welkom in het millennial-leven.

Afijn, dat is de situatie. Het klinkt mogelijk wat zwaarmoedig allemaal, maar die kant wil ik niet op en zo zie ik het niet. Want je wordt er ook creatief van en ik ben ‘ondanks alles’ niet ongelukkig. Verre van. Ik heb namelijk wel de kans om de hele dag met nieuwe muziek bezig te zijn, coole artiesten te interviewen, naar toffe festivals te gaan, met inspirerende mensen samen te werken, noem het allemaal op. Bovendien heb ik met mijn team iets opgebouwd waar ik trots op ben. Maar die ‘oude manier’ van leven is voorlopig voorbij. Hoelang dit allemaal nog gaat duren: wie zal het zeggen? Wel zit er een dikke recessie aan te komen en zal de live-industrie pas als allerlaatste weer van start gaan. Ik kan je vertellen: die feiten maken het lastig om plannen te maken of ‘een’ perspectief op de toekomst te hebben. Als ik aan de toekomst denk, dan beland ik in een dikke mist waar ik geen hand voor ogen zie.

Alleen, die toekomst is nu. Ik kom sinds 1 juni nergens meer voor in aanmerking wat betreft overheidssteun/Tozo2, dus tijdens die persconferentie voelde het alsof het volgende tegen mij werd gezegd: ‘Hé, er komt een dikke recessie aan, maar wij trekken onze handen ervan af. Succes in de corona-economie met die handel van je, bedankt en houdoe.’ Tuurlijk, tuurlijk: ik snap dat het allemaal niet eeuwig kan duren, maar het is nogal wat om binnen tweeënhalve maand een platform als deze van de een-op-de-andere dag compleet opnieuw uit te vinden met een toereikend en duurzaam verdienmodel, in een industrie die echt compleet op zijn gat ligt. Het voelt een beetje alsof je een vrachtwagen moet keren op een Amsterdamse gracht. En ja, ik zou nog een lening aan kunnen gaan, maar goed: waar zou ik die in hemelsnaam van terug moeten betalen? Ik zal je de hoogte van mijn studieschuld maar niet meedelen die ik al jaren achter mij aan sleep…

Verhalen op tafel brengen
Dat gezegd hebbende: we zijn niet stilgevallen en ons team doet zijn stinkende best om dagelijks verhalen op tafel te brengen. Omdat we dat willen, omdat we niet anders kunnen. Maar het is niet makkelijk. Ik vind het soms verdomd zwaar om dagelijks naar kantoor te gaan, de boel zonder inkomen draaiende te houden en tegelijkertijd mijn hoofd te breken over manieren om een dak boven mijn hoofd te houden. We hebben namelijk niet zoveel om op terug te vallen: we hebben geen subsidie, geen uitgever, geen abonnementsgeld. Alleen is het niet dat mijn werk gestopt is sinds we door corona werden overvallen. Er is wellicht iets minder te doen omdat er geen liveshows meer zijn, maar alle redactionele processen lopen net zo hard door en de plusminus honderd mails per dag stromen nog altijd vrolijk binnen. Daarnaast zie je al je vrienden uit de industrie worstelen met hun bedrijven en alles waar ze jarenlang voor hebben gewerkt. Het is tergend, ik krijg er pijn van in mijn buik als ik het zie, als ik eraan denk. We zouden elkaar allemaal zo graag willen helpen, maar het gaat gewoon niet.

De meesten kunnen het nog wel eventjes volhouden, maar het houdt wel een keertje op, ook voor ons. Of ja, ‘op’: het wordt moeilijker en moeilijker. Maar lees dit en zet het op mijn graf: ik zal nog liever sterven dan dit platform ten onder te laten gaan. Het is mijn leven, dit is wat ik doe. Al die jaren heb ik alles aan de kant geschoven om dit te kunnen doen. En ik houd ervan! Er gebeuren zoveel toffe dingen, er zijn ongelooflijk veel coole bands, geweldige shows en lieve mensen actief in de muziekindustrie. Daar wil ik bij zijn.

Daarom berichten ik en mijn team dag-in-dag-uit nog steeds over alles wat er gebeurt in de Nederlandse scene, welke bands je toch écht niet mag missen en schrijven we over muzikanten, zalen, festivals en mensen uit de industrie die wat ons betreft onderbelicht zijn in de Nederlandse popjournalistiek. En niet alleen schrijven: onze fotografen, radiomakers, videomakers, illustratoren, vormgevers: iedereen draagt bij aan wat The Daily Indie is.

Dat zullen we blijven doen. Ik vrees alleen niet zoveel te kunnen zeggen over de vorm die dat aan zal nemen in de nabije toekomst. Niet dat we iemand iets verschuldigd zijn, onze website is immers gratis toegankelijk, maar we zijn een platform en zonder onze aanhang zijn we geen community. Als niemand onze artikelen leest, zitten we voor niets onze vingers blauw te tikken. Zover zal het niet komen, want ik heb vertrouwen in de sector, de mensen die erin werken en alle muziekliefhebbers die genieten van de mooie muziekscene die we in Nederland hebben. Met zijn allen zullen we eruit moeten komen om er weer iets van te maken, daar zijn we creatief genoeg voor. Wie weet zal er links en rechts iets omvallen, het is niet te hopen, maar hé: niet alles was pre-corona perfect en je krijgt ook vollere vruchten als je de boom zo nu en dan eens snoeit.

Wat gaan we doen?
Maar ja, wat nu? Ik denk dat deze periode in ieder geval een mooi moment is om weer eens echt goed na te denken over wie we zijn, wat we doen, wat onze rol is, wat we graag willen blijven doen en waar we ons meer op willen en misschien wel moeten richten. Er zal veel gaan veranderen, de echte economische klappen zullen nog moeten vallen en mogelijk ziet de muziekindustrie er over één of twee jaar heel anders uit, maar we zijn vastbesloten om een rol te blijven spelen voor opkomende artiesten en al die creatievelingen binnen de industrie. Er zijn al zo weinig muziekplatforms in Nederland, ik wil niet dat dit verdwijnt.

En misschien publiceren we de komende maanden ietsje minder, misschien juist wel iets meer, wij weten ook niet hoe het allemaal gaat lopen. Maar we doen er achter de schermen alles aan om actief te blijven. In de tussentijd: blijf bij ons. Zonder jou staan al die verhalen en artiesten ook maar ergens te ratelen op een server, in een of andere woestijn. Samen houden we de indiescene in leven en gaan we hoe dan ook op 20 november vieren dat we tien jaar bestaan!

Wil je The Daily Indie helpen? Blijf ons lezen, klim in ons clubhuis en word lid voor een tientje per jaar. Laten we het samen doen!

---