Live tijdens Metropolis Festival: een interview met Caroline Rose over feminisme, films en verwachtingen
13 juni 2018
Metropolis Festival
Zondag 8 juli
Caroline Rose heeft vele kilometers afgelegd sinds ze in haar rode fitnesspakje ten tonele verscheen met haar baldadige en springerige popliedjes, die ze zelf als schizodrift omschrijft. Deze manische verzameling van potentie, waarin ze met zelfspot haar moodswings etaleert, zal op zondag 8 juli te bewonderen zijn tijdens een van de tofste gratis festivals dat ons landje rijk is: Metropolis Festival in Rotterdam.
Haar pakje op de cover van LONER verklapt de marathon die de Amerikaanse songwriter de afgelopen jaren heeft afgelegd tussen haar twee albums. Onder haar donkere kleding en rootsmuziek ontpopte zich een kwajongensachtige feministe in felgekleurde outfit als een zoete lolly op een venijnig stokje. De om en nabij alleskunner, van schrijver tot multi-instrumentalist en van producer tot filmmaker, is absoluut een karakter te noemen en je kan merken dat ze sterk geïnspireerd raakt door films. Indien David Lynch en Wes Anderson een muzikale baby hadden gekregen, had ze zomaar Caroline Rose kunnen heten. Ze is grappig en eigenaardig, en brengt grofgebekt op poppy melodietjes zware onderwerpen ter sprake.
“Dat is iets wat ik hoop te doen: een absurde wereld creëren waardoor benauwende situaties luchtigheid krijgen”
“Op mijn 24ste voelde ik mij eenzaam, gedesillusioneerd en ver verwijderd van de moderne wereld. De muziek die ik maakte klonk niet als mijn persoonlijkheid. Dus gooide ik het roer om: ik installeerde Tinder, huurde een appartement die ik bomvol instrumenten propte en droeg alleen nog maar rode kleding. Ik kreeg meer sociaal contact, omarmde mijn homoseksualiteit en kreeg een vriendin. Ik werd weer onderdeel van de moderne wereld”, legt ze uit. En daar ontstond LONER, een caleidoscoop van karaktereigenschappen van de sarcastische twintiger Caroline Rose, die zichzelf zowel openhartig als manisch omschrijft en graag de draak steekt met zichzelf.
Feminisme en de naakte waarheid in Bikini
Een van haar karaktereigenschappen lijkt absoluut passie te zijn. Met het hart op de tong zingt ze vinnig en vurig over vrouwen. Misogynie en feminisme zijn duidelijke thema’s op haar album. Zo is Bikini een feminien surfpunknummer over de rol van vrouwen in de entertainmentindustrie en de buitensporige standaarden waar we mee moeten leven. Maar ook Soul No. 5 (een nummer dat vier eerdere versies heeft gehad, vandaar de knipogende vijf in de titel), een ogenschijnlijke feel good song, gaat over het nafluiten van vrouwen op straat.
De thema’s zijn geen weloverwogen keuze vertelt ze: “Ik ben nooit bewust over bepaalde politieke onderwerpen gaan schrijven. Ik schrijf vanuit mijn ervaringen en ik denk dat iedere vrouw soms in onaangename situaties verzeild raakt. Ik kan er verder niet op ingaan, maar ik heb in de muziekindustrie in een vervelende situatie gezeten. Een invloedrijk persoon wilde dat ik dingen deed waar ik niet geheel achter stond, en daar is uiteindelijk Bikini uitgerold. Ik schrijf over mijn eigen leven, maar ik weet dat ik niet alleen ben. Nothing new. This shit happens all the time, you know.”
Films en waarnemen in megapixels
Bikini, de single die vorige maand bij ons in première ging, is de nieuwste clip en ook haar favoriet. “Ik houd ervan dat ‘ie zo raar is, zo over the top vreemd. Om deze clip moet ik het hardst lachen”, vertelt ze. Maar niet alleen haar video’s schemeren haar liefde voor films door. “Pedro Almodóvar is een van mijn favoriete filmregisseurs, ik denk dat zijn kleurrijke invloeden goed te horen zijn in mijn muziek. Zijn absurdistisch realisme vind ik intrigerend. Het is bijna alsof je drugs hebt gebruikt en alles wat je waarneemt wordt versterkt tot een bonte versie in megapixels. Hij raast voorbij het brein en heeft een geheel nieuw genre aan verhalen vertellen ontwikkeld. Dat is iets wat ik ook hoop te doen: een absurde wereld creëren waardoor benauwende situaties luchtigheid krijgen.”
Al met al speelt ze graag met bizarre beelden en ontwikkelt ze een steeds grotere interesse in visuals. “De reden dat ik rood draag is misschien saai, want ik vind het simpelweg een mooie kleur. Maar ik draag deze kleding wel degelijk omdat het anders is. Ik wil dat alles dezelfde humor heeft als mijn muziek. Zo is de foto op de cover, in sportieve outfit met een pakje sigaretten in mijn mond, een speelse metafoor op het leven. Mooi en lelijk tegelijkertijd. Dat is wellicht de diepere betekenis erachter, maar ik vond het vooral een grappig gezicht.”
Verwachtingen en het vooruitzicht dat er nooit genoeg tijd is
Met soortgelijke speelsheid snijdt ze in LONER kapitalisme, eenzaamheid, de dood en onbedoelde zwangerschappen aan. Maar een van de grootste thema’s op haar album is zonder enige twijfel de verwachtingen die ze ervaart van zowel zichzelf als van anderen. Met Jeannie Becomes A Mom en Talk verwoordt ze de levensdoelen die ze heeft, en de schaarse tijd die altijd op de loer ligt. Het nummer Cry! gaat over de hoop van anderen en de druk die ze hierdoor voelt. “De verwachtingen in deze moderne wereld leiden soms af van het genieten van het leven. Het kan erg overweldigend zijn. Vooral in combinatie met tijdsdruk ervaar ik veel stress: ik wil zoveel doen en er lijkt nooit genoeg tijd te zijn.”
En wensen zijn er in overvloed. “Ik wil graag meer leren over productie en meer elementen toevoegen aan mijn creativiteit. De afgelopen maanden schrijf ik aan een nieuw album. Zonder te veel te verklappen ga ik hier meer de diepte in, maar bouw ik voort op de huidige fundatie. Strevend naar verschillende creatieve manieren. Daarnaast vind ik het belangrijk om divers te blijven door onderwerpen te bespreken die ik daarvoor nog niet benoemd heb. Maar bovenal wil ik beter worden in wat ik doe, want ik ben erg kritisch naar mezelf. Uiteindelijk hoop ik een stijl te ontwikkelen die zo herkenbaar is, dat je na drie seconden al hoort dat het nummer van mij is.”
“Onze show wordt absurd, humorvol en een beetje psychotisch”
Zonder te veel schepjes op de verwachtingenberg te doen… Wat is het vooruitzicht? Wat kunnen we van Metropolis verwachten? “Ik wil geen typische show geven waar je song na song speelt. Ik wil iets anders creëren dan het album en ik denk dat ieder bandlid er een nieuw element aan toevoegt. We toveren het podium om tot onze eigen kleine wereld die erg in lijn is met de muziek, maar dan net een tikkeltje anders. Uiteraard absurd, humorvol en een beetje psychotisch. We geven je de kans even te ontsnappen aan de realiteit. It’s a special experience. But you’ll have to come and find out.”
Caroline Rose speelt op zondag 8 juli tijdens de dertigste editie van Metropolis Festival in Rotterdam.
WEBSITE METROPOLIS | FACEBOOK-EVENT | METROPOLIS IS GRATIS TOEGANKELIJK