Martin Kohlstedt laat zijn luisteraars kopje-onder gaan in een bubbelend moeras van knappende pianonoten en beats (ADE, 19 oktober, Waalse Kerk)

The Daily Indie is op ADE en wel bij de pianist Martin Kohlstedt in de Waalse Kerk bij de Oudezijds Achterburgwal. Nog elke zondag wordt hier om 11 uur een dienst in het Frans gehouden, maar vanavond is het de beurt aan de Duitse pianist, die voor deze show door Sugarfactory naar Amsterdam werd gehaald. 

De driebeukige kerk is een oase van rust binnen het toeristische feestgedruis in het pretpark buiten de muren. Een toevluchtsoord voor verfijning en nuance. Voor de festivalgangers die rustig in willen komen vandaag, stijgen om 20:00 uur de eerste experimentele klanken omhoog in de bogen en kletteren de eerste grote soundeffecten over de stenen vloer. Tussen het gele ADE-licht staat de in coltrui gestoken Kohlstedt als een soort slangenbezweerder tussen zijn Fender Rhodes en zijn piano, continu afwisselend tussen de twee. Terwijl het blauwe achtergrondlicht op zijn expressieve gelaat schijnt, werpt hij van onder de kroonluchter zijn netten van geluid uit over de goed gevulde kerkbanken.

 

Hypnotiserend
Zeker als je al een avondje ADE in je mik hebt, slaat de muziek van Kohlstedt nog net even harder toe. De woorden ‘dromerig’ en ‘hypnotiserend’ vallen dan ook al snel als je de componist vanavond moet omschrijven. Zijn show ontvouwt zich langzaam en langzaam maar zeker word je opgezogen in de kosmos van de Duitser. Het is als een bubbelend moeras van geluiden, waar je dieper in loopt tot je kopje-onder gaat en om er om je heen alleen nog maar glinsteringen van de piano zijn, klappende bubbels van de diepe bassen en schieten de effecten als onderwaterdieren langs je heen. Tussen de stukken door pakt Kohlstedt telkens de microfoon, waarin hij de zaal losjes meedeelt dat hij ‘eigenlijk niets mee te delen heeft’. Zo krijgt Kohlstedt zelfs de lachers nog op de hand in de 15de eeuwse kerk.

 

Vakmanschap
Bij het tweede deel van zijn show laat Kohlstedt de beats en de effecten iets meer links liggen en gaat ‘ie eens goed zitten voor de pianostukken. Beginnend met een Chopin-aanvoelend temperament, schakelt hij moeiteloos over naar een stiekeme honky-tonk die uit een oude saloon weggelopen lijkt te zijn, tot hoge stukken die klinken als glas dat zachtjes knapt onder de vingers van de pianist. Ondertussen doe ik mijn bril af en verdwijn in een waas van kleuren en geluid. Het zijn vooral de piano-stukken die vanavond raken, ze schieten tussen de bankjes en schieten in alle gaatjes van de kerk.