ALBUM REVIEW: King Gizzard & The Lizard Wizard – Paper Mâché Dream Balloon

Voor een band met twee drummers, drie gitaristen, een manusje-van-alles en een frontman die afwisselend de gitaar, de mondharmonica, de dwars- en de blokfluit speelt, zullen jamsessies een vermoeiende aangelegenheid zijn. De laatste twee platen van King Gizzard & The Lizard Wizard – het onstuimige, dampende ‘I’m In Your Mind Fuzz’ en het virtuoze vierluik ‘Quarters’, waren een tour de force; een bouillabaisse van muzikale lijntjes die dwars door en over elkaar heen liepen. Het is dan hoogst begrijpelijk dat de Australiërs zich voor hun zevende album ‘Paper Mâché Dream Balloon’ vergrepen aan hun akoestische speelgoed en kozen voor de eenvoud.

Binnen het extensieve repertoire van King Gizzard & The Lizard Wizard – wij krijgen nooit genoeg van de bandnaam – is dit een popplaat pur sang. Enkel het met Americana doordrenkte ‘The Bitter Boogie’ overschrijdt de grens van vier minuten en ook die track kent een doorsnee songstructuur. Desalniettemin is er binnen de perken genoeg ruimte voor creativiteit en blijft deze vernieuwende sound, een mengelmoes van tripfolk, freakpop en psychjazz, het volledige halfuur overeind. Het gapende gat waar de elektrische gitaar zich ooit bevond, wordt ruimschoots bijgevuld met de toevoeging van een saxofoon, piano, banjo, marimba, klarinet, fiddle en een paar tromstokken aan het wapenarsenaal. Zo bewijst de band dat ieder instrument een waardevolle toevoeging kan zijn, als het maar op de juiste manier wordt bespeeld.

Knuffelbaarder en melodieuzer dan op de eerste vier tracks van ‘Paper Mâché Dream Balloon’ was de band uit Melbourne nooit. Erg ver verwijderd van kinderslaapliedjes zijn ‘Bone’ en ‘Dirt’, afgezien van de songtitels, niet. Het is dan ook verfrissend als de plaat met ingang van ‘Trapdoor’ op het excentriekere pad gaat. Weelderige blokfluitsolo’s, spookachtige teksten en een nerveus achtergrondkoortje sieren het beste nummer van de plaat. Het tempo gaat omhoog en de band swingt. Het gaspedaal wordt pas losgelaten bij het slotnummer ‘Paper Mâché’, dat zich het best laat omschrijven als één grote reprise, waarin alle voorafgaande melodieën nog eenmaal de revue passeren.

Als ‘Paper Mâché Dream Balloon’ één ding bewijst is het dat ‘akoestisch’ niet altijd een vies woord hoeft te zijn. De Australiërs rekken het label, dat ze zelf op de plaat hebben geplakt, tot het uiterste. Geen seconde wordt de elektrische gitaar gemist. King Gizzard & The Lizard Wizard mag trots zijn. Dit is verreweg de beste blokfluitplaat van 2015.