The Jesus & Mary Chain klinkt na pauze van achttien jaar energieker dan ooit op geslaagd comebackalbum

Is het ooit een goed idee om samen met je broer of zus in een band te zitten? Oké, Win en Will Butler van Arcade Fire lijken het prima met elkaar uit te kunnen houden, maar vaak eindigt het in knallende ruzies. De gebroeders Gallagher zijn natuurlijk het bekendste voorbeeld, maar ook de Schotse broers Jim en William Reid van The Jesus and Mary Chain konden er wat van. Onderhuidse spanningen liepen bij hen zo hoog op dat William in september 1999 na nog geen kwartier speeltijd een optreden staakte, waarmee hij definitief het lot van de band bezegelde. Vanaf 2007 kwamen de broers zo nu en dan alweer bij elkaar voor wat optredens, maar een comebackalbum liet lang op zich wachten – tot nu. Gelukkig stelt Damage And Joy bepaald niet teleur.  

Voor iedereen die niet bekend is met The Jesus and Mary Chain, hier een korte opsomming van wat je kunt verwachten: zeurderige zang van een van de twee broers op een mix van met noise overgoten rockers en prettig voortkabbelende ballads. De broers, die inmiddels weer versterkt worden door een hele band, wijken op hun eerste plaat sinds 1998 namelijk niet veel af van de formule van het gros van hun vorige platen. Wat ons betreft is dat geen enkel probleem, want die staat nog altijd als een huis. Op bepaalde aspecten is de formule zelfs verbeterd, want waar op platen als Stoned and Dethroned (1994) en Munki (1998) de rockers nog wel eens wat flets afstaken tegen de ballads, staan ze hier eigenlijk allebei op gelijke voet.

Zo zijn nummers als Amputation en Things Must Pass opwindender dan het gros van de rockbands die hun debuutalbum dertig jaar later dan de Reids uitbrachten. Aan de andere kant van het muzikale spectrum behoort Los Feliz (Blues And Greens) door zijn subtiele blazers en cynische tekst (“god bless America, in the land of the free”) tot de mooiste nummers die de band ooit op plaat zette. Ook afsluiter Can’t Stop The Rock weet mede door een vocale bijdrage van Linda, het jongere Reid-zusje, moeiteloos de gevoelige snaar te raken.

De muzikale fundering van The Jesus and Mary Chain staat dus klaarblijkelijk nog ferm overeind, een enkel niemendalletje als Presedici Et Chapaquiditch of Black And Blues daargelaten. Damage And Joy zal ongetwijfeld niet zo’n impact hebben op het muzieklandschap als het legendarische debuut Psychocandy (1985) en is óók niet zo mooi als Darklands (1987), maar dat hoeft ook helemaal niet. De gebroeders Reid hebben wél een van de meest opwindende en gedreven rockplaten die wij dit jaar gehoord hebben afgeleverd en dat is al veel meer dan we van de meeste terugkerende rockbands op leeftijd verwachten. Wie had dat in 1999 durven dromen?